Ιστορικό πρόσωπο με όνομα “Ιησούς Χριστός” ή “Ιησούς Ναζωραίος”, ιστορικά δεν υπήρξε ποττέ και αυτό είναι αδιαμφησβήτητο γεγονός που ασπάζεται από κάθε σοβαρό ιστορικό. “Χρηστούς” τζιαι “Χρισμένους” πάρα πολλούς (κάτι παρόμοιο με τον τίτλο ”δάσκαλος”). Παρ’ όλα αυτα, μέσα από τον σοσιαλιστικό φασισμό και την προπαγάνδα της θρησκείας, η μάζα δεν έχει επιλογή παρά να παραμένει έρμαιο μιας διεφθαρμένης και κακόβουλης παράδοσης που σκοπό έχει την εξουσία και τον πλούτο των αρχηγών που την απολαμβάνουν. Αναρωτιέμαι. Αν έχεις (τουλάχιστον!) 677 εκατομμύρια χιτώνες που άρπαξες με δόλια μέσα σε εκατοντάδες χρόνια, πόσους και πως τους διάς πίσω; 
Για περίπου θκιο χιλιετηρήδες, μια χούφτα απατεώνες απολαμβάνουν τους πόρους του εκφοβισμού, μέσα από ένα σχεδόν δόλιο τρόπο συναισθηματικής και πνευματικής εκμετάλλευσης που ακόμα και ο Χίτλερ τζιαι ο Λένιν θα ζήλευκε. Κατ’ ακρίβειαv, ο σοσιαλισμός τζιαι ο φασισμός, στηρίχτηκαν και αξιώθηκαν μέσα που την ίδια φιλοσοφία πλύσης εγκεφάλου όπως τζιαι οι μονοθειστικές θρησκείες – τζιαι κυρίως του Χριστιανισμού που εξαπλώθηκε σαν πνευματική γάγγραινα για πανω από μια μια χιλιετηρίδα - μόνο τζιαι μόνο για να αρκέψουμε τωρα να δραπετεύκουμε που τούτον τα τελευταία 200 με 300 χρόνια, μετά την πνευματική επανάσταση του Διαφωτισμού τζιαι της Αναγέννησης. Αποφάσισα να γράψω τούτο το άρθρο,γιατί εμπούχτησα να ακούω τζιαι που τους θρήσκους αλλά τζιαι τους άθεους, αν έζησε ή όι το ζόμπι της εβραιοχριστιανικής παρωδίας τζιαι αν τούτοι οι κλέφτες δικαιούντε οποιονδήποτε σεβασμό. Ας πιάσουμε, λοιπόν, κοφτά τους ισχυρισμούς των χριστιανολόγων (θεολόγων Ελλάδας και Κύπρου), για να δούμε πώς καταρρίπτονται βάση των αρχών που ακολουθεί η Ιστορία ως επιστήμη τζιαι όι ως μυθολογία.
Πρώτον: Η διαφορά του μύθου που την επιστήμη της ιστορίας είναι ότι στην ιστορία υπάρχουν διασταυρωμένες πηγές ως απόδειξη ενός γεγονότος – όι γεννικούρες τζιαι όι μονόπλευρες αρλούμπες. Μια πηγή, μη διασταυρωμένη τζιαι μη σύγχρονη, δεν γίνεται να θεωρείται ως ιστορική. Η Ελληνική τζιαι η Κυπριακή παράδοση, είναι αμαυρωμένες που πάνω ως κάτω με προπαγάνδα τζιαι ψέμα, από τα σχολικά βιβλία, μέχρι τα κατηχητικά, τις εκκλησιές τζιαι κυρίως μέσα από τις πλέον γελοίες οικουμενικές συνόδους. Σε μια που τούτες μάλιστα (Macon - 585 μ.κ.χ), προσπαθούσαν να αποφασίσουν εάν η γυναίκα είναι ζώο ή… άνθρωπος(!). Αλλά ας αφήκουμε τούτες τες επιπλέον γελιότητες των ράσων και των θεών που επινόησαν, για άλλη φορά. Όπως είπαμε ήδη πιο πάνω, για τη ζωή του Ιησού Γριστού δεν υπάρχουν ιστορικά διασταυρωμένες πληροφορίες, εκτός που τα Ευαγγέλια, τα οποία όμως, σαν ούλλα τα ”ιερά” βιβλία των θρησκειών, δεν θεωρούνται έγκυρα ιστορικά συγγράμματα. Το γελοίο όμως, είναι ότι ούτε ακόμα τζιαι οι ανώτεροι εκκλησιαστικοί μάστροι δεν παίρνουν στα σοβαρά τα ευαγγέλια που επινόησαν οι άλλοι προγενέστεροι, αλλά το παραδέχονται και ανοιχτά: «Πηγή της πίστεώς μας δεν είναι τα Ευαγγέλια… αλλά η αποκαλυπτική αλήθεια… όπως καθορίστηκε και οριοθετήθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους» (Mητροπολίτης Ναυπακτίας Ιερόθεος, Τo Bήμα, 15/04/2006).
