Nεο-αθεϊσμός: Η μοντέρνα θρησκεία των άθεων

Ο Νεο-αθεϊσμός δεν είναι παρά η πολιτικοποιημένη μορφή της ιδεολογίας του αθεϊσμού. Το κίνημα άρχισε από την Αμερική στις αρχές του 2000 και αντίθετα με την ιδεολογία του αθεϊσμού υποστηρίζει ότι η θρησκεία είναι υπαίτια για αρκετά κοινωνικά προβλήματα. Έτσι μέσα απο πολιτικές τακτικές και με ταπέλλα την διαφορετικότητα, δημιουργούνται πολιτικές σκοπιμότιτες για διεκδίκηση δήθεν δικαιωμάτων. Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι θα μπορούσαν να σχηματιστούν παρόμοιες ομάδες για άτομα με πυράκια, κοντούς, φαλακρούς κοκ και γεννικά για άτομα που θέλουν να βρουν κάτι που δεν είναι γεννικά αποδεκτό και να το επιβάλουν ως αποδεκτό μέσα απο την εξουσία του κράτους. Συγκεκριμένα, ο Νεο-αθεϊσμός, όπως θα δούμε πιο κάτω, μεταμορφώνεται σε μια θρησκεία χωρίς θεό που διαλέγει να ρίχνει το φταίξιμο επιπόλαια και άστοχα για την πρόωθηση της δικής του οικονομικής και πολιτικής ατζέντας όπως ακριβώς και με τα μέλη και ηγέτες μιας θρησκείας.

Ο Νεο-αθεϊσμός έχει αρκετά κοινά με μια θρησκεία σε σημείο που την καθηστά πανομοιότυπη με όλες τις άλλες. Όλες οι θρησκείες για παράδειγμα έχουν ως κέντρο τους τον ανθρωπισμό, δηλαδή την αλληλεγγύη και βελτίωση (κατά την κρίση) του επιπέδου ζωής των συνανθρώπων μας. Φυσικά το τι εστί “καλό για τον άλλον” είναι όρος υποκειμενικός και έτσι οι θρησκείες όπως και ο Νεο-αθεϊσμός προβαίνουν σε δηλώσεις που είναι εξίσου υποκειμενικές και επιλεκτικά τεκμηριωμένες σχετικά με το πως επιδρούν στον άνθρωπο. Και οι δυο ιδεολογίες έχουν ως επίκεντρο συγκεκριμένες φόρμουλες σχετικά με το πως ο κάθε άνθρωπος θα πρέπει να ζει την ζωή του κατ’ αυτούς. Όσο η θρησκεία αλλά και ο Νεο-αθεϊσμός αποσκοπούν στην επίτευξη των σκοπών τους μέσα από πολιτικοποιημένα κινήματα ή αντιπροσώπους.

Τι κάνει μια ομάδα θρησκευόμενη; Η απάντηση είναι η ομαδική πολιτικοποίηση της. Ανέκαθεν όλες οι ομάδες που είχαν μιαν δεδομένη πολιτική δομή, οδηγούσαν τις ιδέες και πεποιθήσεις τους μέσα από την κοινωνική πυραμίδα για να υπερτερήσουν έναντι μιας άλλης ιδέας και να εγκαθιδρύσουν τον εαυτό τους ως μέρος της εξουσίας. Η εξουσία ήταν ο απόλυτος παρανομαστής για την αποδοχή μιας ιδέας από τους υπολοίπους. Το κλασσικό επιχείρημα για τους Νεο-άθεους είναι ο διαχωρισμός εκκλησίας κράτους που είναι απλά μια φαντασιώση. Η θρησκεία είναι μέρος της κουλτούρας αλλά και συνάμα της πολιτικής ζωής μιας χώρας όπου διέπουν μαζί τον χαρακτήρα, τα ήθη και έθιμα αυτής.

