Αθανασία ή Θάνατος

Όλες οι θρησκείες είναι παράγωγα του θανάτου. Εαν και εφόσον κάποτε θα μπορούμε επιτύχουμε τεχνολογική αθανασία, η μνήμη και η φαντασία θα παραμείνουν τα μόνα αντίδοτα του. Η θρησκεία θα παραμείνει στο είναι μας όσο αυτό είναι θνητό.

Πιστεύουμε ότι θα ήταν καλά να μας θυμούνται για κάτι. Αντλούμε έτσι αξία για τον εαυτό μας. Σε αυτή την περίπτωση οι όροι θρήσκος και άθεος περισσεύουν. Κανένας μας δεν θα είναι εδώ για να βιώσει τον κόσμο των επόμενων γενεών αλλά στηρίζουμε τα πάντα στην προεργασία που θα αφήσει το αποτύπωμα μας.

Ξεχνάμε εντελώς το γεγονός ότι θα είμαστε ήδη νεκροί κάτι που καθιστά την αιτιολόγηση του πιστεύω μας σε μια αφελή φαντασιοπληξία. Διψάμε για αθανασία, έστω και μέσα από μυαλά που δεν θα μπορούμε ποτέ να κόψουμε μια κουβέντα.

Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά της θρησκευτικής πίστης. Αυτό είναι η “πνευματικότητα”. Αυτό είναι και που μας κάνει ανθρώπους.

Η θρησκεία θα πεθάνει εάν και εφόσον επιτύχουμε αθανασία. Eώς τότε απλά θα μεταμορφώνεται σε διαφορετικές εκδοχές μελλοντικής προέκτασης όπως έχει κάνει μέχρι τώρα - από την θεαματικότητα για την δύναμη της φωτιάς μέχρι στον μονοθεισμό, την στροφή προς τον ίδιο τον άνθρωπο ως θεό.

H αθανασία μας κάνει θεούς, όσο και ο θάνατος. Γι’ αυτό άλλωστε τον σταυρώσαμε.