Ως δαμέ πάμε καλά. 
Τούτο όμως συνεπάγεται πολλά απλά ότι τίποτε ιστορικά αποδεχτό δεν υπάρχει για τούτες τες αυτοναιρούμενες ασυναρτησίες, παρά μόνο αφελής αναφορές σε λόγια που είπαν οι διάφοροι ήρωες της Χριστιανικής παράδοσης, όπως ο Ιησούς, ο Παύλος, ο Πέτρος τζιαι οι άλλοι σειράες τoυς. Έτσι, όπως τζιαι με τις γελοίες εκλογές Αρχιεπισκόπων [π.χ Αρχιεπόσκοπος Χρυστόστομος με το ιστορικά φασιστικό 8% (ο Χίτλερ είσσιε 2.8% όταν άρκεψε να κάμνει ότι έκαμνε)], το τάχα εκκλησιαστικό “αλάθητο” που ισχύει σε κάθε εποχή, επιβάλλεται με το ζόρι για να εξυπηρετεί τον εκκλησιαστικό μηχανισμό. Όπως λαλεί τζιαι ο Τόμυς όμως μας έχουν γραμμένους…
http://www.youtube.com/watch?v=a-azoQnIOS8;feature=youtu.be
Απλούστατα, τζιαι όπως υποστηρίζεται από τους κάθε λογής αυτοαποκαλούμενους “θεολόγους” (που δεν είναι τίποτα άλλο που χριστιανολόγοι απολογητές) που σερφάρουν και το παραδέχονται και στα MME και πάνω στους τοίχους της τάχα “Θεολογικής σχολής Πανεπιστημίου Αθήνας” – “Η χριστιανική πίστη προσαρμόζεται στις συνθήκες και στα αιτήματα κάθε τόπου και κάθε εποχής”.
Τούτα τα πλάσματα σπουδάζουν χριστιανολογία τζιαι χωρίς να το καταλαβουν, απλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ψέματος που πραπαγανδίζουν. Έτσι, συντηρούν επί κληρονομικής βάσης τους οικονομικούς, πολιτικούς και κυρίως πνευματικούς δικτάτορες της Ελλάδας τζιαι του παραρτήματός τους στην Κύπρο. Η ιστορία με το Βατοπαίδι, τα σκάνδαλα με τα λείψανα, οι απαγωγές νέων ‘μοναχών’ που τα πανεπιστήμια μέσα από ψυχαναγκασμό, ξεκαθαρίζει πολλά καλά τες σχέσεις που έχουν τούτοι οι νονοί. Πριν μπω στο ψητό, πρεπει να ξεκαθαρίσω ότι θα αναλύσουμε επιστημονικά με κριτική αντιπαράθεση την ιστορική ύπαρξη του προσώπου με τον προσωνύμιο “Χριστός” τζιαι όι εάν υπήρξαν ή όι οι λαομένοι οπαδοί του. Εν αυτονόητο ότι οι οπαδοί μιας θρησκείας δεν έχουν να κάμουν με την ύπαρξη ή όι του “αρχηγού” τους. Αν ήταν αληθινό, τότε ούλλες οι θεότητες θα ηταν αναγνωρισμένες ως ιστορικές υπάρξεις τζιαι εν θα είχαμε ποταμούς που αίμα στο όνομα τους.