Αντίθετα, οι κλασσικοί άθεοι, δεν υποστηρίζουν τον ανθρωπισμό ή πολιτικοποιημένα κινήματα γιατί κατανοούν ότι όλες οι ανθρώπινες ενέργειες είναι ουσιαστικά ανθρωπιστικές που αποσκοπούν στην βελτίωση επιπέδου ζωής όπως ο κάθε ένας κρίνει καλύτερα. Ο “ανθρωπισμός” (να μην συγχέεται με τον Διαφωτισμό και την Αναγέννηση) συνεπώς και το “κοινό καλό” είναι η άποψη μιας ομάδας ανθρώπων σχετικά με το πως οι υπόλοιποι θα έπρεπε να ζούνε την ζωή τους. Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος κατανοεί ότι δεν μπορεί να γνωρίζει τι είναι καλό για τους υπολοίπους πολίτες. Έτσι δεν συμμετέχει σε κινήματα τα οποία ουσιαστικά θα εκβιάσουν τον συμπολίτη του - μέσα από την πλειοψηφική δημοκρατία - για να ακολουθήσει είτε το θέλει είτε όχι ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής.

Με άλλα λόγια οι κλασσικοί άθεοι απλά απορρίπτουν την ύπαρξη κάποιας εξουσιαστικής επίγειας θεότητας που διοικεί την ζωή μας ενώ οι νεοάθεοι την θεωρούν απαραίτητη για να ανακτήσουν τα δικαιώματα τους. Ως κλασσικοί άθεοι κατανοούν επίσης ότι η θρησκεία είναι ένα αδιάσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και κουλτούρας του κάθε ανθρώπου. Όπως και η επιστήμη μπορούν να επηρεάσουν τις ενέργειες ενός συγκεκριμένου ατόμου ή ομάδας ανθρώπων είτε αρνητικά, είτε θετικά, είτε ουδέτερα.

Εδώ θα ήταν καλά να αναφέρουμε τι εστί θρησκεία έτσι ώστε να μπορούμε να σκιαγραφήσουμε τον παραλληλισμό μας χωρίς να διαπράττουμε λογικό σφάλμα. Ο όρος θρησκεία σημαίνει μια οργανωμένη συλλογή πεποιθήσεων, κουλτούρων και κοσμικών αντιλήψεων τα οποία σχετίζονται με την ύπαρξη του ανθρώπου. Πολλές θρησκείες έχουν διδάγματα και ιστορίες οι οποίες έχουν ως σκοπό να εξηγήσουν το νόημα και αρχή της ζωής ή του σύμπαντος.

Για παράδειγμα ένας νεο-άθεος μπορεί να πιστεύει σε μια αυθεντία επιστήμης ότι το σύμπαν προήρθε από το big-bang ή απο παράλληλα σύμπαντα ενώ ένας θρήσκος μια αυθεντία ενός ιερωμένου ότι ο θεός του που υπάρχει έξω από τον χωροχρόνο τα προκάλεσε όλα αυτά. Το γεγονός ότι η επιστημονική εκδοχή υπερτερεί της θρησκευτικής δεν παίζει ρόλο μιας και αυτό που μετρά είναι ο τρόπος που σχηματίζεται η πεποίθηση ενός πιστεύω κάτω από μια υποδειγματική αυθεντία που κινεί τα νήματα πίστεως.

Στο παράδειγμα μας με το big-bang οι νεο-άθεοι πιστεύουν στην αυθεντία των επιστημόνων που την επεξηγούν χωρίς απαραίτητα να κατανοούν οι ίδιοι τα μαθηματικά, φυσική και μεθόδους επιστημολογίας οι οποίοι βοήθησαν να αντληθεί το συγκεκριμένο συμπέρασμα για την φύση του κόσμου μας. Οι περισσότεροι νεο-άθεοι δεν έχουν επίσης τα εργαλεία έτσι ώστε να μπορούν να αντλήσουν οι ίδιοι τα δικά τους συμπεράσματα μέσα από την επιστημονική μέθοδο. Με τον ίδιο τρόπο οι θρησκευόμενοι πιστεύουν στην ερμηνεία ορισμένων ιερωμένων χωρίς απαραίτητα να έχουν διαβάσει την βίβλο ή άλλα ιερά (κατ’ αυτούς) κείμενα.

