• Home
  • News
    • Talks
    • Meetings
    • Contests
  • Issues
    • Religion
    • Human Rights
    • Politics
    • Apathy
    • Conspiracy
    • Fraud
    • Spirituality
  • Science
    • Astronomy
    • Psychology
  • Discussions
    • General
    • Organization Related
    • Science
    • Religion and Superstition
  • Contact
  • Author Login
KEEP IN TOUCH

Posts in category Science

Is Astronomy a respectable science?

Mar11
2012
Leave a Comment Written by Petros P

Letter, sent as an answer to a prominent biologist claiming that Astronomy is not a respectable science because it deals with things we can’t even touch, makes hypotheses we can’t test, and asks questions that are really unanswerable and should be part of metaphysics or religion, such as “how did the Universe begin”. (University of Edinburgh assignment, hence fake letter)

 

 

Dear New Scientist,

Congratulations to all of the team involved in the magazine. I am writing to you in reply to one of your articles written by the well known biologist, Dr Rosie Greenleaf. Firstly, I want to point out that I admire and respect all of her work. However, I am going to challenge her statement about Astronomy not being a respectable science, as it is a view that I strongly object to.

Science, coming from the Latin word “scienta” means knowledge.[1] However, in order to be considered seriously, it should provide models/theories which can explain and predict phenomena and most importantly be testable and verifiable by observations or tests.[2] Dr Greenleaf is partly correct when she states that in Astronomy we cannot really test our models. Although we literally cannot control the heavens and actively carry out experiments, we can instead just observe the universe doing all this on its own. In fact the egocentric need of a feeling of control is diminished as soon as the predictions are observed. When observations occur and we get answers, little do we care if we had controlled the “experiment” or not. So in a sense, we do can test but in a rather indirect and passive way.

For instance, we measure the distance of Earth and Venus not by a huge ruler but by measuring the time needed for radio-wave signals emitted from our ground and reflected back from Venus. Using this and some trigonometry we can calculate numerous distances of galactic objects.[3] Currently, we cannot force a star to explode and examine its aftermath. However we can make use of powerful telescopes and scan the vast vicinity of our sky for very luminous bursts of light. We would then witness a so-called supernova, like the explosion of a star in the Large Maggelanic Cloud observed in 1987.[4]

Moreover, one of Astronomy’s biggest tools is Spectroscopy. In this area of Physics we study and extract astonishing information from radiation coming from distant objects, be it stars, galaxies or super-clusters. Radiation carries characteristic features of the source which it has been emitted from, such as Radiative Flux, frequency spectrum and Doppler shift. These can be used along with the laws of Physics to determine the temperature of an object, its size, its relative speed and even the ingredients that it consists of.[5] Indeed, it is true that we cannot “touch” the stellar bodies (yet) but using the pre-mentioned systematic and scientific approaches we gain a lot of the required information needed for us to comprehend their nature. So should we really trust what is observed and calculated? Is it really, real?

As well conjectured by Dr S. W. Hawking, “one cannot determine what is real”.[6] Reality is subjective and is manifested in the perception of each individual. A goldfish would observe a total different world from us in its point of view due to the refraction of light caused by the spherical bowl that it was inside of. Nevertheless, it would have been able to construct its own physical laws and it would have been able to make verifiable predictions as we do.[7] Hence, asking what is real is simply pointless. It is like asking what the real speed of Earth is. According to Einstein’s Special Theory of Relativity it depends on which frame of reference we use.[8] In fact, our tiny Earth revolves around Sun which in turn revolves around our galaxy’s center, which in turn moves in relative motion through a group of galaxies and so on.[9]

What is really useful to do, is to accept our current and local reality as it is, construct verifiable laws and theories to explain them and use them to predict other events in order to improve our life and comprehend the cosmos as much as we can. As stated by Dr R. K. Galloway’s words: “…we are looking for utility, not truth”.[10] And this is what we do in Astronomy; we construct models, we test them (passively) and if verified we move on. If not, we adjust, modify or even discard them and construct new ones and move on again. The basic ingredient of Astronomy is that it never stops seeking for answers since nothing is absolutely certain in science.[11] As Einstein once said: “a single experiment can prove me wrong”. However, this does not imply that everything we do is in vain. It is exactly the opposite. We should never cease in trying to understand our universe; never give up.

At this point a contradiction emerges; a clash of religion and metaphysics with science. As opposite to science, in religion everything is already sorted out, answered and explained whereas in metaphysics, lots of theories fluctuate around without any solid proof [12]. Actually, hundreds or even thousands of different explanations were and still are interpreting the cosmos in their own way. I am walking on a fine line now, but by definition religion/metaphysics and science are polar opposites. All the claimed observations, if so, are either non-repetitive and hence their validity cannot be checked, or they are misinterpreted physical phenomena. In particular, for thousands of years now, religion used to fill the gaps of knowledge. Anything that was unexplainable was immediately said to be the result of divine action. In Greek mythology, for instance, it was believed that the God Zeus was throwing lightning from the sky.[13] Centuries later it was eventually explained that it was the result of the discharging of clouds.[14] Hence, science has been gradually filling all these gaps and by extrapolating the trend it seems that they will eventually diminish. So I strongly refute Dr Greenleaf’s view as it is mentally cowardly of us to rely on metaphysics or religion to give unproven answers for our origins.

Powerful evidence is now provided by Astronomy which supports the current Big Bang model. An undoubted example is the expansion of the Universe as indicated by the astronomical Doppler shift (redshift) of line spectra of galaxies.[15] In addition, the omnipresence of background radiation (“black body” radiation) indicates a largely redshifted radiation emitted  a very long time ago by an extremely hot object i.e. our young and small Universe.[16] Currently, lots of theories show common characteristics or “dualities” in explaining our origins under different perspectives (5 String Theories and 11-dimensional Supergravity). Thus, it seems that we are on the right track as they all seem to express a yet-to-be understood, larger, theory named “M-Theory”.[17]

What’s more, science makes tremendous efforts in order to test all these theories, and using the well known “Large Hadron Collider “ (LHC) will hopefully give us more answers. [18] As Dr R. P. Feynman once said: “… the special stories about our relationships with the rest of the universe …they seem to be too local, too provincial”.[19] Indeed, we are part of the Universe, not its center. Refusing to accept current physical laws is no different than refusing to apply the mathematics needed to calculate how many eggs there are in ten hundred dozens but instead trying to count them one by one. These same laws now point towards answers yet to be fully understood. Let us not simply try to guess the number of these eggs, but rather let us persist in trying to calculate this value.

Kindest Regards

Petros Panagi

 

 

References:

 

[1] The Essential Cosmic Perspective,5th edition, J. Bennett et al., page 71

[2] Astronomy The Evolving Universe,8th edition, M. Zeilik, page26-27

[3] The Essential Cosmic Perspective,5th edition, J. Bennett et al., page 352

[4] The Essential Cosmic Perspective,5th edition, J. Bennett et al., page 422

[5] Astronomy The Evolving Universe,8th edition, M. Zeilik, page84-100

[6] Universe In a Nutshell, S. W. Hawking, page 54

[7] The Grand Design, S. W. Hawking et al, page 51-58

[8] Fundamentals of Physics, 8th edition extended, Halliday et al. page 1023-1024

[9] The Essential Cosmic Perspective,5th edition, J. Bennett et al., page 3

[10] Dr R. K. Galloway, Teaching Development officer, University of Edinburgh, during a Physics 1B lecture in 2012

[11] Our Cosmic Origins, from the Big Bang to the Emergence of Life and Intelligence, A. Delsemme, page xv

[12] Peter Gay, The Enlightenment, (The Rise of Modern Paganism), pg 132-141

[13] Classical Myth, New jersey, Powell, B.B.(2004), page 141

[14] Lightning Physics and effects 2003, Vladimir A. Rakov and Martin A. Uman, page 4-5

[15] A Brief History of Time, Chapter 3, page 2-3

[16] Galaxies and Cosmology, F. Combes et al., page 364

[17] Universe In a Nutshell, S. W. Hawking, page 56

[18] European Organization for Nuclear Research, http://public.web.cern.ch/public/en/lhc/lhc-en.html

[19] BBC interview of R. P. Feynman, 1981, http://www.youtube.com/watch?v=NSiZgjry8Gw

Posted in Astronomy, English

Η επιστήμη είναι το κλειδί του μέλλοντός μας

Feb13
2012
Leave a Comment Written by papzee

Posted in Uncategorized

Public Lecture: Natural Selection

Feb10
2012
Leave a Comment Written by Beclash

Natural selection is one of the most important theories of biology, and is the only one that explains the evolution of adaptations. This lecture, aimed at both students and non-biologists, will go through the science behind the theory, illustrating its principles with examples from nature and with classic experiments, as well as providing an overview of its history.

This lecture is organised by Cyprus FreeThinkers, the University of Nicosia’s Human Biology Society, and Enalia Physis Environmental Research Center.

It’s open for anyone to attend, so feel free to invite interested friends.

Posted in English, Language, News, Talks - Tagged Biology, Cyprus FreeThinkers, Darwin, Evolution, Lecture, Marc Srour, Nature, Poster, Talk

Ο κόσμος μας μέσα απο το μικροσκόπιο

Jan28
2012
Leave a Comment Written by papzee

Χαμένοι στην ανάλυση (περί κατανόησης της ψυχικής νόσου)

Aug22
2011
Leave a Comment Written by IOULIA

Οι ψυχικές νόσοι είναι νόσοι σαν όλες τις άλλες. Τις αντιμετωπίζουμε καθημερινά είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι… κάποιες φορές δεν τις αναγνωρίζουμε ή ακόμα δεν θέλουμε να τις αποδεχτούμε. Είναι νόσοι που η υπόσταση τους ενδύεται με πληθώρα άλλων στοιχείων (πέραν των συμπτωμάτων τους, που πολλές φορές δεν είναι επαρκώς σαφή όπως για παράδειγμα η ανεμοβλογιά που αν μη τι άλλο φαίνεται κιόλας) όπως κοινωνικών, θρησκευτικών και κυρίως ατομικών. Είναι νόσοι ποικιλόμορφες και η αντιμετώπιση τους απαιτεί επίσης ποικιλομορφία.

Για να τις διαχειριστούμε όμως πρέπει να τις αποδεχτούμε και να τις κατανοήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα. Είμαστε όμως άνθρωποι και πολλές φορές στα πλαίσια της προσπάθειας μας, επηρεασμένοι από τον ίδιο τον τρόπο που σκεφτόμαστε και τις συμπεριφορές που έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε μπερδευόμαστε Δεν παύουμε όμως ποτέ να αναζητούμε απαντήσεις…

Κατά την διάρκεια λοιπόν, των εκάστοτε αναδρομών που κάνουμε σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας, προσπαθούμε όλοι να αντιληφθούμε και, στην καλύτερη των περιπτώσεων, να συνειδητοποιήσουμε, που βρεθήκαμε στο παρελθόν, που είμαστε την παρούσα χρονική στιγμή και που πάμε. Για να καταφέρουμε να το πετύχουμε αυτό, στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, επιστρατεύουμε δύο τρόπους επεξεργασίας των «δεδομένων» που έχουμε στη διάθεση μας. Ο ένας είναι η ανάλυση και ο άλλος η σύνθεση.

Όταν αναλύουμε, αποσυνθέτουμε το αντικείμενο μας στα μικρότερα μέρη του. Ας πάρουμε ένα χονδροειδές και φαινομενικά άσχετο παράδειγμα ούτως ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα την διαδικασία της ανάλυσης. Μπορούμε εν πρώτης να αναλογιστούμε την συνέχεια καθώς και την ασυνέχεια της ζωής, όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και των υπόλοιπων έμβιων όντων αναλύοντας την ύπαρξη μιας… αμυγδαλιάς – καθότι άνοιξη και κοινού βιώματος όλων μας, δεδομένης της μεσογειακής μας καταγωγής!

Ρίχνουμε λοιπόν μια βιαστική ματιά στο δένδρο μπροστά μας, στα ροζ λουλουδάκια και διερωτόμαστε από πού αρχίζει και που τελειώνει η υπόσταση και η ύπαρξη του δένδρου αυτού… και μετά, πιο να ναι άραγε το πιο σημαντικό μέρος της ολοκληρωμένης ζωντανής αμυγδαλιάς, αυτής που σαν έμβιο ον ζει και δίνει ζωή; Είναι μήπως ο κορμός της, αυτός από τον οποίο μεγαλώνει και αναγεννάτε κάθε νέα άνοιξη; Οι εύθραυστοι, όμορφοι αλλά και εφήμεροι ανθοί της, που παράγουν ένα νέο σπόρο και μετά πεθαίνουν; Ή μήπως είναι το φύλλωμα, αυτό που αναπνέει για το δένδρο και του δίνει την απαραίτητη ανεργία για να διατηρηθεί στη ζωή; Προφανώς για να υπάρχει η αμυγδαλιά μας αλλά και όλες οι υπόλοιπες όλα τα ανωτέρω είναι εξίσου σημαντικά…

Παρόλα αυτά, εμείς ως ανθρώπινα όντα έχουμε την δυνατότητα να σπάσουμε την ομογενοποιημένη ύπαρξη της αμυγδαλιάς, αυτή που βλέπουμε δηλαδή ως ένα ενοποιημένο κομμάτι σε πολλά μικρότερα για να την κατανοήσουμε καλύτερα.

Αυτή είναι η ανάλυση, και η ανάλυση είναι ένα πολύ δυνατό στα χέρια μας εργαλείο. Οι άνθρωποι είναι πιθανότατα τα μόνα όντα του πλανήτη αυτού που μπορούν συνειδητά να αναλύσουν τον κόσμο γύρω τους και τον κόσμο μέσα τους με αυτό τον τρόπο. Χρησιμοποιούμε την ανάλυση για να δούμε την δομή και τα συστατικά των πραγμάτων γύρω μας. Μπορούμε να σπάσουμε τη συνέχεια του χρόνου σε κομμάτια και να δημιουργήσουμε έννοιες όπως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Μπορούμε να καθορίσουμε αλληλεπιδράσεις μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων και να αναπτύξουμε ιδέες όπως η οικογένεια, η φυλή και το έθνος. Μπορούμε να διαιρέσουμε τις όψεις της γης ή του σύμπαντος σε χάρτες με σύνορα και περιοχές ή ακόμα να τους δώσουμε ονόματα όπως Γη και Άρης. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μονάδες μέτρησης για να ζυγίσουμε ή να μετρήσουμε πράγματα αφότου τα διαιρέσουμε σε μέρη, όπως τα μέτρα, τα χιλιόμετρα τα λεπτά… Μπορούμε να καθορίσουμε την αξία των πραγμάτων που βλέπουμε και να τα μετρήσουμε βασισμένοι στην σπανιότητα (όπως τον χρυσό), την ομορφιά (όπως στις τέχνες), ή τη χρησιμότητα (όπως τα τρόφιμα ή το νερό)…

Όσο περισσότερο αναλύουμε, τόσο περισσότερο νιώθουμε ότι καταλαβαίνουμε και ότι μπορούμε να ελέγξουμε τον κόσμο γύρω μας… ξεχνάμε ότι τα megabytes, τα μιλίμετρα και οι ώρες δεν έχουν εγγενές νόημα και δεν είναι παρά μόνο ανθρώπινα κατασκευάσματα. Προσπαθώντας πολύ σκληρά να κατανοήσουμε τα πάντα, μπορεί να καταλήξουμε να μην κατανοήσουμε τίποτα. Αναλύουμε τόσο πολύ και τόσο καλά που μπορεί – καθώς τα σπάζουμε σε κομμάτια – να καταστρέψουμε την ουσία και νόημα των πραγμάτων.

Και εδώ είναι που εισάγεται η σύνθεση. Η σύνθεση είναι η αντίστροφη της ανάλυσης, μέθοδος επεξεργασίας δεδομένων. Την χρησιμοποιούμε πολύ λιγότερο και είναι αυτή που επανατοποθετεί και επανενώνει τα διάφορα μέρη του αντικειμένου, αποκαθιστώντας την ολότητα του. Μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα από μια αυθεντική και υγιή γωνιά πριν τα αναλυτικά μας μυαλά τα σπάσουν και τα καταστρέψουν. Αν μπορέσουμε να πετύχουμε την συνθετική σκέψη, ή οποία είναι πιο δύσκολη από την αναλυτική σκέψη, η αντίληψη μας για τα πράγματα γύρω μας πιθανότατα να προσεγγίσει καλύτερα την πραγματική τους φύση. Η σύνθεση μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα ελεύθερα ορίων και φραγμών, όπως βρίσκονται δηλαδή στη φύση. Βλέπουμε δηλαδή το δέντρο σαν ένα ζωντανό οργανισμό, όπου όλα του τα μέρη συνεργάζονται για να αναπτυχθεί, να διατηρηθεί εν ζωή και να αναπαραχθεί…

Έτσι, με τον ίδιο τρόπο, η ανθρώπινη ροπή μας προς την ανάλυση έχει κατακρεουργήσει την αντίληψη μας για την ψυχική ασθένεια. Με την πάροδο των χρόνων έχουμε δημιουργήσει μια σειρά λανθασμένων διχοτομήσεων και αυθαιρέτων κατηγοριών. Βέβαια η τακτική αυτή μπορεί να αποδειχτεί χρήσιμη στην προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε μια απλή κατασκευή που θα μας βοηθήσει να αναλύσουμε, να σκεφτούμε και εν συνεχεία να αντιληφθούμε την ψυχική νόσο - ίσως με τον ίδιο τρόπο που πιθανότατα μας βοήθησε να δώσουμε εξήγηση στα φυσικά φαινόμενα, μέσα από την κατασκευή των διάφορων θρησκειών και κοινωνικών επιταγών όταν οι γνώσεις μας γι αυτά ήταν ακόμα περιοσμένες.