Αρκέφκουμε με τον 
(Philo Alexandrinus, 20 ~ 54 μ.κ.χ.). Ο παρέας ήταν Εβραίος φιλόσοφος με πολύ ενθουθιασμό προς τον ελληνικό πολιτισμό, κοινός “παράγοντας” εκπροσώπησης των Εβραίων στη Ρώμη, έγραψε μια φάουσα ιστορικά έργα, αλλά δεν λαλεί τίποτε για τον Ιησού ή την διδασκαλία του. Να πούμε δαμέ ότι ο Φίλωνας έγραφε απίστευτες λεπτομέρειες στα έργα του για την ζωή των Ιουδαίων της εποχής του.
Ο δεύτερος σημαντικός ιστορικός της εποχής, ο Τιβέριος Αλέξανδρος (Tiberius Iulius Alexander, 10 ~ 70 μ.κ.χ.), που ήταν ένας που τους αρχηγούς των Ιουδαίων στην Αίγυπτο, όπως επίσης τζιαι διοικητικός εκπρόσωπος της Ρώμης στην Ιουδαία (ανίψιην του παρέα του Φίλωνα του Αλεξανδρινού πιο πάνω) – επισης έντιμος συγγραφέας της ιουδαϊκής ιστορίας, πάλε δεν λαλεί τίποτε για οποιονδήποτε Ιησού που τάχα αναστήθηκε ή ετάρασσεν τον κόσμο! Turner, 1954) Ενναμου πείτε.. ε τζιαι γιατί λάσσουν οι απολογητές εβραιορωμιοί χριστιανολόγοι; Πού βρίσκουν πάτημα; O πιο κάτω πίνακας καταγράφει ούλλους τους διάσημους και αναγνωρισμένους ιστορικούς που έδρασαν κατα την εποχή που λέγεται ότι τάχα εδραστηριοποιήθηκε ο λεγόμενος Χριστός.
Που τους παραπάνω, μόνο τρεις κάμνουν αναφορά στον λεγόμενο Χριστό. Εκτός τουτου, εν κανεί που η αναφορά τους εν εξαιρετικά μιτσιά, στες τρεις που τούτες, οι θκιο εν πλαστές τζιαι η μια δεν αναφέρεται καν σε τζιήνον! Επίσης, οι λλίες πληροφορίες που πηγές έξω που το δόγμα της βίβλου, όπως τα έργα των Σουητώνιου, Ιώσηππου τζιαι Τάκιτου, ή ακόμα τζιαι το εξίσου “μυθικό” κυρίως Ταλμούδ όπως θα δούμε τζιαι πιο κάτω, δεν είναι άμεσες αναφορές για τον Ιησού! Ούλλες αναφέρονται σε τζιήνον έμμεσα, χωρίς να διούν σημαντικές πληροφορίες, αλλά τζιαι χωρίς να έχουν καμιά ιστορική βάση. Αλλά μιας τζιαι εμπήκαμε στον χωρό, ας τες γδάρουμε τζιαι τούτες:
1. Φλάβιος Ιώσηπος
/ Josephus (38 - 107 μ.κ.χ.) Ο Φλάβιος Ιώσηπος, ήταν εβραίος που έζησε μετά την παρωδία της χριστιανικής χρονολόγησης τζιαι έγραψε θκιο πασίγνωστα έργα: Το πρώτον ήταν το “Περί του Ιουδαϊκού πολέμου” τζιαι το δεύτερο, η “Ιουδαϊκή Αρχαιολογία”. Στο δεύτερο του έργο, (βιβλίο 18, κεφ. 3), ο Ιησούς συναφέρνεται στα πεταχτά σε μιαν παράγραφρο μόνο (Flavium Testamentum): «Περίπου εκείνη την εποχή ζούσε ο Ιησούς, ένας σοφός άνθρωπος, αν κάποιος μπορεί να τον πει άνθρωπο, καθώς είχε πετύχει θαυμαστά κατορθώματα και ήταν ο δάσκαλος πολλών ανθρώπων που διψούσαν για καινοτομίες. Πήρε με το μέρος του πολλούς Εβραίους, αλλά και πολλούς Έλληνες. Ήταν ο Μεσσίας. Όταν ο Πιλάτος τον κατεδίκασε στον σταυρό, μετά από κατηγορία των αρχών μας (των Ιουδαίων), αυτοί που τον αγάπησαν από την αρχή δεν σταμάτησαν να είναι προσκολλημένοι σ’ αυτόν. Την τρίτη ημέρα εμφανίσθηκε σ’ αυτούς επανερχόμενος στη ζωή, καθώς οι ιερές προφητείες είχαν προείπει γι’ αυτό και για μυριάδες άλλα θαυμαστά πράγματα που αφορούσαν αυτόν. Και η φυλή (ομάδα) των χριστιανών, όπως ονομάσθηκαν μετά απ’ αυτόν, δεν έχει εξαφανισθεί μέχρι σήμερα». To πρόβλημα με την παράγραφο, είναι ότι θεωρείται που ούλλους τους σοβαρούς ιστορικούς ως μεταγενέστερη προσθήκη που έγινε κατά την αντιγραφή του έργου του, επειδή δεν συναφέρνεται που κανέναν άλλο χριστιανό απολογητή του 2ου αιώνα μ.