Αντίθετα οι κλασσικοί άθεοι αποδέχονται μεν την επιστήμη και την υφιστάμενη γνώση για τον κόσμο αλλά κατανοούν ότι η ύπαρξη του σύμπαντος δεν έχει προκαθορισμένη αρχή ή αιτιότητα. Εάν συμμεριστούμε όλες τις έρευνες που υπάρχουν μέχρι σήμερα για την προέλευση του σύμπαντος το συμπέρασμα θα ήταν ότι τα πάντα, πάντα υπήρχαν και απλά ανακυκλώνονται μέσα από τον χωροχρόνο. Με άλλα λόγια ο ελευθεροσκεπιστικιστής άθεος τείνει να αναγνωρίζει ότι γνωρίζει ελάχιστα. Σχεδόν πάντοτε δεν μπορεί να αντλήσει συγκεκριμένα συμπεράσματα για το σύμπαν ή καν για τους συναθρώπους του λόγω αλληλοεπιδρασης πολλαπλών κοινωνικών και φυσικών στοιχείων - και που ταυτόχρονα δεν μπορούν να εκφράσουν ή να περιγράψουν ένα άτομο ή μια ιδέα απόλυτα.

Μια θρησκεία δεν απαιτεί απαραίτητα την ύπαρξη μιας θεότητας αλλά απαιτεί μια εξουσιαστική δύναμη, μια αυθεντία, η οποία μέσα από την πλειοψηφική αποδοχή μπορεί να καθορίσει τον τρόπο ζωής ορισμένων ανθρώπων κάτω από ένα κοινωνικό σύνολο. Τρανό παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι οι εκατοντάδες θρησκείες (με πιο γνωστή τον Βουδισμό) που δεν έχουν κάποια θεότητα ως κεντρικό σημείο αναφοράς. O Βουδισμός, ως θρησκεία, απαρτίζεται απλά από ομάδες ανθρώπων με μια συγκεκριμένη πεποίθηση για τον κόσμο. Ο νεο-άθεοι είναι επίσης μια ομάδα ανθρώπων με μια συγκεκριμένη ατζέντα, συνήθως πολιτική και αντλούν τα επιχειρήματα και τον λόγο ύπαρξης τους στο αφελές ισχυρισμό ότι η θρησκεία προκαλεί κοινωνικά προβλήματα, αφελή σκέψη, ανισότητα κλπ. Με τον ίδιο αφελή ισχυρισμό φανατικοί θρήσκοι ανέκαθεν υποστήριζαν ότι η αθεΐα προκαλεί τα ίδια ακριβώς προβλήματα. Και οι δύο ισχυρισμοί είναι εξίσου λανθασμένοι.

Προπάτορες του νεο-αθειστικού κινήματος ήταν ο Σαμ Χάρρις, ισλαμόφοβος, ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, υποστηριχτής ότι όλα τα παιδιά δεν θα πρέπει να επηρεάζονται από την θρησκεία, καθώς και ο Κρίστοφερ Χίτσενς επίσης ισλαμόφοβος αλλά και πολεμοχαρής προς το Ισλάμ. Το κίνημα ουσιαστικά άρχισε μετά τις στρατιωτικές κινήσεις της Αμερικής στον Κόλπο και είχε ως κεντρικό άξονα την δημιουργία ισλαμοφοβίας και επιλεκτικής προπαγάνδας εναντίον του Ισλάμ ως αντιδημοκρατικό για να δικαιολογηθεί η επεκτατική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών στην Μέση Ανατολή. Αργότερα οργανώθηκε πολιτικά μέσα από σχεδόν αποκλειστικά αριστερά κινήματα και ταυτίστηκε με άλλες ομάδες όπως σοσιαλιστικές, φεμινιστικές και ΛΟΑΤ. Με άλλα λόγια η μορφή που πήρε ήταν για να στηρίξει μια εξουσιαστικά πολιτική μορφή (δημοκρατία) έναντι κάποια άλλης (θεοκρατία). Σαν οργανωμένο πολιτικό σύνολο έχει επίσης και τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Εδώ είναι που αναγνωρίζεται και το σημείο που ο Νεο-αθεισμός έχει πεποιθήσεις που είναι πανομοιότυπες με αυτές της θρησκείας γιατί απλά και είτε η εξουσία είναι επουράνια (θρησκεία) ή επίγεια (πολιτική) ο παρανομαστής πίστης και ακολουθίας τρόπου ζωής παραμένει ο ίδιος.

Ας εξετάσουμε όμως τις πιο γνωστές πεποιθήσεις των ακολούθων του νεο-αθεϊσμού για να κατανοήσουμε καλύτερα τα λογικά σφάλματα στα επιχειρήματα που στηρίζουν.