Παρόλα αυτά, πολύ συχνά αποδεικνύεται ιδιαίτερα αφηρημένη, εμποδίζοντας την προσπάθεια μας να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και οδηγώντας μας σε λανθασμένα συμπεράσματα και αποφάσεις – αποφάσεις που μπορεί πολλές φορές να κριθούν καταστροφικές. Και μερικές από τις μεγαλύτερες διχοτομήσεις στις οποίες έχουμε προβεί όσον αφορά στις ψυχικές νόσους είναι οι ακόλουθες: μυαλό (νους, πνεύμα) και εγκέφαλος, φαρμακοθεραπεία και ψυχοθεραπεία, γονίδια και περιβάλλον.

Η ανθρώπινη αγάπη μας για ανάλυση μας έχει ξεγελάσει ώστε να καταλήγουμε πολλές φορές να σκεφτόμαστε ότι είτε πρέπει να ισχύει το ένα είτε το άλλο, όταν στην πραγματικότητα η απάντηση είναι ότι ισχύουν και τα δύο!

Πηγή: Nancy C. Andreasen, M.D., Ph.D., (2004) Brave New Brain. Conquering Mental Illness in the Era of the Genome. Oxford University Press

Posted in Greek, Psychology

‘Any attempt to provide an adequate theory of cognition that ignores emotion is probably doomed to failure’ (Eysenck, 1995). Critically discuss

Jul27
2011
Leave a Comment Written by Varnavas

Abstract

The discussion on emotions in relation to cognition has been thoroughly investigated in the last years in the field of neuroscience and has sparked a lot of controversy in the scientific community. A wide range of theories have been proposed starting from the beginning of the last century, in the writings of William James, before psychology was even popular with a strong experimental background, and research today is expanding with the introduction and cooperation from other sciences like genetics, neurobiology, molecular biology, computer science, etc. As the time goes by, neuroscientists come about more to the conclusion that cognition and emotion are so interlinked that any attempt to separate them, simply is doomed to failure. I am going to try to discuss the different major known theories and models that have been formulated during the years, and proceeding to more advanced theoretical models, including in all models the basics of their structural and anatomical underpinnings. In addition, I am going to elaborate to some extent on the literature on emotions and psychopathology since I think that psychopathology and neurological disorders are one of the best tools of extracting information about brain processes and also some brief information about the research on implicit and explicit emotion regulation.

In essence, we can argue that we function on two levels: An automatic, implicit one that requires no cognitive resources, and a deliberative, effortful one that requires monitoring, evaluation, appraisal, attention and other cognitive resources (Gyurak, Gross & Etkin, 2011). Some authors refer to these processes as unconscious, but the term ‘unconscious’ has created a heated controversy in the scientific community, in its theoretical implications with the term ‘implicit’. Thus, it is not reliable to use the term ‘unconscious’ as a substitute for the term ‘implicit’. It is important to distinguish as well between affect and emotion. Affect is a primary response that can be assessed more easily. It can be defined as wired dispositions, probably evolutionary- based that are affected by an immediate cause-and-effect stimulus, spatiotemporal information and representations we hold from some aspects of our memory (Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008). Affect is more rapid and automatic than emotion and it’s the first sensation we get, like for example, when you see a picture of starved African children, rapidly you get a sudden feeling of dread, but yet this is not enough to give rise to a full-blown more concrete emotion. Interestingly, this is what biases our decisions many times, when we react to this initial hunch, before we rationally think about it. Presumably affect is the basic biological functions that might or might not evolve into full-blown emotional concrete states (Dalgleish & Power, 1999; Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008).

James formed his theory on the basis that emotions are triggered after the perception of an event (Barbalet, 1999). Thus, someone experiences the emotion of fear because she tried to run away, and not the other way around. Hence, a raised heartbeat and a dry mouth give rise to the emotion of fear. However, James theory was posed slightly different from Lange, since Lange classified all those bodily reactions as ‘emotions’ (Dalgleish & Power, 1999; Barbalet, 1999). Nevertheless, so far very little evidence support their theory and this evidence stem mostly from research on panic disorders, PTSD and other psychopathologies, where some bodily sensations trigger conditioned emotional responses, and their associated representations from episodic memory (Oschner & Barrett, 2001, Dalgleish & Power, 1998). Other than that, the theory has received much criticism by Cannon and Bard who argued that physiological responses are triggered together with emotions, and even further, that some autonomic responses are simply too slow, and require an emotion to kick-in (Dalgleish & Power, 1999). Further opposing evidence is the fact that some physiological changes occur almost always regardless of the emotion that is experienced, or the very same bodily changes take place for emotions that might be very different in nature (Dalgleish & Power, 1998). Cannon and Bard’s theory gains some credibility from research on the thalamus. Thus, in respect to the particular theory, a thalamic damage or a lesion could lead to uncontrollable stimuli reactions that affect consequently further higher-order processing. Therefore, the prefrontal areas cannot inhibit thalamic reactions, and the thalamus is abnormally outputting signals to trigger the very basic physiological responses of an emotion to the cortex and other higher (anatomically) regions that are responsible for the conscious processing and experience of emotion. So, there is not a cause-and effect relationship between emotions and bodily sensations, but rather a simultaneous manifestation. The thalamus inputs the frontal areas and the brain stem, and this is where emotion is experienced consciously together with its associated physiological responses. However, further research from later neuroscientists has downgraded the importance of the thalamus in Cannon’s theory, and other brain areas were marked as equally important; areas which form the whole limbic system as a network of different regions interacting to process emotions (Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008).

A theory that was proposed in the beginning of the last century and it co-existed to an extent with Darwin’s ideas was the facial feedback hypothesis initially formulated by William James, where he focused on the bodily changes caused by an emotional reaction, and thus if you control that sensation, the accompanying emotion disappears. According to James, without a bodily response, there is no emotion felt. This idea is extended to include specifically the facial muscles, where depending on the feedback, emotions either intensify or weaken (Alam, Barrett, Hodapp & Arndt, 2008). Thus, in simple words, we must smile to feel happy and we must perform a sad grimace to experience negative emotions. This hypothesis was tested by using what we know today as Botox, where facial muscles can be temporarily paralyzed. Facial muscles involve both motor and sensory mechanisms. In this way, feedback from the muscles still has the motor component, but with Botox paralysis they lack the sensory one, and thus eliminate the emotional response (Havas, Glenberg, Glutowski, Lucarelli & Davidson, 2010). An fMRI study using Botox showed that when participants were asked to perform facial expressions, amygdalar activity was reduced.

Similarly, in another study when subjects were asked to read emotionally-charged sentences, they did it more slowly than before their Botox injection, indicating that facial muscles clearly had an effect in the modulation of emotional responses (Havas, Glenberg, Glutowski, Lucarelli & Davidson, 2010). However, research on the facial feedback hypothesis is somehow problematic, and a variety of methodologies were used to extract more reliable conclusions. For example, many subjects might expect some emotions to be appropriate based on their facial expressions or they might use some cognitive strategies to alter their emotional responses, perhaps for helping the experimenter. In another experiment, subjects were asked to either suppress or overexpress their facial expressions while watching video tapes, and thus in the first condition they wouldn’t reveal their emotions by their face to the experimenters, but in the latter condition experimenters could easily identify their emotions from their exaggerated facial responses while watching a video (Strack, Martin, Stepper, 1988).

The classic usual way of examining the facial- feedback hypothesis was by simply simulating a facial expression and then measure their respective emotional states with electrodes attached to several parts of the face. However, this technique had its limitations since it was not clear if participants could identify what exactly they are feeling (Strack, Martin, Stepper, 1988). Nonetheless, even if the facial- feedback hypothesis is correct, either in its strong or weak version as suggested by different studies, still the possibility of cognitive mediation is not ruled out, and it simply does not say anything about the cognitive processing of experiences, and if there is any cognitive mediation involved (Rutledge & Hapka, 1982; Matsumoto, 1987; Strack, Martin, Stepper, 1988). Conversely, there was a final study that tried to eliminate any possible confounds and it deviated significantly from the conventional methods where participants were not induced to displaying the appropriate facial expressions in order for their emotions to be measured. In this particular case, facial expressions should come out in their natural manner, as they ought to be. Participants were asked to hold a pen with their lips, and that would constrain them from making a smiling expression, and another condition where they had to hold the pen with their teeth, and thus forcing them to remain still in a smiling expression. In this way, participants could not shift their attention to their facial expression just like it happened with other experimental methods, or estimate the emotions they should be feeling based on those facial expressions. Also, another mediator variable that could confound the experimental results is the emotional-priming relevant categories that could be activated in a particular facial expression from episodic information activating relevant representations (Matsumoto, 1987; Strack, Martin, Stepper, 1988). Therefore, in the specific study the subjects’ attention was focused solely on their pen-holding task and thus couldn’t activate any emotional categories and representations that might be activated if their attention remained free, so that they can access emotionally-relevant categories that corresponded to a particular facial expression. Conclusively, this study replicated the former ones, demonstrating that the facial-feedback hypothesis to some degree is correct, regardless of whether subjects could recognize the emotional meaning of their facial expressions.

In the study of fear, Ledoux viewed emotions in terms of their physiological responses (autonomic responses such as blood pressure, heart rate, skin conductance, etc.) as well as other biological underpinnings (e.g., limbic system), and specifically the role of the amygdala in fear conditioning (Dalgleish & Power, 1998). He observed that fear responses could be conditioned in the form of memory. He mostly emphasized on the neural circuits of fear and primitive flight- or -fight reactions that are probably the outcome of our evolutionary heritage (Dalgleish & Power, 1999). He proposed a dual-route of emotional processing: one that directly corresponds to the amygdala via the thalamus, producing automatic-reflex motor responses and another route that involves some higher-order processing and appraisal (e.g. I see a lion, therefore I should be afraid’), and thus sending feedback back to the amygdala for a fearful response. In the second route there is more substantial processing involving prefrontal areas of the brain, the cingulate cortex , which work as short-term memory ‘buffers’, as well as representations from declarative long-term memory in the hippocampus and temporal lobe areas. Interactions between ‘working memory’ prefrontal areas and amygdala, and hippocampal regions, allow more contextual stimuli analysis, and thus can mediate and alter an emotional response (e.g., ‘I don’t have to panic; it is not such threatening after all’) (Dalgleish & Power, 1998).

Antonio Damasio added some further cognitive implications to emotions with his Somatic Markers theory. According to this hypothesis, inputs from the body bias the emotional circuitry (more specifically, the ventromedial prefrontal cortex) and eventually bias cognitive resources and cognitive processing. Several limbic areas interact with the somatosensory cortices, prefrontal areas and lower (anatomically) areas like the basal ganglia, insula, thus extending the network of brain regions required to understand emotions (Bechara, Damasio, Tranel x& Damasio, 2005; Damasio & Bishop, 1996). Therefore, Damasio’s approach helped to identify the intermediate processes between the very basic physiological responses ,up to more higher, cognitive representations of the world, showing that these intermediate processes and inputs/outputs between basic physiological functions and the emotional circuitry, mediate the final cognitive representations. This is indicated in patients with a lesion in the ventromedial prefrontal cortex where they are impaired in making complex decisions because apparently they cannot process bodily signals. Furthermore, using the famous Damasio’s IGT (Iowa Gambling Task), lesioned patients in the aforementioned brain area failed to receive any anticipatory stimuli, evaluate, and choose a good card deck from a bad one, indicating an altered sensitivity towards future rewards and punishments and probabilistic reasoning (Damasio & Bishop, 1996). Moreover, it is important to note that the IGT was a test that attempted to measure the somatic markers (feedback from body) that further would produce an emotion, so in this task they were basically learning while performing the task via their emotions. They had to rely on a learned ‘hunch’ or a gut feeling, and decide how to respond, based on the task’s demands (Damasio & Bishop, 1996; Bechara, Damasio, Tranel & Damasio, 2005).

However, we do tend to control our emotions, observe our behaviour, our physiology and we do inhibit our emotions based on our long-term goals and our intentions. Our moods as well come into play, and so many other factors that were ignored in the first approaches on emotions. The further support of cognitive theories of emotion came as well with the theory of Lazarus where he argued that cognitive appraisal is required to elicit an emotional response. Thus, there is an interpretation of an event that leads to certain physiological changes, and in turn they evoke an emotion. Lazarus includes in his theory variables like subjective goals, interests and intentions that determine our reaction to an event and the perceived emotion. Hence, there is an evaluation of stimuli; a quick assessment of a condition based on our immediate goals and actions, and that in return gives rise to an emotion.

The theory of Lazarus in actuality came as a response and as a way to consolidate the pre-existing theories that were inadequate and focused only on specific aspects while ignoring others (e.g. relied heavily on autonomic responses and biological processing or facial feedback), and because previous research has shown cases of different responses by the same stimuli or same responses by different stimuli (Griffiths, 2002). Lazarus as well tried to describe the basic relational themes that give rise to an emotion (e.g. someone feels ‘anger’ when a ‘demeaning offense against me and mine’ or ‘sad’ because he ‘experienced an irrevocable loss’). However, these basic themes that usually might elicit an emotion do not explain adequately all the semantic structures of our emotions. Furthermore, it was observed that these core themes can happen implicitly too, before the perceptual process is ended and all the information are evaluated. This implicit appraisal is demonstrated for example in cases where the emotions that are experienced contradict the subjects’ explicit evaluation of a specific situation, like for example, when they consciously know that there is nothing to be afraid of in the current condition, but yet the emotion of fear is still there, or for example in our ability to react more to negative stimuli than positive. (Griffiths, 2002; Dangleish & Power, 1999). The notion of ‘implicit appraisal’ and the ‘affective primacy’ theory of Zajonc came as a criticism to the appraisal version of Lazarus where appraisals had a more cognitive component. Zajonc’s major argument basically was that low-level appraisal, that automatic hunch, the simple reaction to a stimuli known as affect does not include any cognitive processing (Griffiths, 2002).

The cognitive component is also emphasized in Schachter-Singer Theory where there has to be a reasoning process and some cognitive appraisal that would ultimately lead to an emotional reaction. Thus, an interpretation of the incoming physiological sensations and environmental cues are necessary to trigger the appropriate emotional response at a given time (Resenzein, 1983). In addition, they inferred that the very same physiological responses occur in different emotions, strengthening their position that some cognitive mediation is necessary to label the perceived emotion (Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008). Yet, it had its drawbacks and limitations as well since it ignores that emotions could be triggered in a more automatic way without any cognitive effort. It ignores additionally the fundamental role of the amygdala and other brain systems that interact to produce emotions, limiting the concept of emotions to autonomic responses, and it also neglected the fact that distinct physiological processes give rise to different emotional states (Resenzein, 1983). This argument cannot be applied to certain psychopathologies however (e.g., depression or generalized anxiety) where the individual responds in the same way to most environmental stimuli. In this model, physiological responses combined with a cognitive mediation elicit an emotion. For example, ‘I am feeling nervous and tensed’. At the same time ‘Liza is looking at me’, ‘I must be in love’. Therefore, it is the interpretation of the environment that mostly determines our emotions (Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008).

Nonetheless, even when we find the term ‘appraisal’, it is still too vague and it is not clear what do they mean by ‘appraisal’ and what is actually appraised nor they mention the extent of the cognitive component in ‘appraisal’ or the extent of ‘ implicitness’. The problem is that appraisal in some models could be considered as a rapid assessment of an event, our first thought that might be more automatic in nature and not ‘cognitive’ because it became automatized through practice, and it says very little about re-thinking an event and reason over it extensively (re-appraisal), and they also ignore important contextual and personality variables. To compensate on this confusion, and to resolve the debate, multi-component models have been suggested and these models seem more effective to understanding emotions than the older models. Thus, they were formed based on the rationale that in order to understand cognition vs emotions we have to cut-down all components and study them individually; study the content and structure of appraisals along with many other factors, instead of giving vague holistic labels like ‘cognition’ and ‘emotion’ for different processes. Thus the solution is to cut them down and reduce them and study them as components individually (Dalegleish & Power, 1999).