κ.χ. όπως ο Τερτυλλιανός, ο Ωριγένης τζιαι ο Ιουστίνος. Χωρίς έκπληξη συναφέρνεται για πρώτη φορά που τον χριστιανό απολογητή, πατέρα της εκκλησιαστικής ιστορίας, Ευσέβιο Καισαρείας τον 3ο αιώνα μ.κ.χ! Επίσης, ο χριστιανός απολογητής Ωριγένης, αναφέρει ότι ο Φλάβιος Ιώσηπος δεν αναγνώριζε τον Ιησού σαν Μεσσία, αν τζιαι στην εξεταζόμενη παράγραφο υπάρχει η φράση: «Ήταν ο Μεσσίας» («Κατά Κέλσου», Ι,47). Ο Ιώσηπος ήταν περιγραφικότατος για τις υπόλοιπες τζιαι μάλιστα ασήμαντες προσωπικότητες της εποχής που περιγράφει στο έργο του, αλλά για τον λεγόμενο Ιησού αφιερώνει μίαν μόνον παράγραφο;! Εν κανούν τα άλλα ούλλα, ο Ιώσηπος ήταν φαρισαίος. Ένας φαρισαίος δεν ήταν δυνατόν να αναγνωρίσει έναν παράνομο χίππι ως Μεσσία. Τέλος, η θέση της παραγράφου στο κείμενο δεν είναι σίουρη. Ο Ευσέβιος Καισσαρείας («Εκκλησιαστική Ιστορία», ΙΙ, vi) βάλλει την πριν τις σημειώσεις του Ιώσηπου που αφορούν τον Πόντιο Πιλάτο, ενώ σήμερα τούτη η παράγραφος εν μετά που τούτες τις σημειώσεις…
Αξίζει επίσης να πούμε ότι πολλοί χριστιανοί απολογητές δεν δέχονται την παραπάνω παράγραφο ως ιστορική απόδειξη, επειδή η πατέντα φκάλλει μμάθκια. Η δεύτερη τζιαι τελευταία παράγραφος που υπάρχει στο ίδιο έργο του Ιώσηπου και μπορεί να σχετίζεται με το θέμα, (βιβλίο 20) είναι: «…έτσι αυτός (ο Άννας, γιος του Άννα του ανωτάτου ιερέα) κάλεσε το δικαστήριο των Σανχεντρίν και έφερε ενώπιον του τον αδελφό τού Ιησού, που λεγόταν Χριστός και του οποίου το όνομα ήταν Ιάκωβος και μερικούς άλλους (ή κάποιους από τους συντρόφους του) και όταν κατασκεύασε κάποια κατηγορία εναντίον τους, τον παρέδωσε προς λιθοβολισμό». Τζιαι τούτη η παράγραφος θεωρείται ως μεταγενέστερη προσθήκη - αλλά πολλά πιο πριν που την πρώτη παράγραφο, επειδή σε τούτην αναφέρεται ο Ωριγένης, ενώ στην άλλη που φκάλλει μμάθκια δεν λαλεί τίποτε. Πρώτον, δεν συναφέρνουνται τα ονόματα των υπολοίπων, που υποτίθεται ήταν παρών στο δικαστήριο (είπαμεν, ο Ιώσηπος εχώριζε τρίχες που την μέση στες περιγραφές του).Όπως τζηαι να έσσιει, η παράγραφος εν γελοία τζιαι απλά δείχνει ότι κάποιος έμπηξεν την με το ζόρι για ευνόητους λόγους. Επίσης, οποιοσδήποτε σοβαρός ιστορικός ξέρει ότι οι αναφορές σε σημαντικές προσωπικότητες είναι άμεσες τζιαι όι έμμεσες. Φανταστείτε για παράδειγμα, ένας ιστορικός να έκαμνε αναφορά στον Xίτλερ, όι άμεσα αλλά μέσω της Εύας (γυναίκας του).
