Σε μια δημοκρατία όλοι οι πολίτες γεννιούνται με ίσα δικαιώματα. Τα δικαιώματα αυτά αυτομάτως χάννονται όταν οι ανθρώποι αποφασίζουν να ομαδοποιούνται μέσα απο εκπροσώπους που τους ονομάζουν πολιτικούς. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι ο εξής: Οι πολιτικοί θεωρούνται απο τους πλείστους ως η μόνη διέξοδος για μια καλύτερη ζωή. Μέσα απο την πολιτική οι πολίτες μπορούν να επιτύχουν αυτά που δεν μπορούν να κάνουν ως μονάδες. Έτσι λοιπόν, ομαδοποιούνται κάτω απο ένα αντιπρόσωπο/πολιτικό, και δομούν διαχρονικά ένα σύστημα με έναν αυτοσκοπό - περισσότερα προνόμια. Αυτά τραγικώς μεταφράζονται ως δικαιώματα - ίσως γιατί ο ρομαντισμός της λέξης μας επιτρέπει να έχουμε μια ήσυχη συνείδηση. Η αλήθεια είναι ότι διεκδικούμε ομαδικά προνόμια με το να κλέβουμε βασικά ατομικά δικαιώματα.
Οι πολιτικοί λοιπόν είναι εκ φύσεως τσαρλατάνοι που έχουν νομική κάλυψη. Η μόνη τους δουλειά είναι να γίνουν τόσο υποκριτές έτσι ώστε να μπορούν να εκπροσωπήσουν μια υποκειμενική άποψη μιας συκγκεριμένης ομάδας ανθρώπων για να μπορούν να εκλέγονται ξανά και ξανά. Όπως είπε και ο Γκρέτε ντε Φρανσέσκο “Ο τσαρλατάνος αποκτά την δύναμη του όταν επιτρέπει την πιθανότητα στους ανθρώπους να πιστέψουν αυτό που ήδη θέλουν να πιστέψουν”. Οι πολίτες θέλουν να πιστεύουν ότι οι πολιτικοί τους είναι οι σωστοί γιατί απλά εκπροσωπούν τα συμφέροντα τους.
Το τραγικό είναι ότι μέσα απο αυτό το τσίρκο της πολιτικής οi ανθρώποι κατάντησαν να φοβούνται τις μεγαλοεπιχειρήσεις περισσότερο απο τους πολιτικούς αντιπροσώπους. Πιστεύουν ότι το κράτος είναι εκεί για να προστατεύσει τα δικαιώματα τους έναντι των αχόρταγων μεγαλοεπιχειρήσεων που νοιάζονται μόνο για το κέρδος. Η αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι πιο τραγική. Οι πολιτικοί είναι ακριβώς τα πιόνα των μεγαλοεπιχειρήσεων (με αρκετές μίζες κέρδος) έτσι ώστε να μπορούν νόμιμα και με την συγκατάθεση των πολιτών να κλέβουν με όποιον τρόπο γουστάρουν αυτούς που εκπροσωπούν. Συνήθως το ονομάζουν ‘bail-out” ή “φόρος” που ουσιαστικά σημαίνουν “πλήρωσε για την ζημιά μου αλλιώς πάς φυλακή”.
Το χρώμα που είναι βαμμένοι οι πολιτικοί δεν έχει σημμασία. Φτάνει να είναι εκεί σαν ασπίδα για να μπορεί να τσακώνεται ο κόσμος χωρίς να ενοχλεί εκεί ψηλά. Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι πολιτικοί είναι και μεγαλοεπιχειρηματίες ή ανοίκουν σε οικογένειες με συγκεκριμένα συμφέροντα. Ο καλύτερος τρόπος να χτυπήσεις τον ανταγωνισμό είναι με τον νόμο. Η μονη δουλειά του τσαρλατάνου/πολιτικού είναι να συνεχίσει να κρατεί έναν πυρήνα μιας άποψης έτσι ώστε να εκλεγεται ξανά και ξανά. Οι πολιτικοί αρέσκονται να έχουν άλλους πολιτικούς αντιπάλους γιατί ο ένας δείνει δύναμη και σημασία στο έργο του άλλου.
Το μόνο αδύνατο σημείο των πολιτικών είναι η ψήφος μας. Αυτό μπορούμε να το δούμε και απο την πρόσφατη ιστορία. Κάποτε οι ανθρώποι κατάλαβαν τα ψέματα της θρησκείας και σταμάτησαν να ψηφίζουν παπάδες σαν οργανωτές συνόλων. Έτσι αργά-αργά έχασε δύναμη ο τσαρλατανισμός των παπάδων και απλά κατάντησαν ως ένα ινστιτούτο χωρίς καμιά ουσιαστική νομική δύναμη παρα μόνον δια μέσον των πολιτικών. Όταν ο κόσμος σταματήσει να πληρώνει το παγκάρι του κράτους, όταν καταλάβει ότι τα προνόμια που διεκδηκεί του βγάζουν τα ίδια τα μάτια, τότε και το κράτος αλλά και οι πολιτικοί του θα καταντήσουν να είναι όσο εικονικά όσο και οι εκκλησιές. Στο κάτω-κάτω και το κράτος και η θρησκεία εξελίχθηκαν ταυτόχρονα και ασκούσαν την δύναμη τους με πανομοιότυπο τρόπο το ένα μέσα απο το άλλο.
Μερικοί παπάδες φοβέριζουν ακόμη ότι δήθεν η απουσία απο τα θεία φέρνει χάος και βία. Ο θεός τιμωρεί γιατί κρατά παρουσιολόγιο λένε. Ο χρόνος τους διέψευσε και πλέον δεν μπορούν να ασκήσουν φοβέρα στον κόσμο. Η πολιτικοί σήμερα δεν έχει καμιά διαφορά απο τους παπάδες του παρελθόντος. Οι κρατιστές φοβερίζουν ότι χωρίς κράτος, χωρίς πολιτικούς, όλα θα καταρρεύσουν μέσα σε μια βίαια χαώδης κατάσταση. Καθιστούν την παρουσία τους επιτακτική και ως την μόνη λύση για τα πρόβληματα μας ενώ ακριβώς οι ιδιοι είναι η πηγή του προβληματος. Δεν είναι τυχαίο που ο επιτακτικός ρόλος τους, η αναγκαιότητα τους, είναι και το μόνο σημείο που συμφωνούν μεταξύ τους.
- Κυριάκος Παπασπύρου