A detailed multi-component model for example is the component appraisal model by Scherer. It is based on an overall process of the sequential synchronisation of five different components (e.g. cognitive appraisal, physiological activation, motor expression, motivational tendencies, and subjective feeling state. Emotions thus are elicited through the multilevel sequential evaluation checking of an emotional stimulus. The model is based on four types of appraisals (Grandjean, Sander & Scherer, 2008). These appraisals are related to the familiarity or novelty (relevance) of the stimulus, the significance of the stimulus and how it affects the goals and motives of the individual(implications) as well as the cognitive resources required to cope with an event (reasoning) and finally the social context (norms and values ). These types of appraisals are what register and constitute our working memory and are in interdependence with the rest subsystems: The neuroendoctine, somatic and nervous systems. Thus a change in a subsystem will affect all the other subsystems (Grandjean, Sander & Scherer, 2008).

According to Scherer’s model, different emotional contents should be differentiated by distinctive appraisal patterns determined by the combination of certain cognitive, appraisal and motivational components. That explains why some situational elicitor may evoke different emotions at different time and at different places, and why some given emotional content could be elicited by various emotion antecedents (Roseman & Spindel, 1990). Emotions are not activated by the events per se but by the evaluation of the events and the combination of different cognitive and motivational components. Similar emotional events may elicit different emotions if they are processed and evaluated in different ways, and non-similar events may elicit the same kind of emotion if they are processed by a similar appraisal pattern. This approach thus can explain a variety of contextual behaviours that before were ignored. Scherer also argues that appraisals can exist from the sensory-motor level, as a genetic wiring, or what we call as ‘biological preparedness’. Then there is the social level, with automatic learning that is vastly implicit, and then moving to higher-order processing involving consciousness that includes and cultural meaning (Grandjean, Sander & Scherer, 2008). Thus Schere’s basic idea was that there is a synchronization of multiple subcomponents, processing different kinds of information that would eventually elicit an emotion. Indeed, from a neurobiological standpoint, there are ample evidence regarding the importance of the ventromedial prefrontal cortex and the orbitofrontal cortex and the amygdala in emotional processing and that they interact to form representations. In addition, is also relatively clear that the OFC can suppress amygdalar negative reactions since they form direct connections. The OBF seems to make the actions and behavioural patterns that are elicited through emotional response by the amygdala.

There seems to be a synchronization of these neural circuits to send information and communicate. Similarly thalamus and the hypothalamus seem to synchronize with the amygdala in cases of facial threat or a more distant synchronization of thalamus and the amygdala in cases of fear-related memories (Grandjean, Sander & Scherer, 2008). In the same manner, various local and/or distant networks are synchronized in response to emotional stimuli that goes through mutli-level processing in order to create the emotional consciousness. However, the distributions of those networks that connect the amygdala to the prefrontal cortex are not yet clearly understood.

Another important model in the neuroscience of emotions is the Interactive Cognitive Subystems (ICS). According to this model, our cognitive architecture is composed by a large network of nine distributed subsystems. They all have the same structure and functions differing only in the mental codes they use to process information (Dangleish & Power, 1999). The information is distributed and shared into the whole system, since each code in each subsystem is transformed into another code that is relevant to another subsystem. The first system is related to visual, acoustic, and body-state information, and it is generally the very raw information processing from the senses, and the associated memory representations (hearing a bark and associate it with a dog, or a memory of a smell, a taste). A second system relates to language processing and relates to controlling speech and its muscle movements and the memory systems that comprise these organs (position of mouth).Another subsystem represents autonomic responses (Duff & Kinderman, 2006).

The remaining subsystems are more related to higher processing and are more ‘explicit’ in nature. They are called the’ implicational’ and the ‘propositional’ and they are referred to as the ‘central engine’ of cognition, because they deal with levels of meaning that comprises our cognition. The first one is associated with the semantic , the ‘knowing that’ representations, and the implicational deals with more abstract meanings ,including affect and familiarity, and generally involves schematic models of experience that represent the consequences of semantic information (Duff & Kinderman, 2006). A schematic theme would have an implicit meaning based on schemas and experience ,like for example,‘hopelessness’, ‘something goes wrong’, ‘I am terrible’, etc.

This information for instance can be coded and recoded in different subsystems since as I have noted, they overlap, copying/pasting information from one subsystem to another and thus this new recoding creates a new representation (Dangleish & Power, 1999). For instance, the propositional recodes into implicational information, and also a body-state code can be recoded to implicational information similarly. We need to point out here as well that these transformations from one subsystem to another are based on the shared similarities of input/output. These regularities will determine the overall pattern of information distributed in the whole system, and they will determine the pattern of representations that will be processed in the system. Thus, meanings let’s say are the outcome of the shared similarities and co-working in the lower-level subsystems. The representations that were the outcome of these low- level subsystems will affect the patterns of meanings that the individual will experience as a higher-order conscious representation. In other words, the individual learns about the world by extracting similarities and pattern-matching from what he sees or hears (those are the outcome of co-occurring and simultaneously working and interacting lower- level subsystems). Thus, we develop higher thinking representations from the semantic meanings of factual knowledge in the propositional system and we mingle them with the implicational meanings (the schematic themes I mentioned) in the implicational system. A summed code from previous subsystems gives rise to a particular meaning like for example a first subsystem learns that A goes with B, (e.g., a loud voice triggers the representation that someone will hurt you). These learned pairing of co-occurrence will then transform as a new code for the next subsystem that will be based on the former one. Even when information is incomplete, pattern-matching will make sure to fill the missing gaps (Duff & Kinderman, 2006). However, sometimes a subsystem needs to adapt to new information, make predictions and learn a new response. That is basically how we learn. However, when a subsystem has learned that A pairs with B and suddenly receives a ‘C’ response, it must adapt. Thus, in our example, a loud voice pairs with fear of abuse, but someone might be yelling threatening his partner and at the same time mentioning how much he loves her, which leads to a discrepancy and conflicting messages. Moreover, if the individual has been extremely conditioned to pair A with B, an alternative response (C) will not make much of a difference, and thus someone will not be affected from the loving words that are paired with threatening messages (Duff & Kinderman, 2006; Dangleish & Power, 1999). This is evident in forms of psychopathology where the individuals fail to assimilate new pieces of information and react accordingly. Thus, an abusive husband will still resort to violence in spite of the fact that his partner told him that he love him in the middle of their fight. Therefore, in various psychopathologies the system remains fixed into very specific patterns of processing between subsystems and thus cannot adapt to new pieces of information.

A final, up-to-date model is the SPAARS (Schematic, Propositional, Analogical and Associative Representations Model). In this model, ‘analogical’ refers to the sensory-perceptual level; visual, olfactory, auditory, body-state information (Dangleish & Power, 1998; Dangleish & Power, 1999). This information might be either semantic (in other words factual knowledge about objects, sounds, smells) or episodic (related to one’s life experiences and events). ‘Propositional’ relates to verbal universal labels, and our representations about universal abstract concepts (the meanings to we all agree about things). The schematic mode in contrast refers to our subjective representations, our schematic themes (recall previous model), and the personal subjective meaning and interpretation of a verbal label (Dangleish & Power, 1999). For example, the statement ‘ the world is bad’ on a subjective level encompasses all the representations that are associated with the word ‘bad’, and it differs to an extent from a global conceptualization ( free of any subjective meaning) of the word ‘bad’, in the statement ‘the world is bad’. Furthermore, events and interpretations of them take place mostly at this schematic level and appraisals are required, where in this model are goal-oriented processes that eventually generate different emotions. Thus there are different appraisals and different levels of appraisals that generate very different emotions (Dangleish & Power, 1999).

The schematic themes though (subjective interpretations and our personal meanings we assign to events) are what elicit emotions, and thus the propositional level (objective and abstract meaning of concepts) are not responsible for generating emotions. Finally, there is another, a more direct route to emotion, the ‘associative’ one, where emotions are elicited more automatically without higher order schematic thinking and appraisal. The appraisal in this case is much less extended, and it becomes more implicit. Much of our social behaviour for example and the continuous repetitive pairing of specific emotions with specific events make these emotions automatized and they are elicited automatically without any further elaboration of a higher-order appraisal or too much thinking involved. In neurobiological terms, the associative level and the schematic level can be related to the dual-processing routes of emotions in Ledoux’s theory, where there is a direct route to emotion involving the amygdala and another one involving higher-order processing and the frontal parts of the brain (Dangleish & Power, 1999; Davidson, Scherer & Goldsmith).

Let’s now take a look briefly how different brain regions process and modulate cognitive and emotional information. To begin with, the amygdala, searches for important information for encoding in memory and it is biased towards potential evoking stimuli. Amygdala and the basal ganglia analyse inputs for potential threats. If there is a threat, the amygdala takes over, and analyses the visual or auditory features of the stimuli (from those sensory modalities) and associates them with the relevant avoidance reactions. In contrast, if the stimulus is rewarding, the basal ganglia takes over to store the sequences of thoughts and actions that lead to that reward (Oschner & Barret, 2002). These processes are very implicit and they summarize our core affect. This core affect can turn into an emotional experience when a meaning (by activating semantic memory) in that core affect is assigned to an object, together with all the associations to that object. The basal ganglia seem to encode repetitive, reinforced behaviours and thoughts, predict what comes next and turns these reinforcing thoughts that go together with the relevant actions as habitual behaviour. This structure receives inputs from the temporal and parietal lobes, encoding in this way the spatial characteristics of a stimulus, as well as encoding spatial and object working memory and motor control through motor centres, and at the same time is connected to the amygdala, the ACC, and the orbitofrontal cortex. Lesions to parts of the basal ganglia have shown to impair facial emotional expressions and emotional intonation. Impaired basal ganglia can cause a lack of response to positive, repetitive, reinforcing stimuli (Oschner & Barret, 2002).

Most of our knowledge that we use to judge emotional stimuli and events comes from organized knowledge structures that distinguish the meaning between different stimuli. These schemas assign the meaning of a situation related to our immediate plans and goals, our bodily sensations and the actions we take to reduce or enhance our emotional experience. They form our abstract representations from cultural conditioning and interpersonal episodic experiences, for example, young children learn easily the associated psychological states of a facial expression and the prototypical reactions accompanying a psychological state. As the time passes these repetitive episodic representations become semantic knowledge about the possible things that are related to emotional experience and their contextual information. In general, semantic knowledge generates emotions and it combines different memories that are associated with a particular emotion. Thus, in this way we label our different emotional states in order to understand them (Oschner & Barret, 2002).

Evaluation of emotional experiences is mainly the job of the anterior cingulate cortex and it involves many types of controlled processing. The ACC, in general, mediates frontal lobes’ functioning and is connected as well with subcortical areas like the amygdala, the hippocampus, and also areas that are related to attention and motor control. The ACC monitors behaviour and external rewards, or states related to uncertainty, trial-and-error, and expectancy, that eventually drive the individual to change his behaviour. Conversely, these evaluations and monitoring are important for emotional experience since they can turn a simple core affect to a discrete emotion through the use of emotional knowledge related to that core affect. The ACC transforms that core affect to an emotion due to a violated expectancy, and that an emotional response (stemming from that automatic knowledge) needs to be altered. At the same time, the ACC not only tries to change a behavioural response but also tries to evaluate the possible causes that led to that change (Oschner & Barret, 2002).

The OFC and VMPFC come into the scene by computing the affective value of a stimulus and taking into account the reinforcing situation and contextual information, and for example, that one stimulus that used to be positive now is negative or the opposite. These processes are quite important in decision- making and in changing the emotional response in order to adapt to the environment. In addition, emotional knowledge from semantic memory is important as well, since it needs to be deliberatively accessed, in order to assess and label different emotions, and thus alter them, because it is that information that helps us interpret the meaning of our affective responses, and thus by changing the meaning, you can amend your subsequent behaviour. Finally, the take-home message is that once an emotion has been inhibited or appraised, a new emotional response takes place by changing the input to the emotional network responsible for emotional processing, and thus the output (our emotional response) is changed as well (Oschner & Barret, 2001).

Over the last decades research was mostly oriented to explicit emotional regulation. Maybe it’s because it’s easier to measure it. More recently however, research has been focused on implicit emotions as well and their regulation. Emotional regulation can be defined as goal-oriented and as a result the duration, intensity, or type of emotion is altered (Dangleish & Power, 1998; Gyurak, Gross & Etkin, 2011). Examples of explicit emotional regulation are illustrated in experiments where negative and positive photos are shown, and participants have to actively reappraise and change the way they think about the emotional stimuli in order to decrease negative feelings, or even suppress their emotions so that others can’t notice how the participants are feeling. Reappraisal and suppression are two different techniques for controlling emotions (Gyurak, Gross & Etkin, 2011). Reappraisals include cognitive and linguistic strategies to reformulate and redefine the meaning of an emotional event. Suppression on the other hand, by definition, is the lack of expression of emotive responses (verbal utterances, gestures, facial expressions), even though there are strong sympathetic arousals (Goldin, McRae, Ramel & Gross,2008). Suppression is a more late control technique than other forms of emotion controlling, and even though it controls and suppresses overexpressed emotions, it does not alter emotional reactivity just like it happens with reappraisal (Goldin, McRae, Ramel & Gross,2008; Oschner & Barret, 2001).

On the other hand, in the implicit control research, some experimental tools are required to measure implicit processes ,like for example, the infamous ‘stroop task’. Moreover, in an experiment, photos of facial expressions (fearful or happy) where presented with the words sad or happy attached to them. Participants had to point out whether the face they see is happy or sad or neutral. Furthermore, in some cases, the facial expressions would be the opposite of the word written on them, and thus their reaction to that incongruence (congruency effect) would be measured. In this case, subjects have to regulate somehow their emotional response in order to drive their attention to the facial expression of the task photos to answer them correctly. Using neuroimaging techniques it was found that this type of emotional regulation is mediated between the ACC and the medial PFC and a reduction in the amygdala (indicating that the emotional reaction has been minimized) (Dillon, Ritchey, Johnson & Labar, 2007).

Eventually, we do seem to regulate our emotions implicitly as well on a daily basis, not only in experiments and actually much of our regulation is an interaction between implicit and explicit processes in spite of the fact that we think that we only function either on one mode or another. Interestingly, repetitive explicit regulation becomes gradually an implicit one and more automatic. So, for example, someone mind remind himself that his girlfriend had a bad day, and thus tries to suppress or regulate his emotional reactions in order not to create any further tension. Gradually, if this turns into a habit, that regulation and reappraisal (reminding to one’s self) will be more implicit (Gyurak, Gross & Etkin, 2011). It is like playing the piano, where the process through training becomes more automatic. This regulation strategy has been supported by evidence to be more beneficial in the long-run and people who use this technique have better interpersonal relationships and better health, and less intense emotional experiences from those who use the suppressing strategy. Furthermore, our goals and belief-systems can affect implicitly our behaviour and most of the times we need to verbally articulate them and give them linguistic labels in order to put them in a context and understand them (Oschner & Barret, 2001).

Automatizing our goals and intentions can be a successful technique for emotion regulation. In other words, when we have a goal in our mind, we can adjust our emotions accordingly even when we are not used to responding in that way. In an experiment, when participants were goal-oriented and they repeatedly carried out their goal-seeking instructions, they managed to overcome their emotions and were less reactive to threatening images, implying that because they had a long-term goal in their minds that needed to be accomplished, the importance of the goal was sufficient enough for them to overcome their fearful reactions, and minimize them for the sake of the goal. In the same manner, psychological well-being has been associated as well with error-adjustment (how well we can adjust in conflicting emotional stimuli and to adjust a cognitive control after a failure) by assessing reaction and slowing times during an error. Again in these processes there is an interaction of cognitive areas like the ACC and emotional areas, like the amygdala. However, it is not clear whether implicit regulation helps just as much as explicit regulation to regulate our emotional responses or how explicit regulation can improve implicit and the opposite, and also it is not clear either how implicit regulation works in non-experimental settings where attention is not deliberately modified in order to assess implicit processing (Goldin, McRae, Ramel & Gross, 2008; Oschner & Barret, 2001; Gyurak, Gross & Etkin, 2011).

Implicit regulation deficits have been linked significantly with individuals suffering from GAD. In general, research reveals that many mood or anxiety disorders are linked more to deficits in implicit regulations of emotions. It is important to note here that with implicit measures anxious patients seem to be more biased to threatening information and depressed people are more biased to emotional ones ( Lewis, Haviland-Jones & Barrett, 2008). Thus, it seems that emotions seem to constrain attentional resources and reduce cognitive processing of important information. Sometimes though, the opposite can take place as well; Emotions enhance cognitive resources and cognitive processing. Eventually, this discrepancy can be resolved if we take into consideration the levels of emotional arousal and the attentional load thus influences cognitive resources in each different condition (Goldin, McRae, Ramel & Gross, 2008). Moreover, it has been shown that interfering with the emotional generation process by directing attention from a negative stimulus to a neutral one has been successful in reducing negative symptoms in patients with emotional disorders. Furthermore, depressed people tend to be implicitly biased towards a negative interpretation of a stimulus and thus this worsens their symptoms (Goldin, McRae, Ramel & Gross, 2008). This finding is important too in the context of psychotherapy and CBT related to automaticity and implicit processing, since one of the purposes of the therapist is to detect and challenge these negative automatic thoughts that give birth to further complex negative schemas.