2. Κορνήλιος Τάκιτος
/ Tacitus (55-120 μ.κ.χ.) Τούτος είναι ο αγαπημένος των Χριστιανών απολογητών, αλλά και ο πιο τραγικός όπως εξελίχτηκε η ιστορία. Η αναφορά γίνεται στα «Χρονικά» (15.44) ως εξής: «…το όνομά τους (των χριστιανών) προέκυψε από τον Χριστό, ο οποίος επί βασιλείας Τιβέριου, θανατώθηκε με δικαστική απόφαση του Έπαρχου Πόντιου Πιλάτου». Να σημειώσουμε ότι ο Τάκιτος ό,τι έγραφε ήταν παρμένο που τα ρωμαϊκά αρχεία. Έτσι, η παράγραφος θεωρείται ως μεταγενέστερη προσθήκη, επειδή στα ρωμαϊκά αρχεία, αν αναφερόταν ο λεγόμενος Χριστός, αποκλείεται να αναφερόταν σαν Χριστός, (τίτλος που του έδωσαν οι οπαδοί του), αλλά θα αναφερόταν με το όνομα του. Οι Ρωμαίοι ήταν μάνες σε έτσι πραματα. Επίσης, στα ρωμαϊκά αρχεία, ο Πόντιος Πιλάτος θα εμφανιζόταν με το αξίωμα που όντως ήσσιε σαν νομάρχης τζιαι όι σαν έπαρχος που δεν ήταν ποττέ. Τέλος, το πιο τραγικό, τo 1902 ανακαλύφτηκε παραποίηση των συγγραμμάτων του Τάκιτου με το “e” να γίνεται “ι” (crestiani vs cristiani).
Η Ρώμη επέτρεπε στους πάντες τότε να έχουν την δική τους θρησκεία, φτάνει να εξυμνούσαν τον Καίσαρα ως ανώτατο θεό και να μην έκαναν φασαρίες. Οι “Χρηστιανοί” (οπαδοί των διαφόρων Χρήστων/δασκάλων) ήταν ο όχλος που δεν πήγαινε με τα νερά του Καίσαρα και πολλές φορές κατέληγαν στην αρένα γιατί ενοχλούσαν τον κόσμο και λειτουργούσαν βίαια στην Ρωμαική αυτοκρατορία. Με άλλα λόγια δεν ήταν τίποτε παραπάνω που τους σύγχρονους μάρτυρες του Ιεχωβά. Πολλοί χριαστιανολόγοι αδυνατούν να κατανοήσουν τη βασική λογική με την οποία συντάσσεται η ιστορική παράδοση και έτσι διαλέγουν να προπαγανδίζουν ένα μύθο μέσα από λογικά σφάλματα και υπερβολές, επενδύοντας πάντοτε στην άγνοια του κόσμου. Όπως είδαμε ως τωρά όμως, τα στοιχεία τους είναι τραγελαφικά. Η μόνη σχετικά αξιόλογη αναφορά είναι του Σουιτώνιου, στο έργο του “Οι ζωές των Καισάρων”, το οποίο αναφέρεται στο βιβλίο “Κλαύδιος” (5.25.4): «Από τη στιγμή που οι Εβραίοι, σε σταθερή βάση, δημιουργούσαν ταραχές προκαλούμενες από τον Χρήστο, τους έδιωξε από την Ρώμη (ο Κλαύδιος το 49 μ.κ.χ.) ». Η παράγραφος τούτη είναι αυθεντική, αλλά δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη του λεγόμενου Χριστού, γιατί όπως είπαμε τζιαι πιο πάνω, άλλο ο Χρήστος (Chrestus) και άλλο ο Χριστός. Εν κανούν τούτα ούλλα, ο Σουιτώνιος αναφέρεται σε Εβραίους τζιαι όι χριστιανούς της Ρώμης. Ξέρουμεν ότι ήσσιε χρηστιανούς στην Ρώμη όπως ξέρουμε ότι στην σημερινή Τουρκία ήσσιε άλλο “Χρήστο” με το όνομα “Σίμων ο Μάγος” που ήταν φτυστός σε όλες τες βλακείες/θαύματα/απάτες που έκαμνε τάχα τζιαι ο Χριστός.