Πεποίθηση 1: Η θρησκεία προκαλεί κοινωνικά προβλήματα.

Η θρησκεία προκαλεί κοινωνικά προβλήματα όσο και η επιστήμη πολέμους. Αυτός είναι αφελής συσχετισμός μιας και οι πλήστοι θρήσκοι δεν προκαλούν κοινωνικά προβλήματα. Αντίθετα βοηθούν με πολλούς τρόπους συνανθρώπους μας και μέσα από την ιδεολογία τους προάγουν το καλό όπως αυτοί κρίνουν καλύτερα. Είναι λάθος να παίρνουμε μια ιδέα, είτε αυτή είναι η θρησκεία είτε η επιστήμη και ταυτόχρονα να απονείμουμε ευθύνες σε αυτές για τις πράξεις ορισμένων ατόμων.

Μερικοί θρήσκοι ίσως να προκαλούν κοινωνικά προβλήματα αλλά αυτό δεν είναι επιχείρημα μιας και πολλοί άθεοι προκαλούν κοινωνικά προβλήματα. Μερικά άτομα (άθεοι ή θρήσκοι) βρίσκουν θαλπωρή μέσα από μια ομάδα με μια ιδεολογία και χωρίς κριτική σκέψη αποφασίζουν να στρέψουν τα πυρά προς το αντίθετο ρεύμα είτε αυτό είναι θρήσκο ή άθεο. Η πολιτική ή θρησκευτική ομάδα λειτουργεί σαν δικαιολογία για να πράττουν αυτό που ασπάζονται είτε αυτό είναι καλό ή κακό (που επίσης είναι υποκειμενικές έννοιες). Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ο άθρησκος Αμερικανός που σκότωνε επιλεκτικά Χριστιανούς γιατί ήταν ενάντια στις οργανωμένες θρησκείες. 

Κλασσικά “προβλήματα” που υποστηρίζουν οι νεο-άθεοι έναντι της θρησκείας είναι αυτό της ομοφοβίας και της πατριαρχίας. Αυτά καταρρίπτονται εύκολα γιατί η ομοφοβία υπάρχει και στους κόλπους της αθεΐας όπως και η πατριαρχία. Το ότι πολλές θρησκείες έχουν διδάγματα που παραπέμπουν στην ομοφοβία ή και πατριαρχία είναι άσχετο μιας και τα διδάγματα δεν ακολουθούνται από όλους τους πιστούς.

Αντίθετα μερικοί πιστοί βρίσκουν ως αφορμή μερικά διδάγματα για να είναι βίαιοι ενάντια στις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους όπως μερικοί άθεοι βρίσκουν την επιστήμη ως δικαιολογία για να τροποποιήσουν την φύση του ανθρώπου γενετικά σε κάτι ανώτερο (transhumanism). Και στις δύο περιπτώσεις ο όρος “θρησκεία” ή “άθεος” δεν αντιπροσωπεύει τις ενέργειες όλων των ατόμων που μπορεί να ασπάζονται αυτήν την ιδεολογία και άρα απορρίπτεται ως λογικό σφάλμα γεννικοποίησης.

Πεποίθηση 2: H θρησκεία προάγει την “μαγική σκέψη”

Αυτός ο ισχυρισμός έρχεται παράλληλα με τον πόλεμο που κάνουν πολλοί πολιτικοποιημένοι νεο-άθεοι για αφαίρεση των Θρησκευτικών από τα σχολεία. Υποστηρίζουν ότι τα θρησκευτικά “θολώνουν” το ανυπεράσπιστο μυαλό των παιδιών σε “αφελή” σκέψη. Αυτό φυσικά είναι επιλεκτική κριτική γιατί όπως γνωρίζουμε τα μυαλά των παιδιών επηρεάζονται από πληθώρα παραγόντων που δεν μπορούμε να κρίνουμε αντικειμενικά εάν είναι καλοί ή κακοί ή καν πως πραγματικά επιδρούν στο σύνολο τους με άλλες πεποιθήσεις.

