Η μικρογραφία της καταστροφής μας

Στο βίντεο που ακολουθεί θα παρακολουθήσετε την μικρογραφία της καταστροφής μας, από την κούνια ως το τάφο, από το πιο ανίσχυρο και αθώο μωρό, μέχρι τον πανίσχυρο πρόεδρο του κράτους: Ινστιτούτο Πλύσης Εγκεφάλου.

Η πλύση εγκεφάλου υπέρ των διαφόρων μορφών κρατισμού δεν γίνεται μόνο στα σχολεία. Όπως και στην περίπτωση των άλλων θρησκειών, ο κρατισμός (η θεωρία ότι ένας περιορισμένος αριθμός ατόμων δικαιούνται να διαπράττουν βία πάνω σε όλα τα άτομα που απλά τυχαίνει να διαμένουν σε μια τεχνητά καθορισμένη γεωγραφική περιοχή) εμφυτεύεται μεταξύ του δεξιού και αριστερού σου αυτιού από σχεδόν όλα τα ινστιτούτα που σε περιβάλλουν: οικογένεια, κόμματα, νεολαίες, κτλ. Σαν νήπιο, είσαι ανύμπορος να αντιδράσεις. Σε διαμορφώνουν, σε σχηματίζουν όπως ξέρουν, σε βάζουν στο καλούπι, σε κάνουν μοντέλο και πρότυπο των ιδανικών (όσο βίαιων και παράλογων και αν είναι) των προγόνων τους, των θρησκειών τους, του δόγματός τους. Κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.

Κράτος, θρησκεία και λοιπά δογματοποιημένα ινστιτούτα σχηματιστήκαν και δουλεύουν μαζί, παράλληλα και με τις ίδιες μεθόδους. Η βασική μέθοδος; Θυσίασε, για το καλό του συνόλου - ακόμα και αν αυτό σημαίνει: παιδική κακοποίηση (η συντρηπτική πλειοψηφία του πλυθησμού κακοποιά τα παιδιά της τακτικά, ενώ δέστε τι γίνεται στο βίντεο), ληστεία περιουσίας (φόροι, τέλη, κτλ), εξαναγκασμένους συσχετισμούς (μεταξύ ατόμων, ινστιτούτων, ομάδων, κτλ), περιορισμός ελευθερίας (το τι μπορείς να κάνεις με την δική σου ζωή προϋποθέτει την συγκατάθεση τρίτων, παρ’ όλο που δεν τους κάνεις καμία φυσική ζημιά), απαγωγή, δολοφονία, τρομοκρατία, κτλ.

Αυτά, βέβαια, δεν τα λένε εγκλήματα - επειδή είναι “νόμιμα”, δηλαδή υπάρχει το μονοπώλιο της βίας στην “δημόσια ζωή”, το οποίο θεωρούμε ηθικό. Την βία, συνήθως, δεν την διαπράττεις εσύ - στις ιδιωτικές μας σχέσεις σπάνια διαπράττουμε βία, γιατί έχουμε πλέον καταλάβει ότι είναι ανήθικη. Την δημόσια βία την κάνουν άλλοι, για σένα. Με μια απλή ανάγνωση των έργων του Τζορτζ Όργουελ, καταλαμβαίνουμε πως, αν και οι πράξεις είναι ακριβώς οι ίδιες, τους αλλάζουν το όνομα. Βαφτίζουν, για παράδειγμα, την αστυνομική βία ως “κρατική ασφάλεια”. Γι΄αυτό, εξάλλου, την αποδέχεσαι, και εκείνην, και όλες τις άλλες εκφράσεις βίας. Το τραγικό είναι ότι γίνεται στο όνομά σου, με την συγκατάθεσή σου, με την θέλησή σου. Ή, ακριβέστερα, με την συγκατάθεση της μεγαλύτερης μειοψηφίας, εξ΄ονόματός σου.

Η βία, όμως, δεν είναι η φύση σου. Δεν βλέπεις τι σου κάνουν; Όταν ένας απλός πολίτης διαπράξει δολοφονία, σου λένε: Κοίτα! Είσαι βίαιος! Είμαστε αναγκαίοι! Πρέπει να σε προσέχουμε! Και εσύ, παθητικά, χωρίς κριτική, το δέχτηκες. Δεν μπορείς να θυμηθείς το καλούπι στο οποίο σε εξανάγκασαν να μεγαλώσεις. Δεν μπορείς να θυμηθείς πως, πραγματικά, σε ανέθρεψαν. Δεν αντιλαμβάνεσαι το ινστιτούτο της βίας μέσα στο οποίο ΖΕΙΣ!

Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Απλά δυσκολεύεσαι, ακόμη, να το αντιληφθείς. Δυσκολεύεσαι να αντικρίσεις την αλήθεια, να ανοίξεις τα μάτια σου. Αρνείσαι, φοβάσαι, δεν μπορείς να το πιστέψεις. Αργά ή γρήγορα, θα ξυπνήσεις, και τότε θα δεις την γύμνια του κατάματα.

“The very power of [textbook writers] depends on the fact that they are dealing with a boy: a boy who thinks he is ‘doing’ his ‘English prep’ and has no notion that ethics, theology, and politics are all at stake. It is not a theory they put into his mind, but an assumption, which ten years hence, its origin forgotten and its presence unconscious, will condition him to take one side in a controversy which he has never recognized as a controversy at all.” ― C.S. Lewis, The Abolition of Μan

Αρχίζεις, μήπως, να αχνοβλέπεις την αλήθεια που σε περιβάλλει;

Ξύπνα. Τα μόνα δεσμά που σε κρατάνε είναι αυτά που αρνείσαι, ακόμη, να αντικρίσεις.