Finally, we can conclude summing up all these findings and research that any attempt to separate cognition from emotion is indeed doomed to failure. We have seen the various theories formed during the years together with more latest advanced multi-processing theories and we can see there was an extreme difficulty to define appraisal and cognition or to define implicitness and automaticity and where emotion ends and cognition begins or vice versa since some theorists underestimated let’s say cognitive higher- order appraisal ignoring the nature of appraisals in relation to goals and motives and reducing it to autonomic and automatic responses that in some theories included as some form of cognitive mediation and others overextended the cognitive component assuming that emotions are way distinct from cognition where in reality some emotions could be generated more implicitly that they thought and thus cognition should be reduced. Since the brain functions as distributed networks there is no point of separating cognition from emotion and the exact relationship between emotions and cognitive processes and how they interact remains unclear. The most reliable way of understanding these interactions is by isolating and reducing each component individually and examining emotional expression in many different circumstances and different conditions that involve different types of cognitive mediations taking as well into consideration all factors that is humanly possible. Thus, there is no clear answer apart from multiple phenomena that always depend on circumstantial variables.

 

 References

Barbalet, M. J. (2001). William James’ Theory of Emotions: Filling in the Picture. Journal for the Theory of Social Behaviour, 29:3, 0021–8308. Retrieved from http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1111/1468-5914.00101/pdf

Barrett, F. L., Ochsner, N. K. (2001). A Multiprocess Perspective on the Neuroscience of Emotion. In T. J. Mayne & G. Bonnano (Eds.), Emotion: Current issues and future directions (pp. 38-81).Retrieved from http://www-psych.stanford.edu/~ochsner/pdf/Ochsner_multiprocess_ERG.pdf

Beschara, A., Damasio, H., Tranel, D., Damasio, R. A. (2005). The Iowa Gambling Task and the somatic marker hypothesis: some questions and answers. Trends in Cognitive Sciences, Vol.9, No.4. doi:10.1016/j.tics.2005.02.002

Dalgleish, T., Power, J. M. (1999). Handbook of Cognition and Emotion. John Wiley & Sons.

Damasio, R. A., Everitt, J. B., Bishop, D. (1996). The Somatic Marker Hypothesis and the Possible Functions of the Prefrontal Cortex [and Discussion]. Philosophical Transactions: Biological Sciences, Vol. 351, No. 1346, pp. 1413-1420. Retrieved from http://emotion.caltech.edu/dropbox/bi133/files/Domasio%20&%20Bishop.pdf

Davidson, J. R., Scherer, K., Hill, H. G. (2003). Handbook of Affective Sciences. Oxford: Oxford University Press. Retrieved from http://www.mrc-cbu.cam.ac.uk/research/emotion/cemhp/documents/dalgleish_information_processing_appraoches_to_emotion.pdf

Dillon, G. D., Ritchey, M., Johnson, D. B., Labar, S. K. (2007). Dissociable Affects of Conscious Emotion Regulation Strategies on Explicit and Implicit Memory. Emotion, 7, 354-365. DOI: 10.1037/1528-3542.7.2.354

Duff, S., Kinderman, P. (2006). An Interacting Cognitive Subsystems Approach to Personality Disorder. Clinical Psychology and Psychotherapy, 13, 233–245. DOI: 10.1002/cpp.490

Grandjean, D., Sander, D., Scherer, R. K. (2008). Conscious emotional experience emerges as a function of multilevel, appraisal-driven response synchronization. Consciousness and Cognition, 17, 484–495. doi:10.1016/j.physletb.2003.10.071

Griffiths, E. P. (2004). Towards a ‘Machiavellian’ Theory of Emotional Appraisal. Retrieved from http://paul.representinggenes.org/webpdfs/Griff.Gray.04.DSPerspective.pdf

Gyurak, A., Gross, J.J., Etkin, A. (2011). Explicit and implicit emotion regulation: A dual-process framework. Cognition and Emotion, 25 (3), 400412. DOI: 10.1080/02699931.2010.544160

Havas, D. A., Glenberg, A. M., Gutowski, K. A., Lucarelli, M. J., Davidson, R. J. (2010). Cosmetic Use of Botulinum A-Toxin Affects Processing of Emotional Language. Psychological Science. Retrieved from http://www.clarkfreshman.com/wp-content/uploads/2010/02/Havas-botox-and-emotional-language.pdf

Lewis, M., Haviland-Jones, M. J. (2008). Handbook of Emotions. New York: Guilford Press.

Matsumoto, D. (1987). The Role of Facial Response in the Experience of Emotion: More Methodological Problems and a Meta-Analysis. Journal of Personality and Social Psychology, Vol. 52, No. 4, 769-774. DOI: 10.1037/0022-3514.52.4.769

Ochsner, N. K., Barrett, F. L. ( 2001). A Multiprocess Perspective on the Neuroscience of Emotion. In T. Mayne & G. Bonnano (Eds.), Emotion: Current Issues and Future Directions. New York: Guilford Press.

Power, M., Dalgleish, T. (2007). Cognition and Emotion: From Order to Disorder. UK: Psychology Press.

Reinsezsein, R. (1983). The Schachter Theory of Emotion: Two Decades Later. Psychological Bulletin, Vol. 94, No. 2, 239-264. DOI: 10.1037/0033-2909.94.2.239

Roseman, J. I., Spinder, S. M., Jose, E. P. (1990). Appraisals of Emotion-Eliciting Events: Testing a Theory of Discrete Emotions. Journal of Personality and Social Psychology, Vol. 59, No. 5, 899-915 DOI: 10.1037/0022-3514.59.5.899

Strack, F., Stepper, S., Martin, L. L. (1988). Inhibiting and Facilitating Conditions of the Human Smile: A Nonobtrusive Test of the Facial Feedback Hypothesis. Journal of Personality and Social Psychology, Vol. 54, No. 5, 768-777. DOI: 10.1037/0022-3514.54.5.768

 

Posted in English

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ: ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ, ΤΕΛΕΟΛΟΓΙΚΑ ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΗΣΗ.

Jul26
2011
Leave a Comment Written by IOULIA

Η θρησκεία διδάσκει μιαν «αρχή» πίσω από όλα τα φαινόμενα, αυτό το «κάτι» που δημιούργησε όλα αυτά που βλέπουμε. Άλλωστε, όλα τα φυσικά φαινόμενα έχουν ένα αίτιο. Δεν μπορεί από το «τίποτα» να υπάρξει κάτι, από το απόλυτο Μηδέν. Αυτή η ιδέα είναι απόλυτα λογική και συνυφασμένη με τον τρόπο που δομήθηκε και λειτουργά ο εγκέφαλός μας. Να αναζητά αιτίες πίσω από κάθε αποτέλεσμα. Ο εγκέφαλός μας,μέσα από εκατομμύρια χρόνια εξέλιξης μέσω των πιέσεων του περιβάλλοντος, ήταν σημαντικό για την επιβίωση του σε κάποια φάση να προσπαθεί να εξηγεί όλα όσα συμβαίνουν τελεολογικά, δηλαδή ότι όλα έχουν ένα σκοπό, συμβαίνουν για κάποιο λόγο και κάποια αιτία. Για παράδειγμα, σε μικρά παιδιά δημοτικού παρατηρήθηκε σε έρευνες ότι απέδιδαν ιδιότητες και σκοπούς σε άψυχα αντικείμενα όπως, για παράδειγμα, όταν ρωτήθηκαν γιατί υπάρχουν βουνά, η απάντηση που έδωσαν ήταν «για να κυλάνε οι πέτρες επάνω» και άλλες παρόμοιες απαντήσεις. Αυτός ο τελεολογικός τρόπος σκέψης μας βοήθησε να επιβιώσουμε όταν μας κυνηγούσαν τα λιοντάρια στις σαβάνες.

Έπισης ηταν σημαντικό να σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά και ανθρωπομορφικά και να προβάλλουμε τις ανθρώπινες ιδιότητες και χαρακτηριστικά ως χαρακτηριστικά και ιδιότητες της φύσης. Ο ανθρωποκεντρικός και ανθρωπομορφικός τρόπος σκέψης μας αναγκάζει να νομίζουμε ότι ο ήλιος δημιουργήθηκε από το θεό για να ζεσταίνει τον πλανήτη για να ζούμε εμείς, ότι τα άστρα είναι εκεί για να μας φωτίζουν και άλλα πολλά. Όμως, το γεγονός για παράδειγμα, ότι ο ήλιος φωτίζει την γη, δεν σημαίνει ότι είναι αυτόματα και ο Σκοπός του. Είναι απλά η Λειτουργικότητα του και απλά μια ιδιότητα του που εξελίχθηκε από άλλα προηγούμενα γεγονότα σε μια πορεία 14 δισεκατομμυρίων ετών. Αν αύριο γίνει μια καταστροφή και το ανθρώπινο είδος εξαλειφθεί, ο ήλιος πάλι θα είναι εκεί, να κάνει ότι κάνει, είτε υπάρχουμε εμείς, είτε όχι. Άρα, το να σκεφτόμαστε ανθρωποκεντρικά για τον ήλιο είναι λάθος. Το ίδιο και για το Σύμπαν. Σ’αυτό το ανθρωποκεντρικό λανθασμένο σκεπτικό στηρίζεται και η Χριστινική Θρησκεία: Ο άνθρωπος, το αγαπημένο δημιούργημα του θεού και ο σκοπός της όλης δημιουργίας. Αυτός ο τρόπος σκέψης επεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας και πολλές φορές ακόμη και από το χάος ο εγκέφαλος μας έχει την ικανότητα να δημιουργεί διάφορα ‘πρότυπα’ και λογικές συνδέσεις, ακόμη και εκεί που δεν υπάρχουν. Ο εγκέφαλος προσπαθεί συνεχώς να καλύπτει «κενά» και να δημιουργεί νόημα ακόμη και από τα ποιό ασαφή και ανεπαρκή στοιχεία (patternicity).

Έτσι , στην ερώτηση, γιατί υπάρχει το Σύμπαν, ή ποιος ο σκοπός να υπάρχει, πολλοί άνθρωποι αναπόφευκτα θα καταλήξουν σε αυτό το «κάτι» που είναι ο θεός , ο Δημιουργός, το αίτιο. Επιστημονικά μιλώντας όμως, η τελεολογική σκέψη ισχύει για τον μακρόκοσμο και για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σε ερωτήσεις τύπου «Ποιος έκανε το Σύμπαν» δεν ισχύει το ίδιο σκεπτικό.
Στην περίπτωση της «αρχής» του Σύμπαντος, το σημερινό επιστημονικό γεγονός της «Μεγάλης Έκρηξης», βόλεψε αρκετούς θεολόγούς, καθώς έτρεξαν ενθουσιασμένοι να ανακοινώσουν ότι ένας θεός, από την απειρότητα που βρισκόταν, ξαφνικά κούνησε το δαχτυλάκι του και έκανε μια έκρηξη, θέτοντας τους φυσικούς νόμους σε εφαρμογή. Πέφτουν όμως σε τελεολογικό και λογικό σφάλμα.

Η κοσμολογία σήμερα σχεδόν εκατό χρόνια μετά την θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης δεν θεωρεί αυτό το γεγονός σαν μια «αρχή» όπου μπορεί ο κάθε απελπισμένος να λύσει το Μυστήριο της Γένεσης του Σύμπαντος με ένα άλλο Μυστήριο που ονομάζεται θεός και να πέσει στην παγίδα της τελεολογικής σκέψης, αλλά ένα αποτέλεσμα προηγούμενων «κβαντικών» καταστάσεων στα οποία υπόκειται ο χωροχρόνος, και που σήμερα παρατηρούνται και ερευνούνται μέσα από την μελέτη του κβαντικού μικρόκοσμου και της κβαντικής Φυσικής. Στον μικρόκοσμο, οι ιδιότητες του μακρόκοσμου, της Νευτώνειας Φυσικής καταρρέουν και η τελεολογική σκέψη σχέσεων αιτίας-αποτελέσματος σταματά. Η κβαντική φυσική μας έχει αποκαλύψει σχετικά πολύ πρόσφατα ότι δεν υπάρχει οποιοδήποτε φαινόμενο σε κατάσταση «μηδενική» άρα η έννοια «τίποτα» δεν υπάρχει στην Φυσική. Το λεγόμενο ‘κενό ή ΄τίποτα΄ στην πραγματικότητα αποτελείται απο ψευδοσωματίδια τα οποία γεννιούνται και πεθαίνουν συνεχώς και υπάρχουν στιγμιαία, δημιουργώντας διακυμάνσεις στο ‘κενό’ και ενέργεια που με βάση την αρχή της Απροσδιοριστίας δεν μπορεί να γίνει ακριβώς μηδέν αλλά θα κυμαίνεται γύρω από μια τιμή. Αυτό έχει επαληθευτεί και πειραματικά μώλις τον περασμένο μήνα όπου επιστήμονες έχουν καταφέρει μέσω κινητού καθρπέπτη σε μια εντυπωσιακή παραλλαγή του πειράματος του φαινομένου Casimir να απαθανατίσουν φωτόνια να ξεπηδούν από το απόλυτο κενό μιας και προηγούμενες θεωρητικές μελέτες προέβλεπαν ότι το φαινόμενο Casimir μπορεί να γίνει αντιληπτό αρκεί ο καθρέφτης να κινείται με μεγάλη ταχύτητα, συγκρίσιμη με την ταχύτητα του φωτός (ταχύτητα κενού).

Το ζήτημα λοιπόν είναι ότι η έννοια «τίποτα» υπάρχει μόνο στην καθομιλουμένη, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται το φυσικό κόσμο ο εγκέφαλος, όχι στην Επιστήμη. Έτσι εφ’όσον υπάρχει πάντα κάποιας μορφής ενέργεια που ταλαντεύεται στο κενό και η ύλη κυριολεκτικά ξεπηδάει από το κβαντικό ‘τίποτα΄ ένα Big Bang και ένα Σύμπαν μπορεί να είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της ιδιότητας του κενού και σε αυτό στηρίζονται σήμερα οι θεωρίες των επιστημόνων για το τι οδήγησε στο δικό μας Big Bang. Αν οι ίδιοι οι φυσικοί νόμοι εξ ορισμού περιλαμβάνουν και ένα Σύμπαν ή ένα πολυσύπμαν καλύτερα, τότε δεν υπάρχει πλέον λόγος να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη ‘δημιουργία’. Έτσι οι οποιοιδήποτε ισχυριμοί ενός κόσμου δημιουργημένου «εκ του μηδενός», ιδίως από κάποιο (ανθρωπομορφικό-ανθρωποκεντρικό) βιβλικό θεό δεν μπορεί να υφίσταται. Η θρησκεία με τα σημερινά δεδομένα δεν χρειάζεται πλέον να δώσει κάποια απάντηση. Απλά υπόκειται σε τελεολογικό σφάλμα σκέψης προσπαθώντας να ερμηνεύσει τελεολογικά και ανθρωποκεντρικά κάτι το οποιό δεν υπόκειται σε τελεολογική ερμηνεία (το Σύμπαν). Απλά λύνει το πρόβλημα με το να δημιουργεί ένα άλλο πρόβλημα, ενός δημιουργού (που όμως δεν έχει δημιουργό!), κάτι που δεν χρειάζεται, εφ΄ όσον το Σύμπαν μας φαίνεται ότι είναι ένα αναπόφευκτο αποτέλεσμα των ίδιων των φυσικών του νόμων.

Βαρνάβας Σαββίδης,
Μεταπτυχιακό στην Νευροψυχολογία.

Posted in Greek, Religion

Το δόγμα της ελεύθερης θέλησης και η σχέση του με τη χριστιανική θρησκεία

Jul26
2011
Leave a Comment Written by Alexander Alexis

«Έχω παρατηρήσει ότι ακόμη και οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι τα πάντα είναι προκαθορισμένα, και ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε, κοιτάζουν πριν διασχίσουν το δρόμο.»

Το πιο πάνω απόφθεγμα ανήκει στον γνωστό θεωρητικό φυσικό Steven Hawking, και χρησιμοποιείται συχνά από τους υποστηρικτές του δόγματος της ελεύθερης θέλησης (ή, όπως αποκαλείται αλλιώς, ελεύθερης βούλησης).

Αρχικά όμως, πριν επιχειρήσω να απαντήσω στο επιχείρημα έτσι όπως παρουσιάστηκε συνοπτικά από τον Hawking, θα ήθελα να απαντήσω στο ερώτημα που ίσως απασχολεί κάποιους αναγνώστες: Τι είναι η ελεύθερη θέληση;

Βραχυλογώντας μεν, ακριβολογώντας δε, το να πιστεύει κανείς στην ελεύθερη θέληση σημαίνει ουσιαστικά το να πιστεύει πως, σε οποιαδήποτε στιγμή του παρελθόντος στην οποία έπρεπε να λάβει μια απόφαση, θα μπορούσε να κάνει αλλιώς. Θα μπορούσε, δηλαδή, να πάρει άλλη απόφαση, κι ως αποτέλεσμα να πράξει διαφορετικά. Σήμερα το πρωί, για παράδειγμα, αποφάσισα να μη φάω πρόγευμα. Αν πίστευα στην ελεύθερη θέληση, θα πίστευα πως θα μπορούσα να είχα κάνει κι αλλιώς, θα μπορούσα να λάβω διαφορετική απόφαση, κι έτσι να έπαιρνα κάποιο πρόγευμα.

