Η ομορφιά της ζωής και ο φόβος του θανάτου

Πολλοί από τον περίγυρο μου με ρωτούν: Πώς καταφέρνεις να ζείς ευτυχισμένα χωρίς πίστη, πού βρίσκεις νόημα στη ζωή σου; Σε τί στηρίζεσαι για να μην καταρρεύσεις; Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν επικεντρώνονται στο να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες τους στο μέγιστο. Ο φόβος του επικείμενου θανάτου δημιουργεί ένα είδος πανικού που εξομαλύνεται όχι μέσω άμεσης αντιμετώπισης και αποδοχής αλλά μέσω περισπασμών. Οι υποσχέσεις μιας αιώνιας ζωής αλλά και η ανεύθυνη, ανούσια ζωή, η υπερβολική κοινωνικότητα και ο υπέρμετρος καταναλωτισμός είναι κάποιοι από αυτούς.

Τα άτομα που επικεντρώνονται στην σκέψη μιας άλλης ζωής, καλύτερης, που μας περιμένει μετά από ένα σύντομο αγώνα λίγων δεκαετιών στην γή καλλιεργούν επικίνδυνες αυταπάτες. Αυτό που ζούμε εδώ είναι μόνο δοκιμαστικό, το πραγματικό έρχεται μετά. Το σώμα είναι ατελές, ο κόσμος μας είναι ατελής και προσωρινός, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αιώνια ζωή. Γιατί λοιπόν να προσπαθήσω για οτιδήποτε σε αυτή τη ζωή, εχτός από το να κάνω υπομονή και να κερδίσω ένα εισιτήριο για μια καλή ‘θέση’ στην επόμενη; Και απορούν: Αυτοί που δεν στηρίζονται στην ζωή μετά τον θάνατο, πού βρίσκουν θάρρος, δύναμη και ευτυχία;

Προς απάντηση της απορίας αυτής: Δεν χρειάζονται υποσχέσεις αιώνιας ζωής για να νιώσει κάποιος ευτυχισμένος. Τίποτα δεν προκαλεί περισσότερη χαρά από το να εκτιμάς και να θαυμάζεις τον κόσμο στον οποίο ζείς, και να συμβάλεις στο να τον κάνεις καλύτερο με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο.

Δεν είναι όμορφο να βλέπεις τις μικρές λαμπερές κουκίδες στον νυχτερινό ουρανό, και να ξέρεις ότι οι πρόγονοι τους ήταν οι δημιουργοί μας; Δεν είναι όμορφο να ξέρεις ότι είμαστε όλοι φτιαγμένοι από διαφορετικά στοιχεία αστερόσκονης; Ή ότι σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, η ενέργεια δεν δημιουργείται ούτε χάνεται, απλά αλλάζει μορφή; Όταν δηλαδή πεθάνουμε, η ύλη μας θα μετατραπεί σε ενέργεια η οποία θα θρέψει άλλους μικροοργανισμούς και φυτά. Και ίσως κάποτε το μοτίβο να επαναληφθεί και να είναι μέρος μας η ύλη που θα καθεστήσει πιθανή την ζωή.

Όλα τα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα στη γή και στο σώμα μας δημιουργήθηκαν μέσα στα αστέρια. Ο σίδηρος στο αίμα μας, το ασβέστιο στα κόκκαλά μας. Ακόμα και τα πιο σπάνια στοιχεία που συναντούμε, όπως ο χρυσός και το ασήμι στα κοσμήματα μας, δημιουργούνται μόνο μέσα από την έκρηξη ενός μεγάλου αστεριού προς το τέλος της ζωής του. Ο θάνατος κάποιων άστρων ήταν κυριολεκτικά η ζωή μας. Μέσα από πολύπλοκες ενώσεις και συγκυρίες τα στοιχεία αυτά δημιούργησαν κύτταρα με την ικανότητα να αναπαράγουν τον εαυτό τους, και εν τέλει τη ζωή. Μια ζωή όπου ο καθένας διαμορφώθηκε από αμέτρητους παράγοντες, και είναι διαφορετικός και ξεχωριστός.

Αν η παραπάνω κυκλική εκδοχή της ύπαρξης δεν είναι ικανοποιητική και η έννοια του θανάτου περιορίζεται αυστηρά στην απώλεια της ατομικής μας συνείδησης, του ‘εγώ’ μας, αυτό δυστυχώς θα συνέχιζε να ισχύει και στην περίπτωση μιας μετέπειτα ζωής. Σε μια ζωή στην οποία δεν θα υπήρχε η ανάγκη για αναπαραγωγή, δεν θα υπήρχε ούτε η αξιοθάυμαστη βιοχημική διεργασία του έρωτα, αλλά ούτε η μητρική αγάπη, ούτε η προτίμηση για άτομα ή ιδέες που μας ενδιαφέρουν σε αυτό τον κόσμο και διαμορφώνουν τον γήινο χαρακτήρα μας. Θα χάναμε την ατομικότητα μας, οπόταν δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι θα εξακολουθούσαμε να είμαστε ‘εμείς’. Θα είχαμε όλοι την ίδια αγάπη για τον θεό, τις ίδιες γνώσεις, την ίδια υπόσταση, ακόμη και την ίδια ‘ηλικία’. Θα ήμασταν όλοι ένα, για πάντα. Θα είχαμε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο, ίσως καλύτερο, αλλά εκείνο που μας έκανε ξεχωριστούς εδώ στη γή θα είχε πράγματι πεθάνει. Το ίδιο συμβαίνει και με την μετενσάρκωση. Έστω και θεωρητικά, ο θάνατος είναι ακόμα εκεί, αναπόφευκτος.