Ένα παιδί για παράδειγμα μπορεί να επηρεαστεί από το σπίτι για τις πολιτικές ή και ποδοσφαιρικές αντιλήψεις των γονιών του ή ακόμη και να έχει “μαγική σκέψη” σχετικά με τη ιστορία της χώρας του. Όλοι γνωρίζουμε ότι η ιστορία που διδάσκεται ο κάθε πολίτης στα σχολεία κάθε χώρας καταγράφεται στον παρανομαστή της υπεράσπισης της ίδιας της χώρας. Επίσης τα παιδιά μπορούν να διδαχτούν λανθασμένες ή και πεπερασμένες επιστημονικές ιδεολογίες από δασκάλους που δεν εκσυγχρονίζουν τις γνώσεις τους.

Με άλλα λόγια αυτό που παίζει ρόλο δεν είναι η θεματολογία, π.χ Θρησκευτικά, αλλά η ανάλυση πληροφοριών μέσα από κριτική σκέψη. Ένας μαθητής αρχίζει να το κάνει αυτό από μόνος/η του με απλά παραδείγματα καθημερινότητας όπως το να ακούσει μια φήμη για κάποιο άλλο παιδί και μετά να εξακριβώnει εάν είναι ψέμα. Η εμπειρία στην ζωή μας διδάσκει κριτική σκέψη όσο και να προσπαθεί κάποιος να μας ξεγελάσει.

Ένα τρανό παράδειγμα “μαγικής σκέψης” που όλοι γνωρίζουμε απο πρώτο χέρι είναι η ρομαντική αγάπη. Μπορεί να γνωρίζουμε ότι όλα είναι βασισμένα σε υποκειμενικές αποδόσεις ομορφιάς όπως επίσης και τυχαίες ορμονικές διαταραχές αλλά επιλέγουμε να την ασπαζόμαστε γιατί μας κάνει να νιώθουμε ωραία. Μερικά άτομα μπορεί να συμπεριφέρονται παράδοξα όταν είναι ερωτευμένα όπως να ασκούν βία, να έχουν εμμονές να φθείρουν τον ψυχικό τους κόσμο κοκ, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να καταργήσουμε την ρομαντική αγάπη επειδή ορισμένα άτομα κάτω από την επήρεια της συμπεριφέρονται επικίνδυνα.

Επίσης η “μαγική σκέψη” δεν είναι κατ’ ανάγκη επιζήμια μιας και προάγει την εφευρετικότητα και την φαντασία που είναι απαραίτητα στο ανθρώπινο μυαλό. Δεν είναι τυχαίο που τα παιδιά έχουν φανταστικούς φίλους και παίζουν με αυτούς. Το μυαλό μας είναι δομημένο εξελικτικά για να δημιουργεί επικοινωνία τρίτου προσώπου με κάποιο άτομο που δεν είναι παρών. Είναι ζωτικής σημασίας για την παραγωγή κοινωνικότητας του ατόμου και είναι κάτι που έχει τις ρίζες του στην ίδια την φυσιολογία μας.

Ως θηλαστικά με μεγάλο κεφάλι γεννιόμαστε σχετικά πρόωρα σε σχέση με τα υπόλοιπα και έτσι ο εγκέφαλος μας συνεχίζει να μεγαλώνει μετά την κυοφορία. Έτσι γεννιόμαστε ημιτελής και έχουμε ένα “από μηχανής θεό” να μας συντηρεί, να είναι εκεί ανά πάσα στιγμή με κάθε κλάμα είτε αυτό πρόκειται για τροφή ή αλλαγή της πάνας. Αυτός ο μηχανισμός που διαρκεί για αρκετούς μήνες, μέχρι και χρόνια, δημιουργεί μια αφηρημένη πεποίθηση ότι ένα κάλεσμα, μια έκκληση, μια ‘προσευχή”, για κάποιον που θα είναι εκεί για να μας εξυπηρετήσει. Αυτή η προβολή τρίτου προσώπου είναι και ο βασικός άξονας της ανθρώπινης ευφυίας και τι μας κάνει να πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη, να κάνουμε φανταστικά πάρτυ με τσάι και μεταγενέστερα να πιστεύουμε σε θεούς.

Επομένως η “μαγική σκέψη’ είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους και δεν είναι απαραίτητα επιζήμια προεργασία. Χωρίς αυτό δεν θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε. Όπως κάποιος ερωτευμένος μπορεί να λειτουργήσει μια χαρά στην δουλειά του χωρίς να επηρεάζεται απο τον έρωτα έτσι και ο θρήσκος μπορεί να διαχωρίσει την “μαγική σκέψη” της θρησκείας έναντι των άλλων δραστηριοτήτων του. Ο υπεύθυνος του προγράμματος για την αποκωδικοποίηση του ανθρώπινου DNA είναι Χριστιανός και αυτό δεν επηρέασε το εγχείρημα του.