Δεν πιστεύω όμως πως θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς, διότι πιστεύω στο αντίθετο της ελεύθερης θέλησης, που είναι η αιτιοκρατία. Αυτή η υλιστική κυρίως αντίληψη δηλώνει βασικά (και πάλι βραχυλογώντας) πως κάθε δεδομένο αποτέλεσμα (συμπεριλαμβανομένου των πράξεων και των αποφάσεων μας) είναι απόρροια περασμένων αιτιών, γι’ αυτό άλλωστε και κάποτε ονομάζεται ως το δόγμα της αιτίας και του αποτελέσματος, το κατεξοχήν δηλαδή επιστημονικό δόγμα.

Λέω κατεξοχήν, διότι δεν δύναται επιστήμη δίχως την προϋπόθεση πως κάθε αποτέλεσμα πρέπει να έχει και κάποια αιτία. Ο ψυχίατρος για παράδειγμα, όταν προσπαθεί να κατανοήσει τους λόγους που οδήγησαν σε μια ψυχική πάθηση, προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό: να βρει τους λόγους, τις αιτίες. Χωρίς αυτά, η επιστήμη της ψυχιατρικής απλά δε θα υπήρχε, κι ούτε και καμία άλλη επιστήμη.

Η αιτιοκρατία είναι πραγματικά η βάση και η προϋπόθεση της κάθε επιστήμης, διότι χωρίς την αιτιοκρατία το μόνο που υπάρχει είναι το χάος, και το χάος όχι μόνο δε μπορεί να μελετηθεί, δεν μπορεί καν να συλληφθεί.

Αυτοί που πιστεύουν στην αιτιοκρατία λοιπόν, θα πουν πως σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσαμε να λάβουμε μια διαφορετική απόφαση: πως ο λόγος που πήραμε τη δεδομένη απόφαση στη δεδομένη στιγμή ήταν ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων, ανάμεσά τους η ανατροφή μας, το περιβάλλον μας, το DNA μας, και πως αυτοί οι παράγοντες (συνολικά) εξαντλούν το αποτέλεσμα. Με άλλα λόγια, όταν οι αιτίες κατανοηθούν πλήρως, δε μένει κάτι «επιπλέον», δε μένει κάτι ανεξήγητο: η απόφαση που πήραμε μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά και εξολοκλήρου, χωρίς να χρειάζεται οποιαδήποτε μεταφυσική εξήγηση ως συμπλήρωμα.

Όσες φορές κι αν ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο (λέει ο υποστηρικτής της αιτιοκρατίας) το κάθε σωματίδιο θα βρίσκεται στη θέση που βρισκόταν και την πρώτη φορά, κι έτσι είναι αδύνατον να παρθεί μια διαφορετική απόφαση, διότι ο κάθε εγκέφαλος βρίσκεται στο έλεος αυτών των σωματιδίων, και δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αναιρέσει τη δράση τους.

Σε αυτό το σημείο ο υποστηρικτής της ελεύθερης θέλησης θα αναφερθεί στις σύγχρονες ανακαλύψεις της κβαντικής φυσικής. Ο Michio Kaku, για παράδειγμα, κι αυτός φυσικός, ανάρτησε βίντεο στο οποίο δηλώνει πως η σύγχρονη φυσική έχει λύσει τελεσίδικα το πρόβλημα της ελεύθερης θέλησης, το οποίο απασχολούσε φιλόσοφους εδώ και χιλιετηρίδες. Στο βίντεο αυτό (το οποίο μπορείτε να επισκεφτείτε στη διεύθυνση http://bigthink.com/michio​kaku#!video_idea_id=37862 ) ο Michio Kaku δηλώνει πως η αρχή του Χάιζενμπεργκ, γνωστή και ως αρχή της απροσδιοριστίας, θέτει τέρμα στην αντιπαράθεση μεταξύ των υποστηρικτών της ελεύθερης θέλησης και των αντιπάλων τους, διότι αποδεικνύει πως στο υποατομικό επίπεδο υπάρχει το απροσδιόριστο στοιχείο: η θέση του ηλεκτρονίου, συγκεκριμένα, δεν μπορεί ποτέ να καθοριστεί με απόλυτη ακρίβεια, κι έτσι ούτε οι αποφάσεις ενός ατόμου στο μέλλον μπορούν να προβλεφθούν με βάση το παρελθόν του.

Η απροσδιοριστία, όμως, δεν αποδεικνύει πως υπάρχει ελεύθερη θέληση: αποδεικνύει απλά πως υπάρχει τυχαιότητα, και δε χρειάζεται να είναι κανείς ούτε φιλόσοφος, ούτε φυσικός, ούτε καν φιλόλογος για να το καταλάβει: το μόνο που χρειάζεται είναι μια βασική κατανόηση των όρων που χρησιμοποιούνται. Για να αποδειχθούν αυτά που δηλώνει ο Michio Kaku, θα πρέπει πρώτα να εξισωθεί η έννοια της τυχαιότητας με την έννοια της ελεύθερης θέλησης. Ο υποστηρικτής της ελεύθερης θέλησης όμως δε λέει πως οι αποφάσεις του «καθορίζονται» τυχαία: λέει πως οι αποφάσεις του καθορίζονται απ’ τον εαυτό του και μόνο, και πως θα μπορούσε σε κάθε δεδομένη στιγμή, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα απολύτως στο σύμπαν, να έπαιρνε διαφορετική απόφαση απ’ αυτήν που πήρε.

Υπάρχει βέβαια κι ένα άλλο βασικό πρόβλημα που πλήττει τις δηλώσεις του Michio Kaku. Ένα απ’ τα πράγματα που αγνοεί ο Kaku είναι η διαφορά μεταξύ του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου. Αν εμείς οι ίδιοι ήμασταν ηλεκτρόνια, τότε το πού θα βρισκόμασταν ανά πάσα στιγμή θα ήταν όντως απροσδιόριστο. Όμως στον μακρόκοσμο στον οποίο ζούμε, η αιτιοκρατία έχει την ηγεμονία. Ο λόγος είναι διότι, στατιστικά μιλώντας, το σύμπαν είναι απόλυτα προβλέψιμο. Οι μικρές απροσδιοριστίες του μικρόκοσμου παύουν να έχουν σημασία καθώς απομακρύνουμε το βλέμμα και εισερχόμαστε στον μακρόκοσμο. Φανταστείτε για παράδειγμα πως ένας πολιτικός επιστήμονας προσπαθεί να προβλέψει τις αποφάσεις των ψηφοφόρων, οι οποίοι, χάρην παραδείγματος, ψηφίζουν το Α αν είναι λευκοί, και το Β αν είναι έγχρωμοι. Καθώς όμως οι έγχρωμοι αποτελούν την μειοψηφία, η ψήφος τους ουσιαστικά παύει να έχει σημασία.

Με άλλα λόγια, αν όντως ο υποατομικός κόσμος μπορούσε να επηρεάσει απτά τον μακρόκοσμο στον οποίο ζούμε, και να κάνει τις αποφάσεις μας έρμαια της τυχαιότητας, τότε θα επηρέαζε και τη δουλειά των πολιτικών μηχανικών με τον ίδιο τρόπο, και τα κτίρια τα οποία ανεγείρονται θα έπεφταν χωρίς προσδιορίσιμη αιτία, η καρέκλα στην οποία κάθομαι καθώς γράφω θα μπορούσε να εξαφανιστεί δίχως λόγο, και οι διάφορες δυσλειτουργίες των Windows δε θα αποτελούσαν πια φταίξιμο της Microsoft.

Αν όμως ο υποατομικός κόσμος δεν υπάγεται στους νόμους της αιτιοκρατίας, κι αν η κβαντική φυσική είναι επιστήμη, μήπως αυτό σημαίνει πως η αιτιοκρατία δεν είναι στ’ αλήθεια προϋπόθεση της επιστήμης;

Κατά πρώτο λόγο, μπορώ να αναθεωρήσω την απόλυτη δήλωση μου, και να πω απλά πως κάθε επιστήμη του μακρόκοσμου (όπως η πολεοδομική κι η ψυχιατρική) έχει όντως ως προϋπόθεση της την αιτιοκρατία. Κατά δεύτερο λόγο, θα μπορούσα να επιμείνω, και να πω πως και στην περίπτωση της κβαντικής φυσικής, το απροσδιόριστο μπορεί μεν να αναγνωριστεί ως τέτοιο, δεν μπορεί όμως να μελετηθεί έπειτα αφού έχει αναγνωριστεί, αφού αυτό θα ερχόταν σε αντίφαση με την προαναφερθείσα αναγνώριση: αν όντως δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τι θέση θα πάρει τελικά το ηλεκτρόνιο, τότε δεν μπορούμε να εξερευνήσουμε τις αιτίες που το οδήγησαν στην τελική του θέση.

Η αιτιοκρατία λοιπόν εξακολουθεί, τουλάχιστο στον μακρόκοσμο, να αποτελεί προϋπόθεση της επιστήμης. Αν όντως είναι έτσι, τότε η ελεύθερη θέληση θα πρέπει να είναι ουσιαστικά αντιεπιστημονική. Πραγματικά, δε θα ξαφνιάσει κανέναν το γεγονός πως η ελεύθερη θέληση και η χριστιανική θρησκεία πάνε χέρι-χέρι, καθώς η θεοδικία είναι αδύνατη χωρίς την ελεύθερη θέληση. Γι’ αυτό κι οι περισσότεροι υποστηρικτές της ελεύθερης θέλησης είναι θεολόγοι και χριστιανοί, αφού χωρίς την ελεύθερη θέληση ο Θεός δε θα μπορεί να μας δικάσει και να μας κρίνει. Χωρίς την ελεύθερη θέληση είμαστε απλά μια σωρεία από ένστικτα και χημικά στον εγκέφαλο, ενώ η ελεύθερη θέληση απαιτεί ψυχές  ελεύθερες που δεν δεσμεύονται από τη φύση, που δεν υπάγονται στους κανόνες της! Αυτό που απαιτεί ο χριστιανός είναι ουσιαστικά μια απόφαση δίχως αιτία, μια θέληση πραγματικά ελεύθερη, αποκομμένη από την αλυσίδα της αιτίας και του αποτελέσματος: αυτό που στη θεολογία ονομάστηκε causa sui (αιτία του εαυτού του στα λατινικά), ή, αντιθέτως, το δίχως-αιτία. Ο Θεός, για παράδειγμα, λέγεται κάποτε πως δημιούργησε τον εαυτό του (causa sui), και άλλοτε πως η δημιουργία του ήταν αναίτια (δίχως-αιτία). Όταν ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του, του έδωσε και την ελεύθερη θέληση, η οποία είναι το ανθρώπινο αντίστοιχο αυτής της ικανότητας να προσδιορίζουμε τον εαυτό μας ανεξάρτητα απ’ το σύμπαν που μας περιτριγυρίζει.

Όπως έχει ήδη λεχθεί όμως, η επιστήμη δεν αφήνει χώρο για την ελεύθερη θέληση. Αν έχει δίκιο ο Michio Kaku, τότε υπάρχει τυχαιότητα σε κάποιο βαθμό. Αν έχει δίκαιο ο Αϊνστάιν (που αντιτάθηκε στην αρχή της απροσδιοριστίας) τότε ισχύει η αιτιοκρατία. Σε καμία απ’ τις δύο περιπτώσεις όμως δεν υπάρχει ελεύθερη θέληση. Κι αφού οι δυο αυτές περιπτώσεις εξαντλούν τις διαθέσιμες επιστημονικές θεωρίες, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει επί του παρόντος επιστημονική θεωρία που να επιτρέπει την ελεύθερη θέληση.

Δεδομένου όλων αυτών λοιπόν, τι ελευθερία μας μένει; Όταν λέμε πως δεν υπάρχει ελεύθερη θέληση, μήπως εννοούμε πως δεν είμαστε ελεύθεροι; Τουναντίον: το να ισχύει η αιτιοκρατία δε σημαίνει πως μπορούμε να επηρεαστούμε μόνο απ’ την ανατροφή και το DNA μας και την παράδοση μας και την κουλτούρα μας και το τι μας είπαν οι φίλοι κι οι συγγενείς μας. Η αιτιοκρατία μας επιτρέπει να επηρεαστούμε από τη λογική, από τη μελέτη, από το επιστημονικό πείραμα, από τη μελετημένη γνώμη. Ο άθεος είναι το ίδιο «καθορισμένος» στις αποφάσεις του όσο και ο χριστιανός. Η διαφορά έγκειται στο ότι του άθεου οι αποφάσεις του καθορίζονται, όπως αναφέρθηκε, από τη λογική, την επιστήμη, την απόδειξη, τη σύγκριση μεταξύ διαφόρων απόψεων και θεσμών, ενώ του χριστιανού καθορίζεται από το δόγμα. Όπως είπε ο Σοπενχάουερ, υπάρχουν δύο έννοιες της ελευθερίας: το ένα είναι η ελεύθερη θέληση, κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το έχει, και το άλλο είναι ελευθερία απ’ τα φυσικά δεσμά ή και απ’ τα νοητικά δεσμά. Ένας άνθρωπος που βρίσκεται στη φυλακή δεν είναι ελεύθερος με αυτή τη δεύτερη έννοια, ούτε κι ένας άνθρωπος που διακατέχεται από θρησκοληψία. Γι’ αυτό το λόγο ο άθεος μπορεί να ονομαστεί ελευθερόφρων, αφού τουλάχιστο κατέχει ένα απ’ τα δύο είδη ελευθερίας, ενώ ο χριστιανός δεν κατέχει κανένα.

Όσον αφορά τη δήλωση με την οποία ξεκίνησε το άρθρο αυτό, δεν γνωρίζω εάν με αυτήν ο Hawking υποστήριζε το δόγμα της ελεύθερης θέλησης, ή αν μιλούσε για τη λεγόμενη μοίρα. Αν μιλούσε για τη μοίρα, δηλαδή για την ιδέα πως τα πράγματα είναι προκαθορισμένα κι ό,τι κι αν κάνουμε δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, τότε η δήλωση του είναι εύστοχη. Αν όμως μιλούσε για την αιτιοκρατία, τότε η δήλωση του είναι λανθασμένη. Πρώτον, είναι λανθασμένη διότι αν ίσχυε και στις δύο περιπτώσεις, τότε δε θα υπήρχε διαφορά μεταξύ της μοίρας και της αιτιοκρατίας! Δεύτερο, είναι λανθασμένη διότι οι αποφάσεις μας είναι κομμάτι της αιτιοκρατίας, ενώ στην περίπτωση της μοίρας αυτό δεν ισχύει. Για να δείτε τη διαφορά, σκεφτείτε πως στην περίπτωση της μοίρας, αν είσαι καταδικασμένος να μη φας πρόγευμα, τότε ό,τι και να κάνεις δε θα καταφέρεις να το φας. Αν για παράδειγμα αποφασίσεις να πάρεις πρόγευμα τότε ίσως σε πάρει κάποιος τηλέφωνο και σε κάνει να το ξεχάσεις, ή ίσως πάρει φωτιά η κουζίνα: πολλά και διάφορα θα γίνουν για να σε εμποδίσουν να κάνεις αυτό που δεν είναι γραμμένο στη μοίρα σου. Στην περίπτωση όμως της αιτιοκρατίας, αν αποφασίσεις να φας πρόγευμα θα το κάνεις, κι αν αποφασίσεις πως προτιμάς να μη φας τότε δε θα φας. Όποια κι αν είναι όμως η απόφαση σου, έχει ήδη καθοριστεί από το σύνολο των ερεθισμάτων που δέχτηκες κατά τη διάρκεια της ζωής σου, από το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο, από το συνειδητό έως το ασυνείδητο, από το ενστικτώδες μέχρι το λογικό, από το εξωγενές μέχρι το ενδογενές. Δεν ισχύει λοιπόν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε τον κόσμο: μπορούμε, και το κάνουμε ασταμάτητα, με την κάθε εκπνοή και εισπνοή μας που σπρώχνει και σύρει αόρατα σωματίδια. Μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, και μπορούμε να λάβουμε αποφάσεις. Πρέπει να καταλάβουμε όμως πως οι αποφάσεις μας είναι κομμάτι αυτού του υλικού κόσμου, κι όχι κάτι ξέχωρο και άυλο, και ως εκ τούτου υπάγονται στο νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος όπως και καθετί άλλο.