Οι υπόλοιπες αναφορές δεν θεωρούνται αξιόλογες αλλά ας τες αναφέρουμε περιληπτικά:
| Thallus, 52 μ.κ.χ | Ένας απελεύθερος Σαμαρείτης επί αυτοκράτορος Τιβέριου έγραψε την Ιστορία της Ελλάδος τζιαι της Ασίας. Στο έργο του συναφέρνει τζιαι για μια έκλειψη ηλίου, αλλά δεν διασώζεται. Το 221 μ.κ.χ. ένας χριστιανός συγγραφέας, ο Sextus Julius Africanus, έγραψε ότι «ο Thallus στο τρίτο του βιβλίο εξήγησε το σκοτάδι (μετά την σταύρωση του Ιησού) ως μια έκλειψη ηλίου». Να πούμε ότι δεν συναφέρνει το όνομα του λεγόμενου Ιησού τζιαι παράλληλα η πηγή δεν είναι ούτε σύγχρονη, ούτε αυτόπτης αλλά ούτε τζιαι ανεξάρτητη (Levin et al., 2006).
| Mara Bar Serapion, 73 μ.κ.χ. | γράφει: «Τί κέρδισαν οι Εβραίοι σταυρώνοντας τον σοφό βασιλιά τους; …Έζησε σύμφωνα με την διδασκαλία του». Δεν αναφέρει το όνομα του λεγόμενου Ιησού τζιαι πάλε δεν είναι ταυτόχρονη, ούτε σύγχρονη, αλλά ούτε τζιαι αυτόπτης πηγή (Chilton & Evans, 1998).
| Pliny the Younger, 112 μ.κ.χ. | γράφει ότι οι χριστιανοί τραγουδούσαν «έναν ύμνο στο Χριστό σαν σε θεό». Πάλε, δεν είναι ούτε σύγχρονη, ούτε αυτόπτης πηγή.
| Lucian, 175 μ.κ.χ. | σημειώνει: «…τον άνδρα που σταυρώθηκε στην Παλαιστίνη, επειδή παρουσίασε μια νέα λατρεία στον κόσμο». Δεν αναφέρει το όνομα του λεγόμενου Ιησού τζιαι επίσης, όπως τζιαι η προηγούμενη, δεν είναι ούτε σύγχρονη, αλλά ούτε τζιαι αυτόπτης πηγή (Voorst, 2000).
Τέλος, το “περίφημο” Ταλμούδ. Πέρα από το γεγονός ότι τόσο το Παλαιστινιακό, όσο και το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ αρκέψαν να γράφονται μετά τον 2ο αιώνα μ.κ.χ. τζιαι τάχα εποσπαστήκαν τον 6ο αιώνα μ.κ.χ, τα ονόματα Jeshu, που βρίσκουμε σ’ αυτά, αναφέρονται ως Ben Pandera και Ben Stada τζιαι αντιστοιχούν στον Janneus, τον Σαδδουκαίο βασιλιά της Ιουδαίας, που βασίλευσε μεταξύ 106 - 79 π.κ.χ. και στον Simeon ben Shetach, που έζησε το 90 π.κ.χ. Τα Ταλμούδ δεν είναι ούτε σύγχρονη, ούτε αυτόπτης πηγή τζιαι ελάχιστη σχέση μπορεί να έχουν με τον υποτιθέμενο Χριστό. H εκκλησiαστική ιστορία δεν αντρέπεται τζιαι αναφέρεται τζιαι σε φανταστικές αποδείξεις περι ύπαρξης του λεγόμενου Χριστού με καλύττερην τούτην του Publius Lentulus. Ο τύπος ήταν ο σικέ διοικητής της Ιουδαίας πριν τον Πόντιο Πιλάτο, ο οποίος σε μια επιστολή στην σύγκλητο περιέγραφε ακόμα τζιαι τα σωματικά χαρακτηριστικά του περίφημου Χριστού! Τούτη η “απόδειξη” ήταν τόσο γελοία, που κατάφερε να εξοργίσει ακόμα τζιαι την Καθολική Εκκλησία! Δείτε τι λέει η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια.