Πεποίθηση 3: Οι άθεοι δεν έχουν ίσα δικαιώματα

Κανένας άνθρωπος δεν είναι ίσος. Όλοι γεννιόμαστε διαφορετικοί. Το ίδιο μας το άτομο δεν είναι καν ίσο κατά την διάρκεια μιας μέρας. Το φυσικό περιβάλλον που διέπει τον άνθρωπο είναι μοναδικό και έτσι ο κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός και συνεχόμενα μεταβαλλόμενος. Το να απαιτεί μια ομάδα ή άτομο επιπλέον δικαιώματα ή προνόμια επειδή διάλεξε να βρεί ένα κοινό χαρακτηριστικό που ασπάζεται απο ορισμένους αλλά όχι απο άλλους είναι πολιτικά ελεηνό και ανώριμο.

Τα ίδια τα πολιτικά συστήματα γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο κάθε πολίτης είναι διαφορετικός αλλά υποκριτικά ισχυρίζονται ότι οι πάντες έχουν ίσα δικαιώματα. Η θεωρεία με την πράξη στην προκείμενη περίπτωση δεν έχουν καμιά σχέση. Για παράδειγμα ένας πρόσφυγας, ένας κυβερνητικός, ένας θρήσκος κοκ έχουν περισσότερα προνόμια στην Κύπρο λόγω συγκυριακής εκπροσώπησης αλλά και βάση της πολιτικής στρατηγικής της χώρας βάση προϊστορίας και συγκρότησης ως κράτους.

Στην Κύπρο πέραν του 85% των πολιτών είναι Χριστιανοί και έτσι μέσα από την δημοκρατική διαδικασία φροντίζουν να επιλέγουν αντιπροσώπους που θα παρέχουν στα παιδιά τους την κουλτούρα και παράδοση που διδάχτηκαν. Αυτό καταγράφεται ξεκάθαρα και στο ίδιο το σύνταγμα της χώρας. Οι μειονότητες, είτε αυτές είναι Βουδιστές ή άθεοι έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Ένας πολιτικοποιημένος νεο-άθεος που απαιτεί αναγνώριση του κινήματος του από την ίδια την δημοκρατία που τον περιθωριοποιήσε. Θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί από την μια να αναγνωρίζει την εξουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ταυτόχρονα να ζητά και ίσα δικαιώματα που μπορεί να υπάρχουν στα χαρτιά αλλά στην πράξη είναι αδύνατον να εφαρμοστούν. Ο λόγος βασίζεται την ίδια την ύπαρξη χωρών που έχουν συμφέροντα η μια έναντι στην άλλη και έτσι αναπόφευκτα πλήττωνται μερικοί άνθρωποι έναντι πολιτών άλλων χωρών. Ακόμη και μέσα στην ίδια την χώρα μερικοί αποκτούν περισσότερα προνόμια παρά άλλοι επειδή σε αυτό αποσκοπεί ανέκαθεν η πρακτική δημοκρατία ως πολιτευμα. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ίσως η πιο μεγάλη κακόγουστη φάρσα που επινοήθηκε απο τα Ηνωμένα Έθνη μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Απλά δεν υφίστανται αλλά σκορπούν γαλήνη στο άκουσμα τους.

Αυτό που πραγματικά υπάρχει έναντι των ‘δικαιωμάτων’ - λαμβάνοντας υπόψην τον κοινό παρανομαστή της γέννησης μας σε μια χώρα - είναι τα προνόμια αναλόγως πως αυτά συμφέρουν αυτούς που τα προφέρουν για να εξουσιάζουν καλύτερα. Για παράδειγμα μπορεί να παραχωρηθούν προνόμια σε μειονότητες αλλά και ειδικής μεταχείρησης άτομα εφόσον τα κόμματα μπορούν να εξαργυρώσουν αυτά τα άτομα σε ψήφους.

