Το σύμπαν δεν χρειάζεται δημιουργό

Προέλευση του σύμπαντος, μεγάλη έκρηξη, τελεολογικά σφάλματα και η αποτυχημένη χριστιανική κοσμοθεώρηση.

Η θρησκεία διδάσκει μιαν «αρχή» πίσω από όλα τα φαινόμενα, αυτό το «κάτι» που δημιούργησε όλα αυτά που βλέπουμε. Άλλωστε, όλα τα φυσικά φαινόμενα έχουν ένα αίτιο. Δεν μπορεί από το «τίποτα» να υπάρξει κάτι, από το απόλυτο Μηδέν. Αυτή η ιδέα είναι απόλυτα λογική και συνυφασμένη με τον τρόπο που δομήθηκε και λειτουργά ο εγκέφαλός μας. Να αναζητά αιτίες πίσω από κάθε αποτέλεσμα. Ο εγκέφαλός μας,μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης μέσω των πιέσεων του περιβάλλοντος, ήταν σημαντικό για την επιβίωση του σε κάποια φάση να προσπαθεί να εξηγεί όλα όσα συμβαίνουν τελεολογικά, δηλαδή ότι όλα έχουν ένα σκοπό, συμβαίνουν για κάποιο λόγο και κάποια αιτία. Για παράδειγμα, σε μικρά παιδιά δημοτικού παρατηρήθηκε σε έρευνες ότι απέδιδαν ιδιότητες και σκοπούς σε άψυχα αντικείμενα όπως, για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκαν γιατί υπάρχουν βουνά, η απάντηση που έδωσαν ήταν «για να κυλάνε οι πέτρες επάνω» και άλλες παρόμοιες απαντήσεις. Αυτός ο τελεολογικός τρόπος σκέψης μας βοήθησε να επιβιώσουμε όταν μας κυνηγούσαν τα λιοντάρια στις σαβάνες.

Έπισης ηταν σημαντικό να σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά και ανθρωπομορφικά και να προβάλλουμε τις ανθρώπινες ιδιότητες και χαρακτηριστικά ως χαρακτηριστικά και ιδιότητες της φύσης. Ο ανθρωποκεντρικός και ανθρωπομορφικός τρόπος σκέψης μας αναγκάζει να νομίζουμε ότι ο ήλιος δημιουργήθηκε από το θεό για να ζεσταίνει τον πλανήτη για να ζούμε εμείς, ότι τα άστρα είναι εκεί για να μας φωτίζουν και άλλα πολλά. Όμως, το γεγονός για παράδειγμα, ότι ο ήλιος φωτίζει την γη, δεν σημαίνει ότι είναι αυτόματα και ο Σκοπός του. Είναι απλά η Λειτουργικότητα του και απλά μια ιδιότητα του που εξελίχθηκε από άλλα προηγούμενα γεγονότα σε μια πορεία 14 δισεκατομμυρίων ετών. Αν αύριο γίνει μια καταστροφή και το ανθρώπινο είδος εξαλειφθεί, ο ήλιος πάλι θα είναι εκεί, να κάνει ότι κάνει, είτε υπάρχουμε εμείς, είτε όχι. Άρα, το να σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά για τον ήλιο είναι λάθος. Το ίδιο και για το Σύμπαν. Σ’αυτό το ανθρωποκεντρικό λανθασμένο σκεπτικό στηρίζεται και η Χριστινική Θρησκεία: Ο άνθρωπος, το αγαπημένο δημιούργημα του θεού και ο σκοπός της όλης δημιουργίας. Αυτός ο τρόπος σκέψης επεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και πολλές φορές ακόμη και από το χάος ο εγκέφαλος μας έχει την ικανότητα να δημιουργεί διάφορα ‘πρότυπα’ και λογικές συνδέσεις, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν. Ο εγκέφαλος προσπαθεί συνεχώς να καλύπτει «κενά» και να δημιουργεί νόημα ακόμη και από τα ποιό ασαφή και ανεπαρκή στοιχεία (patternicity).

Έτσι , στην ερώτηση, γιατί υπάρχει το Σύμπαν, ή ποιος ο σκοπός να υπάρχει, πολλοί άνθρωποι αναπόφευκτα θα καταλήξουν σε αυτό το «κάτι» που είναι ο θεός , ο Δημιουργός, το αίτιο. Επιστημονικά μιλώντας όμως, η τελεολογική σκέψη ισχύει για τον μακρόκοσμο και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σε ερωτήσεις τύπου «Ποιος έκανε το Σύμπαν» δεν ισχύει το ίδιο σκεπτικό.
Στην περίπτωση της «αρχής» του Σύμπαντος, το σημερινό επιστημονικό γεγονός της «Μεγάλης Έκρηξης», βόλεψε αρκετούς θεολόγούς, καθώς έτρεξαν ενθουσιασμένοι να ανακοινώσουν ότι ένας θεός, από την απειρότητα που βρισκόταν, ξαφνικά κούνησε το δαχτυλάκι του και έκανε μια έκρηξη, θέτοντας τους φυσικούς νόμους σε εφαρμογή. Πέφτουν όμως σε τελεολογικό και λογικό σφάλμα.