Eίναι πράγματι τραγελαφικό. Βάση του χριστιανικού και “oρθόδοξου” (λαμπρόν τζιαι σιόνι) δόγματος έγιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα που ανατρέπουν τους νόμους της φύσης και της λογικής, και που τα περιγράφουν δήθεν ευαγγελιστές όπως o Ματθαίος (27: 50-54): «ο δε Ιησούς κράξας αφήκε το πνεύμα. Και το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη… και η γη εσείσθη και οι πέτρες εσχίσθησαν». Εν κανεί τούτο: «τα μνημεία άνοιξαν και πολλά σώματα των νεκρών αγίων ηγέρθησαν και εξελθόντες εκ των μνημείων μετά την έγερση (ανάσταση) αυτού (του Ιησού) εισήλθαν εις την άγια πόλη και ενεφανίσθησαν σε πολλούς». Δηλαδή, βγήκαν στους δρόμους και κυκλοφορούσαν «άγια ζόμπι» της εβραιοχριστιανικής παράδοσης/θρησκείας, από τον Αβραάμ και τον Μωυσή, αλλά κανείς δεν τους συνάντησε, δεν ρώτησε τι απέγιναν και προφανώς δεν καταγράφηκε τίποτα για την ‘μεταθανάτια’ δράση τους. Ούτε ο παρέας ο Φίλωνας, αλλά ούτε τζιαι ο Τιβέριος δεν αντιλήφτηκαν κάτι. Φανταστείτε για κάποιον ιστορικό να αγνοεί την πανούκλα του μεσαίωνα!
Μέσα που την πιο πάνω ανάλυση μπορούμε να συμπεράνουμε ότι απλά ούλλα τούτα ήταν ένα καλά μεθοδικό κατασκεύασμα απάτης, ψυχολογικής κακοποίησης τζιαι σκόπιμης πλύσης εγκεφάλου που βλέπουμε να διαδίδεται ακόμη τζιαι στες μέρες μας απο τους δήθεν θαυματοποιούς, χαρτορίχτρες, αστρολόγους, ομοιοπαθητικούς, αγγελολόγους και άλλους τσαρλατάνους που δεν είναι καν άξιοι αναφοράς. Οι πολιτισμένες χώρες τους ρίχνουν στα ψυχιατρικά ιδρύματα ή/και στην φυλακή. Σε χώρες όπως την Ελλάδα τζιαι Κύπρο είναι ακόμα ηγέτες. Ηγέτες που συνεχίζουν να κατακρεουργούν ολόκληρη την ανθρώπινη ηθικολογία για να μπορούν να απολαμβάνουν το ποίμνιο τους. Όπως είπε και ο Βολταίρος: “Αν θες να βρείς ποιος σε εξουσιάζει, βρες ποιον απαγορεύεται να κατακρίνεις”.
- Κυριάκος Παπασπύρου
Επιπλέον Βιβλιογραφία:
Chilton, B. & Evans, C. (Ed.). (1998). Studying the Historical Jesus: Evaluations of the State of Current Research, pp. 455-457.
Levine, A., Allison, D. & Crossan, J. (2006). The historical Jesus in context, 12, 405, Princeton University Press. Retrieved from: http://goo.gl/UxxMB
Turner, E. (1954). Tiberivs Ivlivs Alexander. Journal of Roman Studies, 44(1-2), pp 54-64, doi:10.2307/297556. Retrieved from: http://journals.cambridge.org/action/displayAbstract?fromPage=online&aid=8426832
Voorst, R., (2000). Jesus outside the New Testament, Wm. B. Eerdmans Publishing, pp. 58-64.