Posted in Greek, Religion - Tagged ελεύθερη βούληση, ελεύθερη θέληση, κβαντική φυσική

Τι είναι η ενδοοικογενειακή βία;

Jul23
2011
Leave a Comment Written by IOULIA

Είναι ένας όρος που ακούμε συχνά αλλά πιθανότατα να μη γνωρίζουμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Και όπως μπορεί να μην αναγνωρίζουμε κάποιες του πτυχές, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να αγνοούμε το ότι συμβαίνει και σε μας. Ας πάρουμε τα πράγματα λοιπόν από την αρχή.

Η «ενδοοικογενειακή βία» είναι ένας όρος που περιλαμβάνει πολλές και διαφορετικές μορφές κακοποίησης, κακής μεταχείρισης ή παραμέλησης που οι ενήλικοι ή τα παιδιά μπορούν να δοκιμάσουν σε οικείο, συγγενικό ή περιβάλλον σχέσεων εξάρτησης.

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων τριών περίπου δεκαετιών, πολλή δημόσια και επαγγελματική προσοχή επικεντρώθηκε στην οικογενειακή βία. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στις ακόλουθες μορφές βίας: στην βία κατά των γυναικών στις οικείες σχέσεις ή την κακοποίηση γυναικών συμπεριλαμβανομένης της συζυγικής κακοποίησης, που χρονολογούν τη βία και άλλες μορφές βίας ενάντια στις γυναίκες κακοποίηση παιδιών συμπεριλαμβανομένου της σωματικής κακοποίησης, σεξουαλική κακοποίηση και εκμετάλλευση, παραμέληση, και συναισθηματική κακοποίηση (συμπεριλαμβανομένης της έκθεσης στη συζυγική κακοποίηση) και κακοποίηση γηραιότερων ενηλίκων

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλές διαφορετικές μορφές κακοποίησης, και ένα πρόσωπο μπορεί να υποβληθεί σε περισσότερες από μια.

Η σωματική κακοποίηση μπορεί να αποτελέσει μεμονωμένο γεγονός ή μπορεί να συμβεί επανειλημμένα. Περιλαμβάνει: χρησιμοποίηση της φυσική δύναμη με τέτοιο τρόπο ώστε να τραυματίζει κάποιο, ή να θέτει σε κίνδυνο τραυματισμού. Συμπεριλαμβάνει τον ξυλοδαρμό, το χτύπημα, το τίναγμα, το σπρώξιμο, το στραγγαλισμό, το δάγκωμα, το κάψιμο, το λάκτισμα ή την επίθεση με όπλο σκληρή χειραγώγηση(έλεγχος), περιορισμός εντός φυσικών πλαισίων, επικίνδυνη ή επιβλαβής χρήση της δύναμης ή του περιορισμού, ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων των γυναικών (κλειτοριδεκτομή) είναι μια άλλη μορφή σωματικής κακοποίησης.

Η σεξουαλική κακοποίηση και η εκμετάλλευση περιλαμβάνουν:

όλες τις μορφές σεξουαλικής επίθεσης, σεξουαλικών παρενοχλήσεων, ή της σεξουαλικής έκθεσης καταναγκασμός ενός προσώπου να συμμετάσχει σε οποιαδήποτε ανεπιθύμητη, επισφαλή ή εξευτελιστική σεξουαλική δραστηριότητα χρησιμοποίηση εμπαιγμού ή άλλης τακτικής στην προσπάθεια να δυσφημιστούν, να ελεγχθούν ή να περιοριστούν οι αναπαραγωγικές επιλογές ενός προσώπου ή η σεξουαλικότητα του χρησιμοποίηση ενός παιδιού για σεξουαλικό σκοπό – συμπεριλαμβανομένου του χαδιού, παραπλάνησης, κατάχρησης ή αναγκασμός ενός παιδιού να συμμετέχει σε σεξουαλική δραστηριότητα ή επαφή βιασμό, σοδομισμό ή επιδειξιμανία ανάμειξη ενός παιδιού στην πορνεία ή την πορνογραφία.

Η παραμέληση είναι συχνά χρόνια και περιλαμβάνει συνήθως επαναλαμβανόμενα γεγονότα: αποτυχία να παρασχεθεί, ότι ένα παιδί ή ένας εξαρτώμενος ενήλικος απαιτεί για τη φυσική, ψυχολογική ή συναισθηματική ανάπτυξη και ευημερία του/της αποτυχία ή άρνηση να παρασχεθούν τρόφιμα, ήδη ιματισμού, στέγης, καθαρότητας, ιατρικής φροντίδας, προστασίας από κινδύνους, ή μιας αίσθησης εκτίμησης και αγάπης.

Η συναισθηματική κακοποίηση περιλαμβάνει: συμπεριφορά επιβλαβή για την αίσθηση του εαυτού ενός προσώπου, βάζοντας το σε κίνδυνο σοβαρών συμπεριφοριστικών, γνωστικών, συναισθηματικών ή διανοητικών διαταραχών επίθεση σε ένα πρόσωπο προφορικά - παραδείγματος χάριν, φωνές, κραυγές, επονομασία, επικρίσεις, απειλές ή εκφοβισμοί χρησιμοποίηση της κριτικής, των λεκτικών απειλών, της κοινωνικής απομόνωσης, του εκφοβισμού ή της εκμετάλλευσης για να εξουσιαστεί κάποιος συνήθεις αδικαιολόγητες απαιτήσεις ποινικά καταδικαστέες, παρενοχλήσεις ή «καταδιώξεις» - που μπορούν να περιλάβουν απειλές προς ένα πρόσωπο ή τους αγαπημένους του, την καταστροφή των περιουσιών ή τη βλάβη των κατοικίδιων ζώων, τρομοκράτηση ενός προσώπου, έκθεση ενός παιδιού στην οικογενειακή βία.

Η οικονομική ή χρηματική κακοποίηση περιλαμβάνει: κλοπή ή υπεξαίρεση, παρακράτηση χρημάτων που προορίζονται για την αγορά τροφίμων ή την ιατρική θεραπεία, χειρισμός ή εκμετάλλευση κάποιου για το οικονομικό κέρδος, άρνηση της πρόσβασης στους οικονομικούς πόρους, αποτροπή ενός προσώπου από το να απασχοληθεί, ή έχει τον έλεγχο της επιλογής επαγγέλματός τους.

Η πνευματική κακοποίηση περιλαμβάνει: παρεμπόδιση ενός προσώπου από τη συμμετοχή στις πνευματικές ή θρησκευτικές πρακτικές τους, χρησιμοποίηση των θρησκευτικών ή πνευματικών πεποιθήσεων ενός προσώπου για να το χειραγωγήσουν, να το εξουσιάσουν ή να το ελέγξουν, γελοιοποίηση ή δυσφήμιση των πεποιθήσεις κάποιου.

Ένας θύτης μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα πλήθος διαφορετικών τακτικών για να αποκτήσει πρόσβαση σε ένα θύμα, να ασκήσει δύναμη και να ελέγξει το θύμα, καθώς και να αποτρέψει το θύμα από το να μιλήσει σε κάποιο για την κακοποίηση ή να επιδιώξει υποστήριξη.

Οι κακοποιημένοι ενήλικοι ή τα παιδιά είναι συχνά σε θέση εξάρτησης από το πρόσωπο που τους κακοποιεί: μπορεί δηλαδή να πέφτουν θύματα ενός γονέα, αμφιθαλή ή ετεροθαλή αδελφού/αδελφής, άλλου συγγενή, νταντάς, οικιακή βοηθού, συζύγου ίδιου ή διαφορετικού φύλου ή περιστασιακού συνεργάτη. Η κακοποίηση είναι μια κακή χρήση της δύναμης και μια παραβίαση της εμπιστοσύνης, που μπορεί να συμβεί μια φορά, ή μπορεί να περιλάβει μια διαφοροποιούμενη τακτική και να εμφανιστεί σε ένα επαναλαμβανόμενο και κλιμακούμενο σχέδιο για μία περίοδο μηνών ή ετών. Η κακοποίηση μπορεί επίσης να αλλάξει μορφή με την πάροδο του χρόνου.

Τα θύματα παρουσιάζουν συχνά ποικιλία προβλημάτων τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών. Κάποιες φορές γίνονται αντιληπτά και κάποιες όχι, μεν τον ίδιο τρόπο που τα ίδια τα θύματα κάποιες φορές αναζητούν βοήθεια και κάποιες άλλες το αποφέυγουν.

Πηγή: Canada Department of Justice, Family Violence: A Fact Sheet from the Department of Justice Canada, 2005

Posted in Greek, Human Rights, Psychology

Η Γνωστική Ασυμφωνία (τι είναι και τι επίδραση έχει στη ζωή μας).

Jul16
2011
Leave a Comment Written by IOULIA

H θεωρία του Festinger(1957)
Βασική πρόταση της θεωρίας αυτής είναι η εξής: Το άτομο έχει την τάση να μειώνει την ασυμφωνία που μπορεί να δημιουργηθεί μεταξύ δύο γνωστικών στοιχείων αντιφατικών μεταξύ τους.
Ας αρχίσουμε όμως την ανάλυση της θεωρίας αυτής επεξηγώντας κάποια σημαντικά σημεία: Κατ’ αρχή γνωστικό στοιχείο είναι οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο γνώσης για κάποιο άτομο: συμπεριφορά, γνώμες, στάσεις, πεποιθήσεις, ποινές, αίσθηση πόνου, κ.τ.λ.
Ασυμφωνία υπάρχει μεταξύ δύο στοιχείων που εμφανίζονται μαζί στο γνωστικό πεδίο του ατόμου και το ένα συνεπάγεται την άρνηση του άλλου. Η ασυμβατότητα όμως αυτή δεν είναι λογική αλλά κοινωνιοψυχολογική - δυο στοιχεία είναι δηλαδή ασύμφωνα όταν για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τα άτομα που είναι εξοικειωμένα με μια κοινωνική συνθήκη, εκτιμούν γενικά ότι αυτά τα δύο στοιχεία δεν θα πρέπει να συνδέονται μεταξύ τους.
Συνοπτικά η θεωρία της γνωστικής ασυμφωνίας υποστηρίζει τα παρακάτω: 1. Πρωταρχικά η γνωστική ασυμφωνία είναι μια δυσάρεστη κατάσταση που προφανώς συνοδεύεται από αρνητικά συναισθήματα. 2. Το άτομο προσπαθεί να μειώσει ή να εξαλείψει τη γνωστική ασυμφωνία και να αποφύγει κάθε τι που μπορεί να την αυξήσει. 3. Όταν βρίσκεται σε κατάσταση γνωστικής συμφωνίας, αποφεύγει οτιδήποτε είναι σε θέση να δημιουργήσει ασυμφωνία. 4. Όσο πιο σπουδαία είναι τα γνωστικά στοιχεία και όσο περισσότερα είναι τα ασύμφωνα γνωστικά στοιχεία τόσο αυξάνεται η γνωστική ασυμφωνία. 5. Η ένταση της προσπάθειας για μείωση ή εξάλειψη της γνωστικής ασυμφωνίας καθώς και η ένταση της προσπάθειας αποφυγής της δημιουργίας ή της αύξησης ανάλογα, καθορίζουν την ένταση της γνωστικής ασυμφωνίας. 6. Η γνωστική ασυμφωνία μπορεί να ελαττωθεί ή να εξαλειφθεί με την προσθήκη νέων γνωστικών στοιχείων και με τη μετατροπή των ήδη υπαρχόντων γνωστικών στοιχείων. 7. Η προσθήκη νέων γνωστικών στοιχείων μειώνει τη γνωστική ασυμφωνία όταν τα νέα στοιχεία ενισχύουν τα γνωστικά σύμφωνα στοιχεία και αποδυναμώνουν τα γνωστικά ασύμφωνα. Επίσης τα νέα στοιχεία μειώνουν τη σπουδαιότητα των γνωστικών στοιχείων που εμπλέκονται στη γνωστική ασυμφωνία. 8. Η μετατροπή των ήδη υπαρχόντων γνωστικών στοιχείων μειώνει τη γνωστική ασυμφωνία όταν: το νέο τους περιεχόμενο τα καθιστά λιγότερο αντιφατικά και μειώνεται τη σπουδαιότητα τους. 9. Η αυξομείωση αυτή των γνωστικών στοιχείων γίνεται εφικτή με την ενεργό μετατροπή των γνωστικών πλευρών του περιβάλλοντος.
Οι διαδικασίες μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας παρεμβαίνουν δυναμικά και καθορίζουν τις σημαντικότερες κοινωνικές συμπεριφορές. Τέτοια παραδείγματα κοινωνικών συμπεριφορών είναι ο θρησκευτικός προσηλυτισμός, οι τελετές μύησης, οι απειλές, ακόμα και οι προσωπικές μας επιλογές. (Προδρομίτης, 2003)
Σύμφωνα με όσα προαναφέρθηκαν, η γνωστική ασυμφωνία εκδηλώνεται όταν υπάρχει ασυνέπεια μεταξύ γνωστικών στοιχείων. Παρόλα αυτά γίνεται εμφανέστερη κυρίως όταν υπάρχει ασυνέπεια μεταξύ στάσεων και έκδηλης συμπεριφοράς οπότε και επέρχεται αλλαγή στάσεων για να μειωθεί η γνωστική ασυμφωνία.

Πείραμα Festinger & Carlsmith (1959)
Για να ελεγχθεί η υπόθεση αυτή, σε ένα πείραμα οι Festinger και Carlsmith (1959) έδωσαν στα υποκείμενα να εκτελέσουν ένα πολύ βαρετό έργο. Όταν τελείωσαν τα υποκείμενα, ο ερευνητής τα ενημέρωσε ότι στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχουν οι πληροφορίες που παίρνει κάποιος στην απόδοση του, και τους ζήτησε να τον βοηθήσουν λειτουργώντας ως συνεργοί του. Το καθήκον τους ήταν να πουν στα επόμενα υποκείμενα ότι το «έργο» ήταν πολύ ενδιαφέρον. Σε μερικά από τα υποκείμενα «συνεργούς» δόθηκε ένα δολάριο για τη βοήθεια που θα προσέφεραν και σε μερικά άλλα είκοσι δολάρια. Σχεδόν όλα δέχτηκαν να βοηθήσουν. Στο πειραματικό σχέδιο υπήρχε και μια ομάδα ελέγχου, όπου δε ζητήθηκε από τα υποκείμενα να κάνουν τίποτε και φυσικά δεν αμείφθηκαν. Αργότερα τους ζητήθηκε να αξιολογήσουν πόσο ενδιαφέρον ήταν το έργο που είχαν εκτελέσει.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα υποκείμενα που είχαν πληρωθεί ένα δολάριο αξιολόγησαν το έργο ως πιο ενδιαφέρον από όσα είχαν πληρωθεί είκοσι δολάρια. Οι αξιολογήσεις των υποκειμένων που είχαν πληρωθεί είκοσι δολάρια δεν διέφεραν σημαντικά από αυτές της ομάδας ελέγχου.
Αυτό συνέβη γιατί τα υποκείμενα που πήραν είκοσι δολάρια μπορούσαν να μειώσουν στο ελάχιστο τη γνωστική ασυμφωνία, αφού είχαν ως αντιστάθμισμα στην γνωστικά ασύμφωνη πράξη τους τη μεγάλη αμοιβή. Με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά τους. Αντιθέτως τα υποκείμενα που πήραν μόνο ένα δολάριο πρέπει να βρέθηκαν σε μεγαλύτερη γνωστική ασυμφωνία. Το γεγονός αυτό τα οδήγησε τελικά στην αλλαγή της στάσης τους, ώστε να τη μειώσουν (Festinger και Carlsmith, 1959).

Ο Festinger έχει επίσης υποστηρίξει ότι κάθε επιλογή οδηγεί τα άτομα σε μια κατάσταση γνωστικής ασυμφωνίας η οποία εντείνεται όσο περισσότερο οι δύο εναλλακτικές λύσεις είναι ίσης σπουδαιότητας και σημασίας. Η γνωστική ασυμφωνία μειώνεται μέσα από την αύξηση της απόστασης που χωρίζει τη θετική εκτίμηση του επιλεγμένου αντικειμένου από την κάπως αρνητικότερη εκτίμηση του για το αντικείμενο που έχει απορρίψει.
Μετά από την πρωτότυπη θεωρία του Festinger για τη γνωστική ασυμφωνία, έχουν διατυπωθεί και άλλες διαφορετικές προσεγγίσεις για το θέμα αυτό. Κάθε μία προσπαθεί με διαφορετικό τρόπο να προβλέψει με ποιο τρόπο και γιατί οι σκέψεις που σχετίζονται με τον εαυτό εμπλέκονται στην πρόκληση και στη συνέχεια στην επίλυση της γνωστικής ασυμφωνίας. Παρόλα αυτά, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η σκέψη για τη σημασία του εαυτού (αυτοεκτίμηση) μεσολαβεί και διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αύξηση και τη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας.
Ας παρακολουθήσουμε όμως κάποιες από τις πρόσφατες προσεγγίσεις του θέματός της γνωστικής ασυμφωνίας.