 

Η κοσμολογία σήμερα σχεδόν εκατό χρόνια μετά την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης δεν θεωρεί αυτό το γεγονός σαν μια «αρχή» όπου μπορεί ο κάθε απελπισμένος να λύσει το Μυστήριο της Γένεσης του Σύμπαντος με ένα άλλο Μυστήριο που ονομάζεται θεός και να πέσει στην παγίδα της τελεολογικής σκέψης, αλλά ένα αποτέλεσμα προηγούμενων «κβαντικών» καταστάσεων στα οποία υπόκειται ο χωροχρόνος, και που σήμερα παρατηρούνται και ερευνούνται μέσα από την μελέτη του κβαντικού μικρόκοσμου και της κβαντικής Φυσικής. Στον μικρόκοσμο, οι ιδιότητες του μακρόκοσμου, της Νευτώνειας Φυσικής καταρρέουν και η τελεολογική σκέψη σχέσεων αιτίας-αποτελέσματος σταματά. Η κβαντική φυσική μας έχει αποκαλύψει σχετικά πολύ πρόσφατα ότι δεν υπάρχει οποιοδήποτε φαινόμενο σε κατάσταση «μηδενική» άρα η έννοια «τίποτα» δεν υπάρχει στην Φυσική. Το λεγόμενο ‘κενό ή ΄τίποτα΄ στην πραγματικότητα αποτελείται απο ψευδοσωματίδια τα οποία γεννιούνται και πεθαίνουν συνεχώς και υπάρχουν στιγμιαία, δημιουργώντας διακυμάνσεις στο ‘κενό’ και ενέργεια που με βάση την αρχή της Απροσδιοριστίας δεν μπορεί να γίνει ακριβώς μηδέν αλλά θα κυμαίνεται γύρω από μια τιμή. Αυτό έχει επαληθευτεί και πειραματικά μώλις τον περασμένο μήνα όπου επιστήμονες έχουν καταφέρει μέσω κινητού καθρπέπτη σε μια εντυπωσιακή παραλλαγή του πειράματος του φαινομένου Casimir να απαθανατίσουν φωτόνια να ξεπηδούν από το απόλυτο κενό μιας και προηγούμενες θεωρητικές μελέτες προέβλεπαν ότι το φαινόμενο Casimir μπορεί να γίνει αντιληπτό αρκεί ο καθρέφτης να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, συγκρίσιμη με την ταχύτητα του φωτός (ταχύτητα κενού).

Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι η έννοια «τίποτα» υπάρχει μόνο στην καθομιλουμένη, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο ο εγκέφαλος, όχι στην Επιστήμη. Έτσι εφ’όσον υπάρχει πάντα κάποιας μορφής ενέργεια που ταλαντεύεται στο κενό και η ύλη κυριολεκτικά ξεπηδάει από το κβαντικό ‘τίποτα΄ ένα Big Bang και ένα Σύμπαν μπορεί να είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της ιδιότητας του κενού και σε αυτό στηρίζονται σήμερα οι θεωρίες των επιστημόνων για το τι οδήγησε στο δικό μας Big Bang. Αν οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι εξ ορισμού περιλαμβάνουν και ένα Σύμπαν ή ένα πολυσύπμαν καλύτερα, τότε δεν υπάρχει πλέον λόγος να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη ‘δημιουργία’. Έτσι οι οποιοιδήποτε ισχυριμοί ενός κόσμου δημιουργημένου «εκ του μηδενός», ιδίως από κάποιο (ανθρωπομορφικό-ανθρωποκεντρικό) βιβλικό θεό δεν μπορεί να υφίσταται. Η θρησκεία με τα σημερινά δεδομένα δεν χρειάζεται πλέον να δώσει κάποια απάντηση. Απλά υπόκειται σε τελεολογικό σφάλμα σκέψης προσπαθώντας να ερμηνεύσει τελεολογικά και ανθρωποκεντρικά κάτι το οποιό δεν υπόκειται σε τελεολογική ερμηνεία (το Σύμπαν). Απλά λύνει το πρόβλημα με το να δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα, ενός δημιουργού (που όμως δεν έχει δημιουργό!), κάτι που δεν χρειάζεται, εφ΄ όσον το Σύμπαν μας φαίνεται ότι είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ίδιων των φυσικών του νόμων.