Εχτές είχαμε πορεία που είχε σημαία τον ίδιο τον άνθρωπο. Σχεδόν όλοι συμφωνούμε ότι οι μετανάστες είναι στα σκαλοπάτια μας επειδή τα δυτικά κράτη έχουν ρημάξει οτιδήποτε τους εναντιώνεται. Σαν πολίτες αυτών των αιμοβόρων δημοκρατικών κρατών της εκμετάλλευσης καλούμαστε λοιπόν να επιστρατεύσουμε την παρουσία μας μέσα στον δρόμο, για να φωνάξουμε υπέρ αυτών που… καταπιέζουμε;
Μισό λεπτό. Άλλο εμείς. Άλλο το κράτος(;) (Εν είμαστε εμείς το κράτος; Σικκιμε).
Θα φωνάξουμεν λοιπόν εναντίον του δυτικού καπιταλισμού τζιαι θα το καμουμε post στο facebook μέσα που το iphone που μας εκατασκεύασε.
Θα φωνάξουμεν εναντίον της Ευρώπης που εν μας πιάννει αρκετούς φόρους για να ταίσει το νέο φθηνό εργατικό δυναμικό που καταφθάνει τζιαι θα ζεί με το επίδομα για να έχουμε μια άνετη ζωή.
Θα φωνάξουμεν εναντίον των φασίστων που εν απάνθρωποι γιατί δεν θέλουν ξένους στα κρατικά σύνορα ενώ εμείς δεν θέλουμε να τους βάλουμε έσσω μας. (γι’ αυτόν φωνάζουμεν τζιαι εν κάμνουμε κάτι ουσιαστικό).
Ας θυμηθούμεν όμως λλίο τι εγινε άλλες φορές που έφκηκε ο όχλος μεστην τράτα τζιαι εφώναζε. Στην Γαλλική επανάσταση, μετά την ολοκλήρωση της υποδούλωσε τον κόσμο στο κράτος κάτω από τες αλυσίδες που εδείσαν οι ίδιοι πολίτες στα πόθκια τους. Τα δικαιώματα των μαύρων και των γυναικών προέκυψαν μόνο όταν σκοτώθηκαν αρκετοί λευκοί άντρες στους παγκόσμιους πολέμους ~ το κράτος χρειαζόταν περισσότερο ενεργό ποίμνιο για να στηρίξει το σύστημα που δολοφόνησε τους προνομιούχους τότε πολίτες του.
Ποτέ δεν κερδήθηκαν μάχες απο τον όχλο γιατί απλά ο όχλος σαν δημοκρατία φκάλλει στην τελική τα μμάθκια του μόνος του στις επόμενες εκλογές. Οι μόνες μάχες που εκάμαν ποτέ την διαφορά είτε μιλάμε για επιστημονικές ανακαλύψεις είτε για ανθρωπιστική βοήθεια ήταν οι προσωπικές πρωτοβουλίες. Ο όχλος πάντα παραπονιέται για τα επιτεύγματα εκείνων που μιλούν με πράξεις. Γι’ αυτό άλλωστε ζούμε και σε ένα κόσμο με χιλιάδες μαραφέτια που κατασκεύασαν μια χούφτα άνθρωποι και η πλειονότητα δεν έχει ιδέα πως λειτουργούν.
Ξεχνούμε ότι είμαστε το κράτος. Ξεχνούμε ότι παρομοίως και οι πρόσφυγες εκπροσωπούν το δικό τους κράτος. Είμαστε ο κοσμάκης. Ο κοσμάκης ο απλός που τον αναφέρνουμε τζιαι λιώνει η μίλλα μας (τάχα). Ο κοσμάκης που θέλει τράπεζες για να αγοράζει iphones. Ο κοσμάκης που θέλει να πιάννει δάνεια για να σπουδάζει στο England. Ο κοσμάκης που θέλει να δουλεύει σε ένα γραφείο και να πιάννει εκατονταπλάσιο μισθό απο αυτά που πιάννουν τα κινεζάκια που του κατασκευάζουν τα μαραφέτια. Ο κοσμάκης που βγάζει υπερπολλαπλάσια απο τους Νιγηριανούς που του φκάλλουν βενζίνη για να πηέννει στην Πόλη Χρυσοχούς τζιαι να το παίζει χίππης. Ο κοσμάκης που παραπονιέται για τα κακά κράτη την μια μέρα τζιαι την άλλη τους ζητά να βοηθήσουν γιατί οι ίδιοι μηνίσκουν στα λόγια.
Οι ανθρωπιστές της φωνής τζιαι του παράπονου. Οι ανθρωπιστές του βολέματος που θα σείρουν 5-10 ευρώ μέσα σε μια σύκλα, θα πάν να δούν και τον ανερχόμενο πολιτικό που θα παρευρεθεί για να γαλέψει λλίους ψήφους - τζιαι θα πάν σπίτι τους να τζιημηθούν πναστοί ανθρωπιστές! Τα σύνορα της ανθρωπιάς τους θα είναι να πούν στο κράτος να τα κανονίσει. Τα σύνορα της ανθρωπιάς τους θα είναι να την πούν στους φασίστες ότι ανθρωπιά δεν έσσιει σύνορα ενώ τα δικά τους σύνορα φτάνουν έξω πόσσω τους.
H αλληλεγγύη δεν εκφράζεται με το να κρυβόμαστε μέσα σε ένα συναισθηματικά αποβλακωμένο όχλο. Η αλληλεγγύη αποδίδεται όταν βάλουμε ένα πρόσφυγα σπίτι μας. Όταν τον ταίσουμε από τον ιδρώτα μας και όχι όταν τον ταίσουμε απο τον απρόσωπο φόρο του κράτους που τόσο κατηγορούμε για ανευθυνότητα και απάθεια. Αυτό που λείπει είναι ο εγωισμός. Η προσωπική υπευθυνότητα. Από συλλογικότητα και ομαδοποίηση έχουμε μπουχτίσει.
Δεν υπάρχει “ευθύνη κρατών”. Τα κράτη είναι απαρτισμένα απο εμάς, τους πολίτες. Τα λεφτά του κράτους που καταλήγουν στους πρόσφυγες προέρχονται που την πούγκα μας. Εαν κόψουμε τον middle man κυβερνητικό τρόφιμο βγαίνουμε και εμείς κερδισμένοι και οι πρόσφυγες.
16000 μωρά πεθαίνουν κάθε μέρα απο την πείνα παγκοσμίως. ΚΑΘΕ. ΜΕΡΑ. Δεν έχει όμως την ίδια προβολή το νεκρό βρέφος στην παραλία. Βλέπετε η ψυχική αξία ενός παιδιού αυξάνεται αναλόγως της απόστασης που έχει από το σπίτι μας.
Δεν αλλάζει κάτι αν δουν στην τηλεόραση άτομα ότι επήες να συμπαρασταθείς εικονικά. Εν όπως την παρέλαση. Εν show off ανθρωπισμού όπως και η στρατιωτική εν show off δυναμικότητας.
Ο πολιτισμός είναι προιόν ατομικότητας - γι’ αυτό άλλωστε και το χτηνό κυβερνείται πάντα απο την αγέλη.
~Papzy