Aronson (1968), Self-Consistency Model
Ο Aronson υποστηρίζει ότι οι σκέψεις σχετικά με τον εαυτό αντιπροσωπεύουν τις ηθικές αρχές και τις προσδοκίες του ατόμου, που επηρεάζουν τις στάσεις και τη συμπεριφορά του.
Στο μοντέλο του πραγματεύεται τον εαυτό ως προσδοκία, στις διαδικασίες γνωστικής ασυμφωνίας. Οι άνθρωποι έχουν προσδοκίες για «ηθική» και συνέπεια στη συμπεριφορά τους. Οι προσδοκίες προέρχονται από τις επικρατούσες αξίες στην κοινωνία.
Η γνωστική ασυμφωνία εμφανίζεται, όταν οι άνθρωποι με υψηλές προσδοκίες για τον εαυτό τους, αντιλαμβάνονται κάποια διαφορά στη συμπεριφορά που επιδεικνύουν και στις προσωπικές τους αξίες. Κάθε άτομο θέλει να αισθάνεται ακέραιο και συνεπές και γι’ αυτό το λόγο η επίλυση της γνωστικής ασυμφωνίας έχει ως στόχο τη διατήρηση της ηθικής και της συνέπειας μέσω της δικαιολόγησης της υποτιθέμενης «παρεκκλίνουσας» συμπεριφοράς.
Στη θεωρία του Aronson τονίζεται ότι οι άνθρωποι με θετικές σκέψεις για τον εαυτό τους είναι πιο ευάλωτοι στο να νιώσουν έντονη γνωστική ασυμφωνία και προσπαθούν να την μειώσουν με κάθε τρόπο, με στόχο να διασώσουν και να διατηρήσουν σε υψηλά επίπεδα την αυτοεικόνα τους.
Επίσης, δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στην έννοια της αυτοεκτίμησης. Ο Aronson υποστηρίζει ότι τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση και με υψηλές προσδοκίες για ηθική και συνέπεια αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό γνωστική ασυμφωνία, όταν μια πράξη τους δεν είναι σύμφωνη με τις προσδοκίες τους, με αποτέλεσμα να νιώθουν έντονη πίεση για επίλυση της ασυμφωνίας, να κινητοποιούνται άμεσα για να υιοθετήσουν μια στρατηγική επίλυσης της και έχουν περισσότερες πιθανότητες να αλλάξουν τη στάση τους. Σε αντίθεση, τα άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση δεν νιώθουν έντονη γνωστική ασυμφωνία και κατ’ επέκταση έχουν λίγες πιθανότητες να αλλάξουν στάση ή γενικότερα να υιοθετήσουν κάποια στρατηγική επίλυσης της γνωστικής ασυμφωνία, καθώς δεν νιώθουν ισχυρή πίεση για το πράξουν (Stone, J. & Cooper, J., 2001).

Πειράματα Stone (2003)
Τα πειράματα του Stone, (2003) διατυπώνουν επίσης μια μάλλον σύμφωνη άποψη με αυτή του Aronson, εμπλέκοντας όμως και τις έννοιες της αυτοσυνέπειας και της αυτοεπιβεβαίωσης.
Στο πείραμα αυτό μελετάται η αυτοσυνέπεια για τη χαμηλή αυτοεκτίμηση στη γνωστική ασυμφωνία και ο ρόλος των προσωπικών δεδομένων.
Ο Jeff Stone υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση αποφεύγουν περισσότερο εμπειρίες ψηλής ασυμφωνίας σε σύγκριση με τα άτομα που έχουν υψηλή αυτοεκτίμηση. Ανάλογα με τα προσωπικά δεδομένα κάθε ατόμου, τις στάσεις, τις τάσεις και τις αξίες του, η αντιμετώπιση καταστάσεων γνωστικής ασυμφωνίας διαφέρει. Έτσι εφόσον η γνωστική ασυμφωνία δημιουργείται όταν υπάρχει ασυνέπεια μεταξύ των προσωπικών δεδομένων, η αυτοσυνέπεια επηρεάζει άμεσα την εξέλιξη της γνωστικής ασυμφωνίας.
Για να επιβεβαιωθούν τα πιο πάνω ο Stone διενέργησε δύο πειράματα.
Στο πρώτο πείραμα αφότου επιλέγηκαν υποκείμενα υψηλής και χαμηλής αυτοεκτίμησης μέσω ενός προ-τεστ, γράφουν ένα αντιστασιακό δοκίμιο, αναφέροντας ορισμένοι προσωπικά τους δεδομένα, ενώ άλλοι κοινωνικά δεδομένα. Η αλλαγή στάσης παραμένει της ίδιας έντασης και στις δύο ομάδες αυτοεκτίμησης όταν τα υποκείμενα δε χρειάζεται να αναφέρουν προσωπικά δεδομένα στο κείμενο που συγγράφουν. Το έργο όμως αυτό προκαλεί μεγαλύτερη αλλαγή στάσεων σε αυτά τα υποκείμενα που έχουν ψηλή αυτοεκτίμηση και συνεπώς αυτοσυνέπεια και προσδοκίες, και πρέπει στα πλαίσια του έργου να αναφέρουν τα προσωπικά τους δεδομένα.
Αντίθετα τα υποκείμενα με χαμηλή αυτοεκτίμηση βιώνουν μικρότερη ασυμφωνία πράγμα που τα οδηγεί προφανώς σε μικρότερη αλλαγή στάσης.
Στο πείραμα δυο λαμβάνουν μέρος μόνο υποκείμενα με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Εδώ ερευνάται η σημασία της αυτοσυνέπειας. Η αυτοσυνέπεια είναι σημαντική μόνο για όσα υποκείμενα είχαν υψηλά επίπεδα αυτοεπιβεβαίωσης όταν ανέφεραν τα προσωπικά τους δεδομένα. Όσο πιο χαμηλή ήταν η αυτοεπιβεβαίωση και η αυτοσυνέπεια των υποκειμένων τόσο περισσότερο ανέφεραν την αρνητική τους στάση σχετικά με το κείμενο και χαμηλότερη ψυχολογική συμφόρηση (δηλαδή ασυμφωνία), σε σύγκριση με τα υποκείμενα που είχαν περισσότερη αυτοεπιβεβαίωση και αυτοεκτίμηση.

Steele (1988), Self-Affirmation Model
Αντίθετη άποψη από της προαναφερόμενες, διατυπώνει ο Steele (1988) με το Self-Affirmation Model.
Ο Steele υποστηρίζει ότι οι σκέψεις για τον εαυτό λειτουργούν ως πηγές για τη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας. Το μοντέλο αυτό επικεντρώνεται στον εαυτό ως πηγή στις διαδικασίες γνωστικής ασυμφωνίας.
Η γνωστική ασυμφωνία προκαλείται, όταν οι πράξεις των ατόμων δεν είναι σύμφωνες με τις αντιλήψεις του ατόμου για τον εαυτό του. Όμως, όταν το άτομο βιώνει μια κατάσταση γνωστικής ασυμφωνίας έχει ως στόχο να την επιλύσει και να επαναφέρει την ισορροπία και τη σταθερότητα στις αρχές του. Αυτό επιτυγχάνεται με την επικέντρωσή του σε άλλες θετικές όψεις του εαυτού του, οι οποίες είναι σημαντικές για την ολική αυτοαξία. Το άτομο αντλεί αποθέματα από άλλες θετικές απόψεις για τον εαυτό του και έτσι βρίσκει τρόπους για να επιλύσει τη γνωστική ασυμφωνία.
Όπως και στη θεωρία του Aronson, εμπλέκεται και στη θεωρία του Steele η έννοια της αυτοεκτίμησης. Μόνο που ο Steele έχει μια εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη. Πιστεύει ότι τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση, επειδή έχουν και άλλα αποθέματα θετικών σκέψεων για τον εαυτό τους, δεν αισθάνονται έντονη γνωστική ασυμφωνία, με αποτέλεσμα να μην νιώθουν ισχυρή πίεση για επίλυση της και έτσι να μην αλλάζουν εύκολα στάσεις ή να μην χρησιμοποιούν κάποια άλλη στρατηγική όπως το trivialization, η άρνηση των αρνητικών επιπτώσεων κ.τ.λ.
Αντίθετα, τα άτομα που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση νιώθουν έντονη γνωστική ασυμφωνία, επειδή δεν έχουν να αντλήσουν από άλλες πηγές θετικών αποθεμάτων του εαυτού τους. Κατ’ επέκταση, είναι πιο ευάλωτα, αισθάνονται πολύ μεγαλύτερη πίεση για να επιλύσουν τη γνωστική ασυμφωνία και έτσι κινητοποιούνται άμεσα και έχουν περισσότερες πιθανότητες να αλλάξουν στάση ή να χρησιμοποιήσουν κάποια άλλη στρατηγική επίλυσης της γνωστικής ασυμφωνίας (Stone, J. & Cooper, J., 2001).

Holland, R.W., Meertens, R.M., Van Vugt, M. (2002)
Το πείραμα αυτό αναφέρεται στην επίδραση της αυτοεκτίμησης στη χρήση εξωτερικών και εσωτερικών στρατηγικών μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας.
Η παρούσα μελέτη βρίσκεται σε συμφωνία με τη self- affirmation theory του Steele. Έγινε σε οδηγούς αυτοκινήτων των οποίων μετρήθηκε η αυτοεκτίμηση και η γνωστική ασυμφωνία δημιουργήθηκε, εφόσον οι ίδιοι χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητο και οι ερευνητές τους πρόβαλαν τις αρνητικές συνέπειες που έχει η χρήση του αυτοκινήτου στο περιβάλλον και στον εαυτό τους. Εδώ μετρήθηκε, κατά πόσο τα υποκείμενα χρησιμοποίησαν εσωτερικές κι εξωτερικές στρατηγικές, η ψυχολογική δυσφορία και η πρόθεση των υποκειμένων να οδηγούν στο μέλλον λιγότερο (αλλαγή στάσης).
Σύμφωνα με τα ευρήματα οι στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης χρησιμοποιήθηκαν κυρίως από άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Επίσης, οι συμμετέχοντες της συνθήκης που προβάλλονταν οι επιπτώσεις στο περιβάλλον χρησιμοποίησαν περισσότερο εξωτερικές στρατηγικές, ενώ στην άλλη συνθήκη που προβάλλονταν οι επιπτώσεις στον ίδιο τους τον εαυτό, χρησιμοποίησαν κυρίως εσωτερικές στρατηγικές.

Βέβαια το είδος στρατηγικής που επιλέγουν τα υποκείμενα φαίνεται να εξαρτάται από το είδος της γνωστικής ασυμφωνίας που βιώνουν.
Σύμφωνα με το διαχωρισμό που έγινε από τους Kelman & Baron (1974), υπάρχουν δύο είδη γνωστικής ασυμφωνίας. Η moral dissonance, που βιώνεται όταν τα άτομα δρουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να προκαλούν αρνητικά αποτελέσματα για τους άλλους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ο φόβος της αποδοκιμασίας είναι προφανής και αναμένεται ότι θα χρησιμοποιηθούν εξωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης. Αντίθετα, η hedonistic dissonance εμφανίζεται όταν τα άτομα δρουν με τέτοιο τρόπο, ώστε τα αποτελέσματα των πράξεών τους να έχουν αρνητική επίδραση για τον ίδιο τον εαυτό τους. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αναμένεται ότι θα χρησιμοποιηθούν εσωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης.

Μοντέλο Cooper & Fazio (1984), New Look Model
Το μοντέλο Cooper & Fazio (1984), New Look Model παρά ταύτα δεν παραδέχεται την εμπλοκή της αυτοεκτίμησης στην γνωστική ασυμφωνία.
Σύμφωνα μ’ αυτό το μοντέλο και σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα των Aronson και Steele, η έννοια της αυτοεκτίμησης κι οι θετικές απόψεις για τον εαυτό δεν εμπλέκονται στη γνωστική ασυμφωνία. Η γνωστική ασυμφωνία εμφανίζεται στην περίπτωση που το άτομο νιώσει ότι με τη στάση του παραβιάζει τις ενστερνισμένες κοινωνικές νόρμες.
Σ’ αυτό το μοντέλο γίνεται για πρώτη φορά λόγος για: α. το ρόλο που παίζουν οι κοινωνικές νόρμες-κανόνες στη γνωστική ασυμφωνία και β. για τη χρυσή τομή που προσπαθούν να βρουν οι άνθρωποι μεταξύ των πράξεών τους και των κοινωνικών κανόνων, ώστε να μειωθεί η γνωστική ασυμφωνία.

Η μελέτη Harmon-Jones (2000)
Τα ευρήματα της έρευνας της Harmon-Jones (2000) έρχονται σε αντίφαση με την άποψη που υποστηρίζει το μοντέλο New Look, σχετικά με την ανάγκη δημιουργίας ανεπιθύμητων συνεπειών.
Η Harmon-Jones (2000) εξέτασε αν τα άτομα αλλάζουν στάση (βιώνουν γνωστική ασυμφωνία) ακόμα και όταν η συμπεριφορά τους δεν είναι ικανή να προκαλέσει ανεπιθύμητες συνέπειες.
Τα ευρήματα του πειράματος στήριξαν την υπόθεση της ερευνήτριας. Βρέθηκε ότι τα υποκείμενα της ομάδας με επιλογή, όταν μετρήθηκε η πραγματική γνώμη τους, βρήκαν το κείμενο περισσότερο ενδιαφέρον από ότι τα υποκείμενα της ομάδας χωρίς επιλογή. Επιπλέον, η δυσφορία που ένιωσαν τα υποκείμενα της ομάδας με επιλογή, ήταν εντονότερη από αυτή που ένιωσαν τα υποκείμενα της ομάδας χωρίς επιλογή. Αυτό σημαίνει ότι παρά την απουσία πρόκλησης ανεπιθύμητων συνεπειών τα υποκείμενα, της ομάδας με επιλογή, άλλαξαν στάση και βίωσαν εντονότερα τη γνωστική ασυμφωνία.

Stone, J. & Cooper, J. (2001), self – standards model (SSM)
Τέλος η έρευνα Stone & Cooper (2001), και το self-standards model (SSM,) εκφράζει μια άλλη ευρύτερη άποψη για τους παράγοντες που εμπλέκονται στις διαδικασίες γνωστικής ασυμφωνίας.
Ουσιαστικά, η μελέτη τους αφορούσε τη σημασία των προσωπικών χαρακτηριστικών σε σχέση με το πώς η αυτοεκτίμηση μετριάζει την αλλαγή της συμπεριφοράς στη γνωστική ασυμφωνία. Οι Stone και Cooper δοκιμάζουν ένα νέο μοντέλο (Self-Standards Model) σχεδιασμένο για να μελετήσει το φαινομενικά παράδοξο ρόλο της αυτοεκτίμησης και των αντιλήψεων για τον εαυτό στη γνωστική ασυμφωνία.
Η έρευνα των συγκεκριμένων ερευνητών υποστήριξε πως τα υποκείμενα με υψηλή αυτοεκτίμηση όταν ενημερώνονταν για χαρακτηριστικά τα οποία ήταν άσχετα (irrelevant) με την ασύμφωνη πράξη άλλαζαν λιγότερο τη στάση τους απ’ ότι τα υποκείμενα με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Το εύρημα αυτό στήριξε την άποψη ότι τα άτομα με υψηλή αυτοεκτίμηση έχουν πολλά θετικά χαρακτηριστικά, τα οποία λειτουργούν ως μέσο για τη μείωση της δυσφορίας, που νιώθουν, συνήθως, τα άτομα όταν υιοθετήσουν μια ασύμφωνη συμπεριφορά. Τα άτομα, όμως, με χαμηλή αυτοεκτίμηση άλλαξαν τη στάση τους γιατί τα χαρακτηριστικά τα οποία τους αποδόθηκαν δεν θεωρήθηκαν ότι περιγράφουν επαρκώς τον εαυτό τους. Επομένως, αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν λιγότερο ικανά να λειτουργήσουν ως επιβεβαίωση για τον εαυτό και κατά συνέπεια να μειώσουν τη δυσφορία που προκάλεσε η γνωστική ασυμφωνία.
Γενικά, αυτή η έρευνα στήριξε τις υποθέσεις από τις θεωρίες της αυτοακεραιότητας (Self-Consistency Model, Aronson) και της αυτοεπιβεβαίωσης και ύπαρξης άλλων πηγών (Self-Affirmation Model, Steele). Επίσης, στήριξε τις υποθέσεις από το Self-Standards Model (Stone & Cooper, 2001), ότι δηλαδή οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να χρησιμοποιούν την αυτογνωσία τους για να ερμηνεύουν και να εκτιμούν τη συμπεριφορά τους. Η αυτογνωσία τους μπορεί να προκύπτει είτε από τις σκέψεις του ατόμου για τον εαυτό του, είτε από συγκεκριμένες στάσεις, είτε από τις κοινωνικές νόρμες, ανάλογα με το ποιο είναι το πιο σημαντικό κριτήριο στην τρέχουσα κατάσταση.
Το πώς η σκέψη για τον εαυτό επηρεάζει την αύξηση και τη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας εξαρτάται από τον τύπο των αυτοαποδόσεων και των αυτοαξιών που έρχεται στο μυαλό των ατόμων που παρουσιάζουν την ασύμφωνη συμπεριφορά. Γενικά, η όλη διαδικασία επηρεάζεται από διάφορους παράγοντες. Η αξία του SSM στη μελέτη της συμπεριφοράς του ατόμου, έγκειται στο γεγονός ότι τα θετικά χαρακτηριστικά του εαυτού «στρέφουν» την προσοχή του υποκειμένου μακριά από την ασυμφωνία.