Γι’ αυτό η ιδέα της αιώνιας ζωής δεν θα έπρεπε να δελεάζει. Ούτε η ιδέα της μετενσάρκωσης, των πνευμάτων, της μοίρας, της προφητείας, της άυλης συνείδησης. Είναι περισπασμοί. Εαν επικεντρωθούμε στην ζωή που ζούμε τώρα με την γνώση του επικείμενου θανάτου, θα μπορούμε να εκτιμήσουμε περισσότερα αλλά και να προσφέρουμε περισσότερα. Ο κάθε ένας θα προσπαθούσε να ζήσει καλύτερα και να εκμεταλλευτεί το κάθε λεπτό αν συνειδητοποιούσε ότι αυτή είναι η μοναδική ευκαιρία που του δίνεται.

Ο περισσότερος κόσμος δυσκολεύει την ζωή του από μόνος του. Θα μπορούσαν όλα να είναι τόσο, μα τόσο απλά. Φοβάται και ψάχνει στήριξη στο υπερφυσικό. Εαν πάρω το υπερφυσικό με το μέρος μου, θα έχω κάποιο ‘μέσον’ στην επόμενη ζωή, ίσως και σε αυτή. Υπάρχουν και αυτοί που ψάχνουν το νόημα στο γήινο, αλλά με λάθος τρόπο. Σε πλάνες, σε αυταπάτες. Στα λεφτά, στην φήμη. ‘Αμα αποκτήσω φήμη, η μνήμη μου θα ζεί και μετά θάνατον. Στις επιφανειακές σχέσεις και τον υλισμό. Το να μαζεύεις ψεύτικες φιλίες και ακριβά αντικείμενα. Το να σπουδάζεις κάτι με μόνο σκοπό να βγάλεις λεφτά και να παντρεύεσαι κάποιον που έχει λεφτά και να κάνεις παρέα με άτομα που έχουν κι εκείνα λεφτά για να μπορείτε να αγοράζετε μαζί περισσότερους περισπασμούς. Το να συναγωνίζεσαι στο ποιος έχει τους περισσότερους μυες, το καλύτερο φόρεμα, την μεγαλύτερη πισίνα, το ακριβότερο αυτοκίνητο. Αμα γεμίσω τις ώρες μου με πολλά ανούσια πράγματα, δεν θα έχω χρόνο να ασχοληθώ με βαθύτερους προβληματισμούς. Αυτό αποτελεί και την βάση για την παρεξηγημένη εκδοχή του Carpe Diem. Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να ήταν η τελευταία σου. Ζήσε όσο πιο ανεύθυνα μπορείς. Προσπάθησε να μην σκέφτεσαι. Απέφυγε τους φόβους σου (και ίσως έτσι εξαφανιστούν ως δια μαγείας).

Όμως αυτό προκαλεί μια σειρά από προβλήματα σαν ντόμινο. Περιμένεις στήριξη από αλλού. Υπομένεις καταστάσεις που δεν θα ανεχόσουν υπό άλλες συνθήκες. Δεν παίρνεις τη ζωή στα χέρια σου. Και αν ποτέ συνειδητοποιήσεις ότι αυτό στο οποίο στηριζόσουν τόσο δεν υπάρχει, είναι ψεύτικο, καταρρέεις. Χάνεις τα πάντα. Ζεις μια ζωή χωρίς νόημα και σκοπό, γιατί δεν έμαθες ποτέ να βρίσκεις το δικό σου νόημα. Αυτά είναι και τα άτομα που έχουν στο μυαλό τους οι ερωτώντες για το πώς μπορείς να ζείς χωρίς στήριγμα.

Αυτό όμως δεν συμβαίνει αν κάνεις αυτό τον διάλογο με τον εαυτό σου. Ο κάθε ένας δεν πρέπει να διερωτάται τί είναι που αποσκοπεί, αλλά γιατί το αποσκοπεί; Ποιά είναι η βαθύτερη αιτία; Εαν η κινητήρια δύναμη είναι ο φόβος, τότε ο στόχος σου δεν έχει νόημα άλλο από το να σου αποσπάσει την προσοχή. Εδώ είναι που έρχεται σωτήρια η κριτική σκέψη. Και οι ερωτήσεις. Η εξερεύνηση.

Την επόμενη φορά που θα σπάσεις ένα ποτήρι, αντί να τρέξεις να σε ξεματιάσουν, θαύμασε τον τρόπο που το γυαλί διαχωρίζεται σε μικρά κομμάτια. Σκέψου πώς θα ήταν αν το έβλεπες να σπάζει σε αργή κίνηση: Πώς θα διαχωρίζονταν τα κομμάτια; Πόσο μακριά θα πετούσαν; Γιατί σπάζει το συγκεκριμένο υλικό; Από τί είναι φτιαγμένο; Θα ξεχάσεις στο δευτερόλεπτο την γειτόνισσα που σε ‘μάτιασε’ επειδή πήρες πιο ακριβή τσάντα από εκείνη. Αλήθεια, πώς ξεκίνησε η παράδοση του ξεματιάσματος; Αλήθεια, σε τί χρησιμεύουν πραγματικά οι ακριβές τσάντες;

Την επόμενη φορά που θα χαλάσει η μηχανή του αυτοκινήτου σου, άνοιξε το καπό και θαύμασε την πρόοδο που έκανε ο ανθρωπος για να φτάσει να φτιάξει μια τόσο εξελιγμένη μηχανή. Πώς θα μπορούσε να διαμορφωθεί για να δουλεύει ακόμα καλύτερα; Όχι, δεν σε εμποδίζει η μοίρα να κάνεις την δουλειά στην οποία πήγαινες. Χαλάρωσε. Δεν έχουν όλα πάντα ένα κρυμμένο νόημα.

Το νόημα της ζωής είναι αυτό που θα της αποδώσεις εσύ.

-Elemenya