Free songs
Home / Αρθρα / Πολιτικη / Πολιτική: Η πόρτα του νόμιμου εγκλήματος

Πολιτική: Η πόρτα του νόμιμου εγκλήματος

Σε μια δημοκρατία όλοι οι πολίτες γεννιούνται ίσοι. Η ισότητα αυτή αυτομάτως χάνεται όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να ομαδοποιηθούν μέσα από την πολιτική. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι απλά γιατί οι πολιτικοί θεωρούνται από τους πλείστους ως η μόνη διέξοδος για μια καλύτερη ζωή.

Μέσα από την πολιτική οι πολίτες μπορούν να επιτύχουν αυτά που δεν μπορούν να κάνουν μονάχοι. Έτσι λοιπόν, ομαδοποιούνται κάτω από ένα αντιπρόσωπο/πολιτικό, και δομούν διαχρονικά ένα σύστημα που έχει ως αυτοσκοπό περισσότερα προνόμια μέσα από την δημοκρατική διαδικασία.

Αυτά μεταφράζονται ως δικαιώματα γιατί ο ρομαντισμός της λέξης μας επιτρέπει να έχουμε μια ήσυχη συνείδηση. Η ωμή αλήθεια είναι ότι διεκδικούμε ομαδικά προνόμια καταπατώντας βασικά ατομικά δικαιώματα. Θυσιάζουμε με άλλα λόγια το άτομο στον βωμό της μάζας.

Οι πολιτικοί είναι εξ’ ορισμού απατεώνες. Η διαφορά με άλλους απατεώνες είναι ότι έχουν νομική κάλυψη. Ουσιαστικά η μόνη τους δουλειά είναι να γίνουν αρκετά υποκριτές έτσι ώστε να μπορούν να εκπροσωπούν μια υποκειμενική άποψη μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων για να μπορούν να εκλέγονται ξανά και ξανά. Με άλλα λόγια πρέπει να παρουσιάσουν μια απάτη γιατί είναι αδύνατο να εκπροσωπήσει κάποιος πολλά άτομα την ίδια στιγμή όταν ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά συμφέροντα και αντιλήψεις.

Ο Γκρέτε ντε Φρανσέσκο είπε χαρακτηριστικά γι΄αυτό το φαινόμενο: “Ο τσαρλατάνος αποκτά την δύναμη του όταν επιτρέπει την πιθανότητα στους ανθρώπους να πιστέψουν αυτό που ήδη θέλουν να πιστέψουν”. Οι πολίτες θέλουν να πιστεύουν ότι οι πολιτικοί τους είναι οι σωστοί γιατί απλά εκπροσωπούν τα συμφέροντα τους.

Το τραγικό είναι ότι μέσα από αυτό το τσίρκο της πολιτικής οi άνθρωποι κατάντησαν να φοβούνται τις μεγαλοεπιχειρήσεις περισσότερο από τους πολιτικούς αντιπροσώπους. Πιστεύουν ότι το κράτος είναι εκεί για να προστατεύσει τα δικαιώματα τους έναντι των αχόρταγων μεγαλοεπιχειρήσεων που νοιάζονται μόνο για το κέρδος. Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι πιο τραγική. Οι πολιτικοί είναι ακριβώς τα πιόνια των μεγαλοεπιχειρήσεων (με αρκετές μίζες κέρδος) έτσι ώστε να μπορούν νόμιμα και με την συγκατάθεση των πολιτών να κλέβουν με όποιον τρόπο γουστάρουν αυτούς που εκπροσωπούν. Συνήθως το ονομάζουν ‘bail-out” ή “φόρος” που ουσιαστικά σημαίνουν “πλήρωσε για την ζημιά μου αλλιώς πάς φυλακή”.

Το χρώμα που είναι βαμμένοι οι πολιτικοί δεν έχει σημασία. Η λειτουργία τους είναι σαν αυτή της ασπίδας έτσι ώστε να μπορεί να τσακώνεται ο κόσμος χωρίς να τους ενοχλεί. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι πολιτικοί είναι και μεγαλοεπιχειρηματίες ή ανήκουν σε οικογένειες με συγκεκριμένα συμφέροντα.

Ο καλύτερος τρόπος να χτυπήσεις τον ανταγωνισμό είναι με τον νόμο. Η μόνη δουλειά του απατεώνα πολιτικού είναι να συνεχίσει να κρατεί έναν πυρήνα μιας άποψης έτσι ώστε να εκλέγεται ξανά και ξανά. Οι πολιτικοί αρέσκονται να έχουν άλλους πολιτικούς αντιπάλους γιατί ο ένας δίνει δύναμη και σημασία στο έργο του άλλου.

Το μόνο αδύνατο σημείο των πολιτικών είναι η ψήφος μας. Αυτό μπορούμε να το δούμε και απο την πρόσφατη ιστορία. Κάποτε οι ανθρώποι κατάλαβαν τα ψέματα της θρησκείας και σταμάτησαν να ψηφίζουν παπάδες σαν οργανωτές συνόλων. Έτσι, με την πάροδο του χρόνου έχασε δύναμη ο τσαρλατανισμός των παπάδων και απλά κατάντησαν ως ένα ινστιτούτο χωρίς καμιά ουσιαστική νομική δύναμη παραμόνο δια μέσον των πολιτικών.

Όταν ο κόσμος σταματήσει να πληρώνει το παγκάρι του κράτους, όταν καταλάβει ότι τα προνόμια που διεκδηκεί του βγάζουν τα ίδια τα μάτια, τότε και το κράτος αλλά και οι πολιτικοί του θα καταντήσουν να είναι όσο εικονικά όσο και οι εκκλησιές. Στο κάτω-κάτω και το κράτος και η θρησκεία εξελίχθηκαν ταυτόχρονα και ασκούσαν την δύναμη τους με πανομοιότυπο τρόπο το ένα μέσα απο το άλλο.

Μερικοί παπάδες φοβερίζουν ακόμη ότι δήθεν η απουσία από τα θεία φέρνει χάος και βία. Ο θεός τιμωρεί γιατί κρατά παρουσιολόγιο λένε. Ο χρόνος τους διέψευσε και πλέον δεν μπορούν να ασκήσουν φοβέρα στον κόσμο.

Η πολιτικοί σήμερα δεν έχει καμιά διαφορά από τους παπάδες του παρελθόντος. Οι κρατιστές, δηλαδή αυτοί που δοξάζουν το κράτος φοβερίζουν ότι χωρίς κράτος, χωρίς πολιτικούς, όλα θα καταρρεύσουν μέσα σε μια βίαια χαώδης κατάσταση. Καθιστούν την παρουσία τους επιτακτική και ως την μόνη λύση για τα προβλήματα μας ενώ ακριβώς οι ίδιοι είναι η πηγή του προβλήματος Δεν είναι τυχαίο που ο επιτακτικός ρόλος τους, η αναγκαιότητα τους, είναι και το μόνο σημείο που συμφωνούν μεταξύ τους.

 

 

Scroll To Top