Τρανό παράδειγμα είναι η πολιτικοποίηση των ΛΟΑΤ ατόμων που από μόνα τους άσκησαν διάκριση στον εαυτό τους ως άνισοι έτσι ώστε να έχουν ξεχωριστή μεταχείριση - και το πέτυχαν. Αν και υπάρχουν βιαιότητες ενάντια σε αυτά τα άτομα, όλοι γνωρίζουμε ότι όλοι οι πολίτες βάση της δικής τους ιδιοσυγκρασίας τυγχάνουν να είναι θύματα κάτω από την κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και όλοι εάν και εφόσον είμαστε ίσοι (όπως αφελώς υποστηρίζουν οι πολιτικοί και τα Ηνωμένα Έθνη) θα έπρεπε να καλυπτόμαστε κάτω από τον ίδιο νόμο σε περίπτωση κακοβουλίας χωρίς να υπάρχει επιπλέον νομοθεσία - κάτι που όπως είδαμε δεν υφίσταται.

Συμπέρασμα:

Ο άνθρωπος από την στιγμή που άφησε τις σαβάννες τη Αφρικής και εγκατέστησε οργανωμένες κοινωνίες απαιτούσε την ομάδα για να επιβιώσει. Η επιβίωση δεν ήταν μόνο ενάντια στο περιβάλλον του αλλά και ενάντια στους ίδιους του συνανθρώπους του. Η πολιτική ήταν φυσικό επερχόμενο και γι’ αυτό το λόγο μέχρι και πριν μερικές χιλιάδες χρόνια είχαμε την θρησκεία-κράτος που ακόμη επικρατεί και στον μουσουλμανικό κόσμο.

Η θρησκεία-κράτος δεν είχε ως κύριο μοχλό την πίστη σε μια μαγική δύναμη αλλά περισσότερο στα χαρακτηριστικά τα οποία μπορούσαν να συσχετιστούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Έστω και με τον διαχωρισμό θρησκείας και κράτους οι άνθρωποι συνεχίζουν να πιστεύουν σε ανώτερες εξουσίες είτε αυτές είναι επίγειες είτε επουράνιες. Με άλλα λόγια όλες οι πολιτικά ομαδοποιημένες ομάδες που ασπάζονται μια ιδεολογία που αποσκοπεί να επηρεάσει την εκδοχή της ζωής των υπολοίπων μέσα από αριθμούς είναι ουσιαστικά θρησκείες. Τα “ίσα δικαιώματα” η “μαγική σκέψη” και τα “κοινωνικά προβλήματα” είναι έννοιες που υπερασπίζονται από τους υποστηρικτές μιας θρησκείας έναντι κάποιας άλλης. Δεν είναι τυχαίο που πολλά κόμματα και κινήματα δεν διαφέρουν και τόσο από κάποια θρησκεία και τα επιχειρήματα του ενός εναντία στον άλλο είναι σχεδόν απαράλλαχτα. Με τον ίδιο τρόπο που εξελίχτηκαν οι θρησκείες μέσα από αιρέσεις σε αυτές που γνωρίζουμε σήμερα έτσι και ο νεο-αθεϊσμός εξελίχτηκε μέσα από τον κλασσικό αθεϊσμό και τα απελπισμένα για ψήφους πολιτικά κινήματα. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλοι οι νεοάθεοι ανοίκουν στην αριστερά.

Είναι δύσκολο για ένα άτομο να πάει ενάντια στο ρεύμα και να αποδεχθεί ότι ο κάθε ένας από εμάς είναι διαφορετικός αλλά είναι κάτι που σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται. Όπως η οργανωμένη θρησκεία άρχισε να χάνει δύναμη λόγω μη συμμετοχής των μελών της σε ένα κοινό δόγμα έτσι και η πολιτική-θρησκεία γνωρίζει σήμερα το δικό της Βατερλό με τις πολλές πολιτικοποιημένες ομάδες (αιρέσεις) να φθείρουν τον ίδιο τον μηχανισμό που τους δίνει υπόσταση. Είτε αυτό πρόκειται για την αντιπαράθεση της Αρχιεπισκοπής με τον θεολόγο Πιτσιλλίδη είτε είναι ο Νεο-αθεισμός έναντια στην Αρχιεπισκοπή, το παιχνίδι που λαμβάνουν μέρος προκαλεί την ίδια την ιδεολογική τους φθορά μέσα απο τα ίδια πανομοιότυπα επιχείρηματα που έχει ο ένας ενάντια στο άλλον.

- Papzy