Οι στρατηγικές που χρησιμοποιούνται για τη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας
Ένα θέμα που έχει απασχολήσει ιδιαίτερα τους ερευνητές είναι οι τρόποι (στρατηγικές) που υιοθετούνται από τα υποκείμενα, ώστε να μειωθεί η γνωστική ασυμφωνία.
Όπως υποστηρίζεται και στην κεντρική θεωρία του Festinger η γνωστική ασυμφωνία προκαλεί ψυχολογική δυσφορία, την οποία τα άτομα προσπαθούν να μειώσουν . Γι’ αυτό το λόγο χρησιμοποιούν συχνά ακόμη κι ασυνείδητα ορισμένες στρατηγικές αυτοεπιβεβαίωσης (self-affirmation strategies). Οι στρατηγικές αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά γεγονότα τα οποία έρχονται στη μνήμη του ατόμου και τα οποία σχετίζονται με κάποια θετικά χαρακτηριστικά που έχει το ίδιο το άτομο.
Οι στρατηγικές αυτές προκειμένου να είναι αποτελεσματικές πρέπει να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Καταρχήν, είναι πολύ σημαντικό τα θετικά χαρακτηριστικά που έρχονται στη μνήμη του ατόμου να μην σχετίζονται με την ασύμφωνη πράξη. Σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να αυξήσουν παρά να μειώσουν τη γνωστική ασυμφωνία.
Ακολουθεί μια διάκριση των στρατηγικών σε εσωτερικές και εξωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης.
α. Έσωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης:οι στρατηγικές αυτές εμποδίζουν τα άτομα να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν τις πράξεις τους σε συνδυασμό με τα αποτελέσματά τους. Τέτοιου είδους στρατηγικές είναι:
1. Η αλλαγή στάσης
2. Trivialization, δηλαδή το να κάνουμε τετριμμένα τα αρνητικά αποτελέσματα.
3. Άρνηση των αρνητικών αποτελεσμάτων- υποβάθμιση του προβλήματος.
β. Εξωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης: αναφέρονται στη χρήση εξωτερικών «προφάσεων» για τη δικαιολόγηση των πράξεων των ατόμων, ώστε να μειώνεται η προσωπική ευθύνη. Τέτοιου είδους στρατηγικές είναι:
1. Η εκτόπιση της προσωπικής ευθύνης.
2. Εμπιστοσύνη στις λύσεις που δίνονται από τους άλλους.
3. Η κοινωνική πίεση.
(Holland, R.W., Meertens, R.M., Van Vugt, M. (2002).)

Ανάπτυξη της στρατηγικής του trivialization (Simon, L., Greenberg, J., & Brehm, J., 1995)
Στο άρθρο αυτό μελετάται το trivialization ως στρατηγική μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας και οι συνθήκες υπό τις οποίες είναι πιθανό αυτό να συμβεί.
Πρώτος ο Festinger, το 1957, αναφέρθηκε σε τρεις τρόπους μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας. Ένας από αυτούς είναι το trivialization, δηλαδή η μείωση της σημασίας των στοιχείων που εμπλέκονται στη γνωστική ασυμφωνία. Σκοπός της συγκεκριμένης στρατηγικής είναι να ελαττωθεί η σημασία της ασυνέπειας, της γνωστικής ασυμφωνίας μέσω της μείωσης της σημασίας ενός ή περισσότερων στοιχείων. Με τη στρατηγική αυτή, το άτομο κάνει τετριμμένα τα στοιχεία που προκαλούν γνωστική ασυμφωνία.
Στο παρόν άρθρο, γίνονται τέσσερις μελέτες για να διερευνηθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες είναι πιθανό τα υποκείμενα να υιοθετήσουν τη στρατηγική του trivialization για να επιλύσουν τη γνωστική ασυμφωνία, που τους προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα.
Στην πρώτη μελέτη, οι ερευνητές εξέτασαν την υπόθεση ότι, όταν η προϋπάρχουσα συμπεριφορά παραμένει σημαντική, οι συμμετέχοντες θα χρησιμοποιήσουν τη στρατηγική του trivialization από ότι τη στρατηγική επίλυσης της γνωστικής ασυμφωνίας μέσω της αλλαγής στάσης. Τα αποτελέσματα στήριξαν τη υπόθεση.
Στη δεύτερη μελέτη, έγινε η υπόθεση ότι, όταν υπάρχει ασύμφωνη συμπεριφορά, τα υποκείμενα θα υιοθετήσουν τη στρατηγική που τους παρουσιάζεται πρώτη, είτε είναι το trivialization είτε η αλλαγή στάσης. Η υπόθεση επιβεβαιώθηκε από τα ερευνητικά ευρήματα.
Στην τρίτη μελέτη, οι πειραματιστές υπέθεσαν και υποστήριξαν με τα ευρήματά τους ότι, όταν υπάρχει κατάσταση γνωστικής ασυμφωνίας, η τάση του ατόμου για αυτοεπιβεβαίωση (δηλαδή η τάση του ατόμου να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τις αξίες, τις αντιλήψεις του και να έχει συνέπεια), ενθαρρύνει το άτομο να χρησιμοποιήσει το trivialization.
Αυτή η υπόθεση είναι απόρροια άλλων μελετών εκ των οποίων, η βασικότερη είναι αυτή του Steele. Στη μελέτη του, ο Steele υποστηρίζει ότι η τάση του ατόμου να επιβεβαιώνει την αντίληψη που έχει για τον εαυτό του, οδηγεί στη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας ακόμα και όταν η επιβεβαίωση δεν έχει σχέση με τη συμπεριφορά που προκαλεί τη γνωστική ασυμφωνία. Αυτό συμβαίνει επειδή το άτομο θέλει να επιβεβαιώνει και να διατηρεί τις σημαντικές όψεις της αυτοεικόνας του.
Στην τέταρτη μελέτη, οι Simon, Greenberg και Brehm υπέθεσαν ότι, όταν παρέχεται ένα τετριμμένο πλαίσιο στα υποκείμενα, με το να κάνουν ένα σημαντικό θέμα πιο τετριμμένο, ενθαρρύνονται ώστε να χρησιμοποιήσουν τη στρατηγική του trivialization από ότι να αλλάξουν τη στάση τους., ακόμα και όταν δεν υπάρχει ευκαιρία για αυτοεπιβεβαίωση. Η υπόθεση αυτή προήλθε από την τρίτη μελέτη. Τα αποτελέσματα των ερευνητών υποστήριξαν την υπόθεση.
Από το άρθρο αυτό, φαίνεται ότι η στρατηγική του trivialization είναι ένας πολύ σημαντικός και συχνός τρόπος επίλυσης του γνωστικής ασυμφωνίας.

Πείραμα Stone, J., Wiegand, A.W., Cooper, J., Aronson, E. (1997)
Επανερχόμενοι στις εσωτερικές και στις εξωτερικές στρατηγικές αυτοδικαιολόγησης στο πειραματικό έργο του Stone, J., Wiegand, A.W., Cooper, J., Aronson, E. (1997) εξετάζονται οι άμεσες και οι έμμεσες στρατηγικές που χρησιμοποιούνται από τα άτομα για να μειώσουν την γνωστική ασυμφωνία.
Η έρευνα των Stone, J., Wiegand, A.W., Cooper, J., Aronson, E. (1997) εξετάζει τον τρόπο μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας η οποία δημιουργείται μετά τη συνειδητοποίηση μιας υποκριτικής συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά η οποία θεωρήθηκε υποκριτική στο συγκεκριμένο πείραμα ήταν η μη χρήση προφυλακτικού κατά τη σεξουαλική επαφή. Οι ερευνητές προτείνουν την κατάταξη των στρατηγικών μείωσης της ασυμφωνίας σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Οι άμεσες στρατηγικές αφορούν στη μεταβολή στοιχείων τα οποία εμπλέκονται άμεσα στην ασυμφωνία, ενώ οι έμμεσες στρατηγικές αφορούν στην εμπλοκή των ατόμων σε δραστηριότητες οι οποίες δεν έχουν άμεση σχέση με την ασυμφωνία. Κύριος στόχος του πειράματος αυτού ήταν να εξεταστεί κατά πόσο τα άτομα προτιμούν κάποια από τις δύο κατηγορίες στρατηγικών για να μειώσουν την ασυμφωνία.
Δημιουργήθηκαν τέσσερις πειραματικές συνθήκες. Οι δύο ομάδες μπορούσαν να επιλέξουν είτε την άμεση στρατηγική είτε την έμμεση για την μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας. Οι άλλες δύο είχαν ως μόνη επιλογή την χρήση της έμμεσης στρατηγικής
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα όταν τα υποκείμενα είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν τη στρατηγική μέσω της οποίας θα μειώσουν την ασυμφωνία τους, επέλεγαν την άμεση στρατηγική. Υιοθετούσαν δηλαδή τη συμπεριφορά την οποία υποστήριζαν. Με αυτό τον τρόπο, υποστηρίζουν οι ερευνητές, αποκαθίσταται άμεσα η αυτό -ακεραιότητά τους η οποία είχε κλονιστεί με τη συνειδητοποίηση της υποκριτικής συμπεριφοράς.

Πείραμα Galinsky, Stone & Cooper, (2000)
Εδώ μελετώνται τα αποτελέσματα που έχει μια αποτυχημένη προσπάθεια μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας. Έγινε λοιπόν, η πρόβλεψη ότι οι συμμετέχοντες που δέχτηκαν αυτοεπιβεβαίωση θα βιώσουν ψυχολογική δυσφορία και κατ’ επέκταση ασυμφωνία, εάν αυτή η επιβεβαίωση τελικά ακυρωθεί. Η πρόβλεψη αυτή επιβεβαιώθηκε από τα ευρήματα.
Επίσης, μια αποτυχημένη προσπάθεια μείωσης της γνωστικής ασυμφωνίας θα μπορούσε να οδηγήσει συστηματικά ένα άτομο να αναζητήσει άλλον τρόπο για τη μείωση της γνωστικής ασυμφωνίας. Σ’ αυτήν την περίπτωση αυτό επιτυγχάνεται με την αλλαγή στάσης. Η διαδικασία αλλαγής στάσης περιλαμβάνει τέσσερα διαδοχικά βήματα: 1. η αποτυχία των επιβεβαιώσεων επαναφέρει την αρχική ασυμφωνία 2. το άτομο βιώνει ψυχολογική δυσφορία 3. το άτομο παίρνει μέρος στη διαδικασία της ασυμφωνίας και 4. επιλέγεται η άμεση λύση επίλυσης της ασυμφωνίας, η αλλαγή στάσης.

Ιουλία Μαϊμαρη (2006)

References
Cooper, J., & Fazio, RAH. (1984). A New Look in Dissonance Theory. In L. Berkowitz (Ed.), Advances in Experimental Social Psychology (Vol.17, p. 229-264). Orlando, FL: Academic Press.
Festinger, L. & Carlsmith, J. M. (1959), Cognitive Consequences of Forced Compliance, Journal of Abnormal and Social Psychology, 58, 203 – 210.
French, E. G. & Thomas, F. (1958). The Relation of Achievement Motivtion to Problem – Solving Effectiveness, Journal of Abnormal and Social Psychology, 56, 45 – 48.
Galinsky, A.D., Stone, J. & Cooper, J. (2000). The Reinstatement of Dissonance and Psychological Discomfort following Failed Affirmations. European Journal of Social Psychology, 30, 123-147.
Harmon-Jones, E. (2000). Cognitive Dissonance and Experienced Negative Affect: Evidence That Dissonance Increases Experienced Negative Affect Even in the Absence of Aversive Consequences. Personality and Social Psychology Bulletin, 26, 1490-1501.
Heckhausen, Η., Boteram, Ν. & Fisch, R. (1970). Change in Attractiveness of Task after Failure. Cognitive Dissonance Theory versus Achievement Motivation Theory. Psychology Research (Historical Archive), 33, 208 – 222.
Holland, R.W., Meertens, R.M., Van Vugt, M. (2002). Dissonance on the road: Self-Esteem as a moderator of Internal and External Self-Justification Strategies. Personality and Social Psychology Bulletin, 28, 1713-1724.
Simon, L., Greenberg, J., & Brehm, J. (1995). Trivialization׃ The forgotten mode of dissonance reduction. Journal of Personality and Social Psychology,68, 247-260.
Stone, J., Wiegand, A.W., Cooper, J., Aronson, E. (1997). When Exemplification Fails: Hypocrisy and the Motive for Self-Integrity. Journal of Personality and Social Psychology, 72, 54-65.
Stone, J. & Cooper, J. (2001). A Self-Standards Model of Cognitive Dissonance. Journal of Experimental Social Psychology, 37, 228 – 243.
Stone, J. & Cooper, J. (2003). The Effect of Self-Attribute Relevance on How Self-Esteem Moderates Attitude Change in Dissonance Processes. Journal of Experimental Social Psychology, 39, 508 – 515.
Stone, J., (2003). Self-Consistency for low self-esteem in dissonance processes. The role of self- standards. Personality and Social Psychology Bulletin, 29, 846-858.
Προδρομίτης, Γ. (2003), Εισαγωγή στην Κοινωνική Ψυχολογία ΙΙ (Σημειώσεις), Αθήνα: Πάντειο Πανεπιστήμειο.

Posted in Greek, Psychology

σχετικά με εμάς

Ο όμιλος μας δημιουργήθηκε για να δώσει μια ευκαιρία για συζήτηση και γόνιμη αντιπαράθεση σε ανθρώπους που αναζητούν απαντήσεις και αγωνίζονται να διαμορφώσουν τις απόψεις τους για τη ζωή και τη θρησκεία κάτω από το πρίσμα της λογικής και της διαθέσιμης γνώσης, και ανεξάρτητα από τις παραδόσεις, τις αυθεντίες ή τις κατεστημένες αντιλήψεις. Σκοπός μας είναι η εποικοδομητική παρακολούθηση και συζήτηση των επιστημονικών εξελίξεων σε συνδυασμό με το σχηματισμό και τη χρήση κριτικής σκέψης, ούτως ώστε να καταφέρουμε να συμβάλουμε ως άτομα αλλά και ως ομάδα στην καλυτέρευση του επιπέδου ζωής στο νησί μας, μακριά από παρωχημένες πολιτικές, κοινωνικές και θρησκευτικές αντιλήψεις. Οραματιζόμαστε ένα καλύτερο μέλλον όπως και όλοι οι συμπολίτες μας, και παρόλο που κατά βάση είμαστε άθεοι, έχουμε ως άξονα μας τον ανθρωπισμό. Με γνώμονα μας τον ίδιο τον άνθρωπο λοιπόν, καθώς και την ευημερία του αδημονούμε να έρθουμε σε επαφή με όλους αυτούς που προβληματίζονται για όσα συμβαίνουν γύρω μας και θα ήθελαν να μοιραστούν τις απόψεις τους μαζί μας.

Tags

Apathy bashing Biology card game conspiracy crocoduck Customs Cyprus FreeThinkers Darwin earthquake Evolution flying spaghetti monster Humanism illuminati internet japan Lecture Marc Srour memes Nature Poster prediction Racism Relationships religion Science Talk ένστικτο της επιβίωσης ελεύθερη βούληση ελεύθερη θέληση κβαντική φυσική νόημα της ζωής σκοπός της ζωής

Archives

  • March 2012
  • February 2012
  • January 2012
  • August 2011
  • July 2011
  • June 2011
  • May 2011
  • April 2011

Twitter Feed

  • Our website now has a new and improved navigation http://t.co/I3Z3uWoq 2 days ago
  • Blog: Is Astronomy a respectable science? http://t.co/eG39KaM7 #science #god 4 days ago
  • Blog: Ο Ανήθικος ”Βιασμός” της Επιστήμης http://t.co/rDwZxhj6 #science #god 1 week ago
  • who's up for a cover photo contest for the Cyprus FreeThinkers page? (cover photo = the large photo at the top of the new Facebook profiles) 1 week ago
  • Blog: Οι ανθρώποι δεν αντιλαμβάνονται την πραγματική τους δύναμη http://t.co/gUUddqo8 #science #god 2 weeks ago

EvoLve theme by Theme4Press  •  Powered by WordPress